We worden niet door het zonnetje gewekt, temperatuur is wel aangenaam.
Na een gezellig ontbijt samen met Kate en Brian, vertrokken we naar Waimangu, een vulkanisch gebied dat bekend staat om de kleurrijke terrassen die verwoest zijn door de uitbarsting van 1886 toen vulkanische bommen en brokken gestolde lava de omgeving van 20 meter modder voorzag en de wereld een dag niet kon worden bereikt door de zon. Omdat de dag nou eenmaal 24 uur duurt, kozen we ervoor om dit niet te gaan bekijken en reden we door naar een giga modderpoel. Het was net het spuiten van de bedriegertjes. Dan spoot hier weer een halve meter modder omhoog en dan weer daar.
Effe verder kwamen we bij Wai-O-Tapu. een thermisch wonderland! Het park bestaat uit 18 km2 en een deeltje daarvan is opengesteld voor publiek dat hier talrijk gebruik van maakte. Het park is een beschermd reservaat dat vol ligt met ingezakte kraters, kokende poelen van modder, water en stoomwolken. De eerste vulkanische activiteiten gaan zo'n 160.000 jaar terug. De waterafvoer loopt via de Wai O stroom naar de Waikatorivier die vervolgens uitmondt in de Tasmanzee. Kokende bronnen en vulkanische gassen introduceren tal van mineralen in het water die ervoor zorgen dat er geen vissen in deze stroom kunnen leven. De kleurenvariatie in het gesteente wijst op de aanwezigheid van een groot aantal mineralen.
Groen is arsenicum
oranje is antimonium
paars is mangaan
wit is silicium
geel roze is zwavel
rood bruin is ijzeroxide
zwart is koolstof

De kraters hebben ongeveer een diameter van 50 meter en een diepte van 20 meter. De meeste van deze kraters zijn in de afgelopen paar honderd jaar gevormd door instorting van het aardoppervlak als gevolg van de hoge zuurgraad van dieper gelegen bronnen. Sommige kraters hebben kokende bronnen. Tevens hebben we begrepen dat dit gebied op de scheiding ligt van twee aardplaten en daardoor is het altijd in beweging en zal het blijven rommelen.
We nemen de grote route. Langs:
Het huis van de duivel, een ingeklapte krater met gele zwavelkristallen door de afgekoelde zwavelgassen.
De Regenboogkrater. Op de kraterwanden zie je zwavel en rode ijzeroxide in het puimsteen. Op het kokende water drijft een laagje olie.
Inktpot van de duivel. Een serie modderpoelen, zwart van kleur veroorzaakt door grafiet en ruwe olie.
De opaal poel Deze zwavelbron heeft sintelterrassen bestaande uit kalksteen en siliciagesteente. In de verte zie je een koeltoren van een powerstation {a la Geertruidenberg}.
De houten loopbrug over de terrassen. Deze rust op speciaal bewerkt Timberhout en is beveiligd met roestvrijstalen schroeven.
De Primrose terrassen; deze sinterterrassen zijn de grootste in NZ sinds de vernietiging van de roze en witte terrassen door de uitbarsting van de vulkaan Tarawera in 1886. Het water van de Champagne poel bevat sinter. Het terras wordt langzaam door dit sinter gevormd. Ze worden als erg fragiel beschouwd en zijn al zo'n 700 jaar oud.
De Champagne poel: De grootste bron in de buurt met zo'n 65 m in diameter en 62 meter diepte. De poel is gevormd door een hydrothermale eruptie van zo'n 700 jaar geleden en bevat onder meer mineralen, goud, zilver en kwikzilver. De temp bedraagt 74 graden. Koolstofdioxide zorgt voor de belletjes in het water.
Het vogelnest: Spreeuwen nestelen in de gaten in de kraterwand. De hitte van de kraterwand houdt de vogeleieren warm.
Het bad van de duivel: De kleur is het gevolg van overtollig water uit de Champagne poel gemengd met zwavel en ijzerhoudende zouten. De poel verandert van groen [lijkt op het landbouwgif stomp} naar geel en andersom. Dit heeft te maken met de hoeveelheid licht en bewolking.
We houden onze handen in een waterbeekje en voelen hoe zacht ons huidje wordt. Veel mensen zijn aanwezig, uitzonderlijk veel Aziaten die zichzelf beschermen met doeken en een paraplu tegen de zon die ons bijna de hele dag heeft vergezeld. Steeds dezelfde mensen kwam je tegen. Zo kwam het dat we iedere keer ook tegen hetzelfde Aziatische rokje aankeken.

In Warakei is een thermisch station aangelegd. Ze hebben buizen tot 2000 m diep in de grond gebracht en daarmee halen ze het hete water en stoom naar boven en dat werd boven van elkaar gescheiden en elektriciteit mee opgewekt. In 1950 werden 200 bronnen geslagen waarvan 60 worden gebruikt. In 1958 werd dit in gebruik genomen en 5 % van NZ wordt hiermee voorzien van energie. Van bovenaf kon je het immense buizensysteem bekijken en foto's gemaakt.
Even later in de schaduw de auto gezet en een wandelpad gekozen naar Huka Falls, een enorme waterval van groen blauw water waar je in een jet dichtbij de falls kunt komen. Het water komt vanuit het Lake Taupo en stroomt dan verder door de Waikato rivier naar Auckland de Tasmanzee in. Wat een prachtig natuurgeweld. Wel een toeval dat Arnold Schwarzenekker
er ook was......
In de plaats Taupo mocht ik in de ballenbak! Je moet dit lezen als een supermarkt en wel een goedkope, vergelijkbaar met de Aldi..... Heerlijk geshopt! Een kaassnijder gekocht die we hadden leren kennen bij de familie Gore.
Verder naar ons volgende adres: Chateau Tongariro, gebouwd in 1929 en gelegen tegen een besneeuwde berg. Het meisje achter de receptie was als 8 jarige vanuit Lelystad naar Hamilton geëmigreerd! En wat bijzonder dat Tiny en Joop hier ook logeerden.
Lekker hamburgertje {!} met frites gegeten in de snackbar aan de overkant en plannen gemaakt voor morgen: de 40e huwelijksdag van Jan en Fia!

Geschreven door Maud.is.weg