Na een lekker nachie , om half acht uit de veren en hardlopen. De route begon door een villawijk en via het centrum waar we een door de zon verbleekte kerstman zagen en een liedje hoorden van 'let it snow', kwamen we bij de Pacific. Nu liepen we dus aan de overkant van waar we gister waren. Opvallend is dat het strand begint waar de weg eindigt. We vragen ons af of het hier dan nooit stormt. De palmbomen staan kaarsrecht en ook de andere bomen staan rechtop.
Teruggekomen heeft Fia het ontbijt klaar en eten we meer dan thuis. Is het brood hier minder voedzaam of ligt het aan de andere lucht? We doen een was in de laundry, drinken een koppie in de zon en gaan op pad. Wat genieten we.
O ja, onvoorstelbaar dat het in Nederland gister 16 graden was en wat leuk dat we vernamen dat Koos en Tonny met Anniek en Bea naar Denemarken gaan om de handbalsters wereldkampioen te zien worden. Leonie, bedankt voor de foto's van de nieuwe school. We laten ze volgende week aan Andrea zien. Ik had foto's gemaakt van de nieuwe stal van Van Schie. Zulke stallen hebben wij hier nog niet gezien. Wel grote kuddes vee. Of dat nou slachtvee is? De stukken weiland zijn niet gescheiden door slootjes, maar door bosjes of paaltjes met draad ertussen. Hoe meten ze hier de heuvelachtige landerijen? Meten ze de grond waar de heuvel opstaat of meten ze het werkelijke oppervlak van de heuvel? We gokken het laatste.
Nu gaan we echt. Fia heeft de picknick klaar.

Het is bijna niet in woorden te vatten wat we vandaag hebben gezien aan prachtige vergezichten. De Pacific ocean lijkt steeds weer anders en na iedere bocht hebben we genoten van de begroeiing van de heuvels en de verschillende kleuren water. Keek je naar links waar de Pacific achter de heuvels pronkte dan zag je als je je hoofd naar rechts draaide weer een heel ander plaatje. Genietend reden we naar Driving Creek Spoorweg en Pottenbakkerij. Eerst nog even een bakkie doen met bananenbrood voor Fia en Maud, scone voor Gerard en een brownie voor Jan in een gezellig alternatief eettentje en toen naar het stationnetje waar de boemel al op ons stond te wachten. Gerard mocht op de bestuurdersstoel en moest er steeds vanaf
als de bestuurder van voor naar achter moest rijden. De rit van een uur lang ging over een drie km lange spoorlijn die in 1973 is gemaakt en bedacht door de pottenbakker Barry Brickel. Met behulp van de spoorlijn haalde hij klei uit de bergen. Deze man hield van drie dingen, potten bakken, techniek en natuur. Deze drie dingen zijn tijdens de rit duidelijk te herkennen. Volgens Jan hield hij ook van vrouwen gezien de vormen van zijn kunstwerken. Om de wanden langs de spoorlijn te verstevigen werden op sommige plaatsen wanden gemaakt van gestapelde lege flessen. Boven aangekomen genoten we van het uitzicht. De bergwanden hadden een wildgroei van palmbomen. In de jaren dertig trokken de schapenboeren hier weg en daarna is de wildgroei begonnen. Vanaf 1973 is Barry Brickell hier begonnen met zijn inspirerende project. De spoorweg kent meerdere bruggen, viaducten, drie korte tunnels, twee spiralen en vijf haarspeldbochten. Uiteindelijk kom je bij de meer dan 100 meter hoog liggende Eyefulltoren. Hier weer mooie foto's gemaakt.
In het plaatsje Coromandel gingen we eerst boodschappen doen. We waren aan het overleggen waar we naar toe zouden gaan, toen iemand riep dat we niet zo moeilijk moesten doen.... Effe gezellig praatje met een Nederlands echtpaar dat ieder jaar de rode kerstbomenroute reed. Zij waren 16 jaar geleden geëmigreerd naar Nieuw Zeeland en zouden het liefst op het Zuidereiland wonen. Oorspronkelijk kwamen ze uit Hoorn en hij vertelde dat hij had gewerkt bij Leek in Avenhorn. Hoe toevallig kan het zijn. Op een bankje in het stadje hebben we een broodje gegeten. De mannen gingen een koppie kopen en dat duurde en duurde maar. Een meisje met hele mooie , grote ogen was hier de oorzaak van...... Zij had ook ogen in haar rug, getatoeëerd. En ook dat was een plaatje. Drie keer mislukte de koffie, maar uiteindelijk........
Op weg naar huis een waterval bezocht dat onopvallend in de heuvels lag verscholen. We spraken hier nog een Nieuw Zeelandse die daar was met haar zoon en een man met een John Deere shirt Zuid Afrika die niet eens wilde ruilen met Jan zijn petje...........
Terug naar hier, zwempakken aan, scheppen mee en op naar Hotwaterbeach. Wadend door een riviertje, kwamen we bij het strand waar we in de verte heel veel mensen zagen. Naderbij gekomen zagen we mensen in warm water badderen en mensen stonden te scheppen. Ook Jan en Gerard begonnen te graven alsof ze olie zochten. Echt warm water kwam niet boven. Jammer. Dan maar brutaal tussen de mensen spitten. We waren toen dichtbij een gaatje van vijf centimeter waar kokend water uitkwam. De jonge knullen die daar lagen vonden het prachtig dat Jan en Gerard zo bezig waren. Als je een schop had weggegooid, kwam anderhalve schop terug. De mannen waren uiteindelijk uitgeput en toen we weggingen deed Jan nog even bommetje.
Het warme water komt uit de bergen dat vroeger een vulkaan is geweest. Het lavasgesteente ligt op het strand. Prachtig gezicht dat zoveel mensen bezig zijn om heet water naar boven te krijgen.
Een volle dag besluiten we met een heerlijke maaltijd bereidt door Jan onder supervisie van Fia. We zijn rozig, verbrand en voldaan zoeken we onze mandjes op.

Geschreven door Maud.is.weg