Weer ogen tekort, of is het ogen te weinig?
Relaxed de dag opstarten en op weg naar Mount Cook.
Je weet nooit zeker of je op de volgende stek wifi hebt, dus we lezen nog vlug onze reacties! Het is zo leuk om steeds reacties van jullie te krijgen. Anja weet van de familie de Veer.
Onze Belgische medepassagiers hebben ons gevonden op het blog. Het 'Belgisch stel' had al een gezicht en nu ook nog een naam. We kunnen niet reageren op jullie leuke, spontane reactie, want we hebben geen wifi! Gisteren op de boot besprak ik met jullie dat de mensen hier zo aardig zijn. Gerard reageerde; 'Het hadden wel Belgen kunnen wezen.' Ons beeld van de Belgen is hiermee bevestigd en natuurlijk zijn we in juni voor de Rode Duivels!
En uiteraard ook onze de andere fans die op ons blog reageren, alvast onze hartelijke dank. Vergelijk het met het krijgen van een ansichtkaart! Dan vind je het leuk dat aan je wordt gedacht.

Het landschap van NZ heeft zich vandaag goed aan ons laten zien. Alles dat je kunt bedenken is achter het autoraampje aan ons voorbijgegaan. Heel veel kale vlaktes, zowel in de bergen als de 'weilanden'. Hopen stenen, omgevallen bomen, plukken dor gras en ook stukken fris in het groen, vooral waar water stroomt en beregend mag worden. En talloze schapen en koeien met af en toe een boerderij.
In Queenstown hebben we ons verwonderd over het lef van vele Aziatische vakantiegangers en andere die gingen bungee jumpen. Dit is beroemd geworden door de Nieuw Zeelander A.J. Hackett, die in 1986 van de Eiffeltoren afsprong, met zijn enkels vastgebonden aan een rubberen lijn. Hier ging men 104 m naar beneden van een oude brug af in een smalle rivierbedding, wel of niet kopje onder.
Koppie gedaan in Cromwell. Ook weer een leuk stadje met een aardige schoenenzaak. De winterschoenen zijn hier in de uitverkoop..... maar nee, handjes op de rug en ons niet laten verleiden. Ofschoon.....
De mevrouw in de koffieshop gaat in mei naar Europa en bezoekt vier dagen Nederland. We hebben op een briefje geschreven wat ze zeker moet gaan doen in de hoofdstad. Ze wilde graag ollie-ollies eten. Na doorvragen wisten we dat ze oliebollen bedoelde.
Onze lunch deze keer op een bankje aan een super blauw meer; Lake Ohau. Dit meer was een voorbode voor de plaatjes die daarop volgden.
Zodra je Lake Pukaki {hier was een zalmkwekerij} zag, kwam je in de ban van Mount Cook. Mount Cook / Aoraki is met 3764 m de hoogste berg van NZ. In 1894 werd deze berg voor het eerst beklommen door Nieuw Zeelanders. Een Maorilegende wil dat de berg en de toppen eromheen werden gevormd toen een jongen, genaamd Aoraki, en zijn broers uit de hemel neerdaalden om moeder Aarde te bezoeken in een kano. De kano kapseisde en toen de jongens naar de achterzijde van de boot gingen, [vonden ze de bril van Fia..... ] veranderden ze in steen.
Iedere km die we dichterbij kwamen zijn we uitgestapt om foto's te nemen. De top was voor een deel met wolken omhuld. En ik herhaal; het was adembenemend, wat een onherbergzaamgebied. Het dorp Mount Cook telt net zoveel vakantiewoningen als huizen. Hoognodige boodschappen kon je in het hotel kopen. En ondanks dat aten we weer een heerlijke maaltijd, Fia en haar charmante assistent kunnen toveren.
Ons huisje heeft uitzicht op de besneeuwde bergen en toen de zon daarachter was gezakt, zijn we op pad gegaan naar de Tasman Glacer. De nieuw gemaakte trap was een behoorlijk klimmetje dat je boven een prachtig zicht gaf op de gletsjer en het drooggevallen stuk dat uitkomt op Lake Pukaki, dat overigens ook turquoise van kleur is.
Het water bij de gletsjer was grijs vanwege de modder en stenen die mee stromen vanaf de gletsjer. In 1990 was de gletsjer 26 km lang, in 2011 24 km en trekt zich jaarlijks 480 - 800 m terug een de verwachte lengte in 2027 is 20 km.
Op het uitkijkpunt spraken we een Zwitsers stel. Zij waren met de camper en deze was wel erg klein, dus sliepen ze zo af en toe in een hotel. Ook konden ze niet hard door de vele bochten. En thuis had hij een BMW! Zij hadden nog maar drie dagen mooi weer, Doubtful Sound waren ze twee dagen en die waren letterlijk en figuurlijk in het water gevallen. Wat hebben wij het toch getroffen!
Zowel de heen als terug zagen we een meertje dat ook turquoise hoorde te zijn. Hier kwam echter geen gletsjerwater meer van Mount Cook en het regenwater dat er nu nog inviel gaf algengroei.
Gerard gaat nu wifi kopen voor een apparaat dan weten jullie dat appverkeer niet mogelijk is en dat alleen dit verslag wordt verstuurd!

Geschreven door Maud.is.weg