Vandaag weer het dagje wel.
Het is al laat nu we aangekomen zijn in Hokitika, maar jullie leuke reacties werken stimulerend om onze dag op het blog te zetten.
De trouwe lezers weten dat we zo om de dag een rondje hardlopen; Gerard, Jan en ik. Dus ook deze ochtend. Door het stadje langs de houtzagerij en een enorm koelhuis via het meer naar het strand. Eigenlijk is het geen meer, dit noem je een lagune. Het was eb en dan zie je ook de vegetatie van de bodem. Aan het strand zag je hoe de vloedlijn liep. De 'andijvie' lag in een mooi lint aangespoeld op het zand. In het water niet ver vanaf het strand lag een oud schip. Het kon niet het schip van Abel Tasman zijn, want het was totaal verroest. Ik vond het een vreemd gezicht, de mannen hielden me voor dat ijzer een natuurproduct is, dus dit wrak gaat terug in de moederschoot...... Toch apart, want hier is men heel goed bezig met afvalscheiding. Ieder huis heeft een blauwe bak waarin glas wordt verzameld en apart opgehaald. Vanmorgen toen we van start gingen, hoorden we heel veel herrie van al het glas dat vanaf het motel werd opgehaald. Dit ter zijde.
We waren bij het schip. Gerard ging, op mijn verzoek, een foto maken van het schip en ik vroeg aan Jan of hij ervoor wilde gaan staan. Jan sprong op rotsen en keien en riep dat ik makkelijk zijn kant op kon komen. Iets in me zei, dat ik dit niet moest doen. Goed aangevoeld. Jan gleed van een kei af en werd Modder - Jan. Zijn schoenen en sokken onder de modder. Dus schoonspoelen van de schoenen zo goed als het ging en weer lachend verder gaan. Achter het dijkje stonden prachtige dikke bomen en zoals op veel plekken hier n NZ een memorial bankje. Schuin tegenover ons motel was 'Willem Kramer' gevestigd, dus dat heeft Gerard ook vereeuwigd.
Na het ontbijt, ingepakt en wel op pad naar Hokitika.
In deze omgeving van Motueka zijn veel fruitstalletjes. Het eerste de beste fruitstalletje had nog een pot jam, slappe kiwi-jam. Het tweede stalletje had blueberries. Heel veel mensen waaronder Backpackers waren bezig met de pluk en binnen zagen we wat oudere dames sorteren. We kochten een kilo tweede soort. Heerlijk, helpt tegen geheugenverlies, wist Fia.
Verderop nog een stalletje waar we pruimen, abrikozen en verse sperziebonen kochten. Achter het stalletje was een grote schuur {dat je van de weg af niet zag} met een inpakafdeling en leefruimte voor de backpackers.
En later nog een stal. Dat was een kerststal, naast een kerkje waar veel van zijn in NZ. De beelden van de stal waren mensgoot en duidelijk herkenbaar. Het kindje lag in een kribbe.
In Murchison een lekker koppie plus en Fia en ik wipten effe over om wat winkels te bekijken. De kleine bazar had een uitgebreid assortiment waar V&D jaloers op zou zijn {sorry flauw grapje} en de antiekzaak was van 1-3 uur gesloten wegens een begrafenis. De koffie was zoals gezegd heel goed, dus vier uur later hebben we hier nog een koppie gedaan en nog wat in het winkeltje gekocht!
Gerard en Jan spraken een mevrouw uit Victoria Vancouver Island die samen met haar man een sabbatical jaar had en daarom fietsten in Oceanië. Ze fietsten iedere dag 80 - 100 km. Zo zag ze er ook uit! De fietspaden hier zijn er bijna niet. De verkeerssituatie voor fietsers zijn hier heel gevaarlijk.
De bergen hier worden naarmate de reis vordert steeds hoger. Onze instructrice Sam is in de winter dan ook skilerares. Ja, en dan val je weer in vele uitlatingen van Oh en Ah! Langs de Buller Rivier reden we naar Punakaiki. Onderweg langs smalle wegen {eenrichting, geregeld met een stoplicht} en vlak langs de berghellingen die soms de kleur hadden van het zwarte goud. Aan de kust in het Paparoa National Park bevinden zich zeer aparte geologische vormen die velen doen denken aan stapels pannenkoeken. Vandaar dan ook de naam Pancakes Rocks. Dankzij duizenden jaren regen, wind en opstuivend water hebben zich stroken kalksteen ontwikkeld die worden gescheiden door dunne repen zachter kleisteen. Extra bijzonder zijn de holen die zijn ontstaan doordat het koolzuurhoudende regenwater geleidelijk in de spleten van het kalksteen doordrongen.
Fijn, over de rotsen lopen en de wind door onze haren te laten waaien. Het was ondertussen 8 uur in de avond en een eettentje zoeken was noodzaak, want hier zijn de keukens niet oneindig open.
Vijftig km verder in Greymouth lekker hamburgertje met frietjes en Fia een bord pasta met spinazie en chorizoworst gegeten.
Ons Beachfronthotel in Hokito snel gevonden, internet geïnstalleerd en lekker dromen van al het moois dat ons ten deel valt.

Geschreven door Maud.is.weg