Ontbijtje achter de kiezen, gedoucht en wel even een update. Jan, Gerard en ik hebben van bed af onze calorieën weer versleten door een uurtje hardlopen. De weg ging schuin omhoog en zo ongeveer driekwart zijn Jan en ik gaan snelwandelen. Waauw, we krijgen koeienkuiten. Boven aangekomen heeft Gerard mooie plaatjes geschoten. We hoorden de Kiw (was niet zo)i, maar zagen deze vogel niet.
Weer leuke reacties van jullie gelezen. Dank daarvoor.
Vandaag druk programma. Tot vanavond!
Zo hier zijn we . Zo'n mooie dag gehad! Jan en Gerard zitten uitgeput van een biertje te genieten. En ik heb net geprobeerd kauwgum uit Gerard zijn broek te krijgen. Hoe dat er nu gekomen is......
Vanmorgen met de auto naar de ferry. We boekten een overtocht naar Russel. De kaartjesverkoopster wees ons op de springende dolfijnen die door een boot waren gevoerd en dan spontaan omhoog springen. Ook waren daar orka's, zo vertelde ze. Tijdens de oversteek kwamen we een catamaran tegen met mensen die met de dolfijnen gingen zwemmen. De oversteek was weer indrukwekkend. Overal lagen mooie boten voor anker en wat is het water rustig. De boten hebben hele hoge masten. Zo vangen ze misschien meer wind? Op de boot was een gezinnetje uit Azië. Ze hadden een hondje mee dat leek op de kleinhond van Fia en Jan, Kai. Het beest had op de boot zijn staart naar beneden en op het vasteland de staart weer parmantig omhoog. Bij de steiger was een hoedenwinkel met een groot bord ervoor. Zie foto.
In Russel liepen we langs een hele dikke boom waar de wortels omheen kronkelden en mooie leeuwenbekjes omheen groeiden. De boom stond bij een historisch huis dat werd bewoond door de lokale politie. Gerard was onder de indruk van de vele bloeiende agapanthus die we tegenkwamen op onze weg omhoog {lopend} naar de vlaggenmast waar het historisch punt is van het verdrag van de Engelsen en de Maori's. Na een lekker koppie plus {en water} weer terug naar Paihia met de heen en weerboot.
In de auto en richting Waitingi. Het plan is het Maorimuseum bezoeken en de Mangrove boswandeling te lopen met als eindbestemming de Haruru watervallen. Weer niet te beschrijven wat we allemaal hebben gezien.
Op zes februari 1840 werd in het huis van de Brit James Busby het verdrag van Waitangi getekend door de Maorileider en de Britse regeringsafgezant. Dit huis is onderdeel van het museum, evenals een Maorihuis en een botenhuis met twee Maorikano's. In het verdrag werd de Maori's bescherming aangeboden door de Britten tegen de Fransen. De Maori's dachten dat door dit verdrag de Britten hen als gelijkwaardig zagen. Dit was echter niet het geval en dat heeft geleid tot opstand van de Maori's tegen de Britten.
Ook hier stond een enorme vlaggenmast met drie vlaggen, van de Maori's, de Britten en van Nieuw Zeeland. Bij het Maorihuis zagen we de oerdans van de Maori's en in het botenhuis sprak een Nieuw Zeelandse werknemer ons aan. Zijn moeder kwam uit Nederland. Delft, de Lier en Maassluis wist hij op te lepelen. In zijn familie heetten generaties lang de oudste jongens Jan Dirk Jansen. Hij liet ons een boom zien. Ik snapte niet direct wat het voor boom was.Toen hij refereerde aan Adam en Eva, begreep ik het. We mochten een rijpe vijg proeven. Fia en ik vonden het smaakvol en Jan en Gerard vonden het smakeloos. De grootste kano was 36 meter lang en bood plaats aan 76 peddelaars. Op 6 februari worden ze jaarlijks te water gelaten voor de Waitangi dag.
Het klokje liep naar drie uur, dus wisten we dat we moesten beginnen met onze wandeltocht. Het was anderhalf uur klimmen en dalen naar de watervallen en terug was hetzelfde padje. Onderweg veel vogels gehoord. Steeds hoorden we het geluid van een mobiel die een bericht ontving. Dit was een vogel. Ook ontdekten we aalscholvers die als gekken het water inschoten toen ze een vis ontdekten. We liepen steeds langs de Pacific heerlijk in de schaduw achter elkaar aan. Jan ontdekte nog een golfbaan achter de bomen waar we liepen. Op de terugweg vond hij op het pad een golfbal die hij op de golfbaan een 20 cm van de hole neerlegde. Had de golfer morgen een gelukkie, redeneerde hij......
Na een uur kwamen we een bordje tegen met 4 km erop. Dit zou betekenen dat we net over de helft waren........
Dat kon echter de pret niet drukken. We kwamen in het Mangrovebos. Dit bos ontstaat waar zoet en zout water samenvloeien en waar niet veel verschil is tussen eb en vloed. De mangroveboom staat met zijn wortels in het water en het water moet zo ongeveer een halve meter hoog staan. Prachtig! We liepen dwars door het bos over een brug dat we van verre al hadden gezien vanaf een uitkijkpost waar we eerder op de route waren geweest. Vissen zwommen rond en doken als een paling het water in. Ik dacht gele visjes te zien, maar dat waren vruchtjes die uit de bomen vielen en ronddrijven.
Wat fijn dat 4 km in Nieuw Zeeland korter zijn, want na anderhalf uur kwamen we bij de waterval. Eerder hadden we een boot gezien waar mensen in het water werden gelaten met een surfplank en peddel. Bij de waterval zagen we ze onder de waterval door gaan. Ook zagen we knullen die vijf meter naar beneden doken. Bij de waterval konden we geen koppie kopen. Dus dan genoegen nemen met onze waterflessen waarvan een was bevroren, omdat het had gediend als koelelement. Om kwart over vijf weer terug, want wanneer gaan de winkels dicht? We kwamen mensen tegen met een wandelwagen die vroegen of het pad ook voor hen begaanbaar was. Niet echt, want mevrouw droeg een strakke maxi jurk.
Genietend van de mooie natuur arriveerden we in Waitangi , precies anderhalf uur later.
Boodschappen gedaan en even later genieten van de maaltijd van Fia en Jan. Tijdens het koken was Jan het dweiltje kwijt en vond deze tussen de vuilnis. Jan vond dat we mazzel waren dat hij het doekje niet in de sla had verwerkt.......
Nu douchen en te bed. Dit was weer een welbestede dag.

Geschreven door Maud.is.weg