Met geen pen te beschrijven wat we vandaag gezien hebben. Dus jammer geen blog. Grapje!
Iedereen heeft immers zijn taak en om nou een boek te lezen terwijl de anderen bezig zijn, dat voegt niet.

In alle vroegte naar Ten Anau. Queenstown achter ons latend komen we in het landschap van de blauwe pieken. Hoge onbegroeide bergen met punten door erosie zo gesleten {hebben we geleerd in de lessen over bergen}. Dan komen we in een landschap van bergen en weilanden tegen de bergen aan en op wat vlakker landschap. Talloze grazende kuddes schapen waren soms niet te onderscheiden in het meestal hoge dorre gras. Ook wel wat groener gras gezien en vele kuddes koeien. De grond leek hier niet zanderig, veel land is onbruikbaar door de enorme grote keien en de vegetatie die erop groeit. De boeren wonen hier in gebieden zo eenzaam.
Om half elf doen we een koppie in Ten Anau. Het stadje slaapt, het is immers zondag. In Ten Anau komen we terug die avond. We rijden door naar Fjordenland. Het 21.000 km2 Nationaal Park is uitgeroepen tot Werelderfgoedgebied en bestaat voornamelijk uit bossen en water. De veertien fjorden en vijf grote meren, ontstaan door gletsjers in de ijstijd en zijn gesitueerd tussen steile bergen die bedekt zijn met dik, gematigd regenwoud die het gebied vrijwel ondoordringbaar maken. Daarom kan je het fjord het best via het water verkennen. Het Fiord National Park is ook bekend om zijn zeezoogdieren.
10 Miljoen jaar geleden botsten de Australische- en de Pacificaardplaat tegen elkaar en dit veroorzaakte hevige druk in de aardkost waardoor de bergen ontstonden met afgeronde toppen.
2 Miljoen jaar geleden waren de bergen bedekt met gletsjers. De bergtoppen werden puntiger en de valeien kregen een U vorm.
20.000 - 12.000 jaar geleden werd het warmer en smolt het ijs. Zijrivieren bleven als hangende valleien boven de grote vallei achter.
6.000 jaar geleden eindigde de laatste ijstijd. De zee kwam op zijn huidige niveau en overstroomde de valleien. De toppen bleven zichtbaar.
En door dit wonderschone gebied voer onze boottocht, al in februari geboekt, dus dan zijn er verwachtingen die uiteraard werden overtroffen.
De weg ernaar toe was al bijzonder. We stopten bij Lake Mirror waar bij de juiste stand van de zon en stil water, de bergen in het water weerspiegelen. Niet dus. Het was koud en winderig en veel bussen met Aziatische mensen die met gigacamera's foto's maakten en exposeerden voor het meer waar geen spiegeling te zien was. Terug op de parkeerplaats stapte Jan quasi per ongeluk in een bus en dat gaf lachsalvo's, van Jan en mij nog het hardst, maar ook de passagiers van de bus vonden het humor. En hier bij
Lake Mirror kwamen we onze mensen uit Pittsburg tegen!
Verderop was bij een creek een kampeerplek, waar men wild mag kamperen tussen de talloze lupines. De haringen kunnen hier de grond niet in, de tenten worden met keien vastgezet.
Milford sound is een plek waar veel passagiersboten liggen, een informatiecentrum - cafe is en wat onderkomens zijn voor het personeel. Geen dorp; een vertrek- en aankomststeiger voor bezoekers van het fjord Milford sound. Wij werden ingescheept in een groot motor - zeilschip en zaten mooi op het bovendek. In het begin koud door de wind van zee, wel een stralend zonnetje dat je snel weer droogde als een golf tegen de boot opspatte. Het water proefde zout. Ovallend is dat hier heel veel zoet water vanaf de bergen in het fjord stroomt, dus zijn er verschillende lagen; zoet en zout water.
Het heldere weer zorgde ervoor dat je heel goed de natuur aan beide kanten om ons heen kon waarnemen. We voeren tussen de bergen die aan de zonkant weer anders begroeid waren dan aan de kant waar minder zon kwam en veel wind langs gierde. De boot kon dicht langs de kust varen, want ook daar was het diep. Zo vaarden we langs een rots met pelsrobben die als mollen lagen te zonnen en heel bijzonder, op de steen was ook een Fjordlandkuifpinguin aanwezig. We kwamen dichtbij de watervallen waar je als je op het achtersteven bleef staan, lekker nat van werd. Het water valt 160 meter naar beneden en komt uit een U vormige hangende vallei.
De gids wees ons op de Mitre Peak. Deze piek lijkt op de mijter van een bisschop en is 1700 m {1,7 km} hoog en daarmee de hoogste berg van Milford Sound. Het keerpunt van de tocht was op volle zee: de Tasmanzee. Wat een wijdsheid. Op dit punt was de botsing geweest van de twee aardplaten.
Op ons keerpunt was nog een passagiersboot die vijf dolfijnen aan zich wist te binden. Ook wij konden ons hierdoor vermaken. De dolfijnen bleven geruime tijd om de boot heen zwemmen en springen. Wat een onverwachte show.
Terug voor de wind en dus genieten van de zon en luisteren - kijken wat te beleven viel.
De boot ging weer naar de kant en de gids liet ons zien dat het tropisch regenwoud begint met mossen. Deze mossen die kwetsbaar zijn groeiden hier tegen de rotsen. Daarboven was tropisch regenwoud zichtbaar met daar weer boven een gletsjer. Waar hebben we deze combinatie eerder gezien?
Varend aan de kant liet de gids ons naar boven kijken. Duizelingwekkend hoe steil de bergen zijn.
Wat een prachtige tocht, ik kan het bijna niet onder woorden brengen.
Zowel de heen- als terugreis gingen we door de 1200 m lange Homertunnel: eenrichtingsverkeer geregeld door een stoplicht. Aan de kant van Ten Anau lag op de grond een gletsjer. We zijn er heen gelopen. De hoop sneeuw kon je inlopen, een soort grot die smolt. Dus er even onder staan voor een foto, want van de druppels werd je snel nat. Door een gat in het 'dak' van de ijsgrot kon je de blauwe lucht zien. Aan het einde van de grot zag je twee watervallen. Wat weer een mooie speling van de natuur. Verrassend.
Op de terugweg naar Ten Anau {121 km} kijken of Lake Mirror er wat stiller bij lag. 'Meer' dan vanmorgen, dus een paar mooie plaatjes geschoten.
In Ten Anau ons onderkomen, een huisje deze keer, gauw gevonden. Onze Pittsburgkennissen ook!
Na de gebruikelijke rituelen op tijd naar bed, morgen Doubtful Sound.

Geschreven door Maud.is.weg