Vandaag neem ik jullie allereerst mee op onze hardlooproute. De heenweg dacht ik het al, dat wordt terug klimmen. Het motel was hoger gelegen dan het dorp zelf. Het verbaast me toch iedere keer weer hoe Gerard een leuke looproute weet te vinden. Zou hij hier in een vorig leven al zijn geweest? Of kan hij gewoon goed kaartlezen en interpreteren? We liepen door het dorp, over de spoorlijn naar een trial, waar een smal pad ons door een soort van bos leidde. De mannen hadden geluk, want doordat ik voorliep, doorbrak ik de herfstdraden. Vroeg dit jaar! De berenklauw was al kapot gemaakt, dus daar hadden we geen last van. Deze keer weinig fans langs de weg. Tijdens onze vorige hardloopsessie kwamen we een mannetje tegen die lachend ons waarschuwde voor de 40 km zone waarin we liepen... Uit het bos gekomen nog even naar het Superiormeer waar we een laadplaats zagen voor een kano, zodat iemand met een rolstoel daarin kon plaatsnemen (denkt Jan). Ook zagen we werklui bezig met houten vlonders om een brug te maken. In het water zwom een pelikaan en op de foto kan je deze vaag onderscheiden.
Na een snelle douche gebruikten we op het terras bij ons motel een heerlijk ontbijtje (van ons eigen brood etc.) en ging de reis weer verder richting Dryden waar we zojuist zijn aangekomen. Het landschap was anders, veel vlakker. Groepen dennenbomen waren kaal en wij twijfelen, zijn deze bomen kaalgevreten door de beatles (kevers) of verbrand? Vraag voor Wil, morgen. De weg ging ook meer door de bewoonde wereld. Veel huizen zijn rommelig met veel reut om het huis. Restaurantjes en winkeltjes zijn verlaten en het lijkt of niemand zich er meer om bekommert. Dit geeft een armoedige indruk. Onze weg duurde maar 450 km, dus was er tijd om wat vaker even te stoppen. De eerste stop was bij TH in Thunderbay, waar we even konden facetimen met Leonie. Berry en Ramon hebben hard gewerkt om de tegels achter het huis netjes te leggen en wij waren even getuigen van het resultaat. De techniek staat toch werkelijk voor niets. Toen ome Gerrit naar Canada ging emigreren, was alleen contact mogelijk via de blauwe brieven die ook nog eens weken onder weg waren. Nu hebben we rechtstreeks contact en kunnen we elkaar ook nog zien... Ik sta paf!
Denk niet dat we in Zweden waren, maar in Upsala kochten we in een chauffeurscafé koffie dat we bij ons broodje nuttigden. Enorme grote vrachtwagens kwamen hier tanken en Jan raakte aan de praat. In de vrachtwagens werden koeien vervoerd vanaf Alberta naar Ontario. De koeien moesten rusten en op bepaalde plekken gingen de beesten eruit om te drinken. We denken dat het pinken waren die dus nog geen melk geven. Er kwam nog een ander nieuwsgierig mannetje bij te kletsen en die kwam oorspronkelijk uit.... Zeeland. Nederlanders steken ook overal de kop op.
Onze laatste stop was in Ignace bij Robby's, ook een soort van chauffeurscafé waar mannen gerieflijk buiten zaten. Opvallend was dat één van hen een pet droeg met John Moose. Hij kon niet meer vertellen waar hij de pet had gekocht. Het leek Gerard wel een leuk verjaardagscadeau voor Jan (die immers helemaal John Deere fan is). Aan de overkant stond een watervliegtuig en omdat we van vandaag toch wat foto's willen hebben, daar een foto van genomen.
In de laatste vijftig kilometer van onze trip van vandaag, hebben we gesnoept van de chocolade die Linda ons nog had meegegeven. Ook was er een vrachtwagen die in ons spoor bleef rijden. Zou het Wil zijn? Hij ging echter rechtdoor toen wij gingen afbuigen naar het motel Comfort Inn. Onze dag duurt een uur langer, dat komt door het feit dat we naar het westen gaan en een tijdgrens overstaken. Het wordt dus nog eerder donker en we moeten ervoor zorgen dat we op tijd gaan eten. De gewone restaurants gaan om 19.00 uur dicht. De receptionist van dit motel wees ons er op dat dit restaurant geen vergunning heeft voor drank... Jammer, geen bier en sangria vanavond.
Straks gaan we eten in het familierestaurant aan de overkant. Het is iets kouder aan het worden, dus de lange broek aan. Onderweg werden we ook nog verrast door een vette regenbui. De auto is dus weer schoon!
We belandden in een familierestaurant waarvan we vermoeden dat het personeel voor een deel mensen zijn met een beperking. Een aardige serveerster bracht ons heerlijk eten en ook nu weer aten we niet ons bordje leeg. De patat is niet zo dan wij zijn gewend, wel smaakvol, maar anders. Toen we ons eten hadden soldaat gemaakt (met bestek dat daarbij hoort), was de serveerster bezig met het invouwen van het bestek. En natuurlijk help je haar even. We werden beloond met een gezellig gesprek over haar en onze gezinnen. Ze wilden ons wel inhuren, wat ik snap; Fia was heel handig en dat kon ze wel gebruiken in het restaurant waar het behoorlijk druk was. Daarna nog even gewandeld naar de rivier en de Holland straat ontdekt met het Van Horne gebouw. Die Nederlanders... we zijn trots dat we erbij horen!
Voordat de Europeanen zich hier vestigden, was het Dryden-gebied bewoond door de Indianen. Dryden was vroeger een boerennederzetting en in 1998 werd het een stad, de kleinste gemeenschap in Ontario die als stad is aangewezen. De naam komt van John Dryden die de nederzetting heeft gesticht. John was in 1895 minister van Landbouw in Ontario. Het verhaal gaat dat hij met de trein in dit gebied moest stoppen om opnieuw water te tanken. Dryden zag klaver groeien en besloot hier te gaan boeren. Het succes van zijn boerderij bracht kolonisten uit Ontario deze kant op. Men leeft nu vooral van de papierfabriek en voorheen meer van de bosbouwindustrie. Het stadje ligt aan de Wabigoonrivier en indertijd betrok een chemische fabriek energie uit de waterkrachtvoorziening van deze rivier. Echter. De chemische fabriek heeft de rivier zo ernstig vervuild met kwik dat dit wordt gezien als het ergste geval van milieu vergiftiging in de Canadese geschiedenis. De regering bouwt nu een kliniek van 20 miljoen dollar om de mensen te behandelen die lijden aan kwikvergiftiging. Tegenwoordig staat de fabriek er fier bij en is het water brandschoon.
Morgen naar Lia en Wil, nog maar 3 en half uur te gaan. We hebben er zin in.

Geschreven door Maud.is.weg