Alle dagen kent zijn hoogtepunten. Vandaag was een en al hoogtepunt.
Het zonnetje piepte door de gordijnen. Dat viel mee, want vannacht werden we wakker van veel gekletter op het dak.
Met de auto naar het Abel Tasmanpark en daar gezocht naar een mogelijkheid om te kunnen kajakken. Het was heel druk! Nieuw Zeelanders zijn van de onbegrensde mogelijkheden, dus men zocht en vond. Als we direct wilden gaan.... Snel broodjes smeren in de klep van de auto en samen met nog een Indiaas - Australisch gezin in een busje naar de watertaxi. Dit keer geen Ate die de bus bestuurde. Op het strand van Sandy Bay namen we plaats in een watertaxi die door een trekker tot ver in het water werd gebracht. In een rap tempo over het water scherend naar Watering Cove. Op het strand kon ik mijn tankini aantrekken in een privégrot. Ik zag daar een wandelpad. Zou ik gaan lopen? Dat kon ik niet maken, wandelen doen we alle dagen en kajakken niet. Dus hup, niet zeuren en in de kajak.... Tweepersoons weliswaar, dus ik kon varen op mijn kapitein.
Na ons broodje, kwam onze instructrice Sam.
Zij legde heel goed uit hoe het pak aanmoest en waar je de spullen kunt opbergen, zodat deze niet nat worden als je omslaat..... Dit gebeurde maar een keer in het seizoen, dus daar hoefden we niet bang voor te zijn.
Vanaf moment één hebben we genoten van het kajakken op de Tasmanzee. Wat ben je nietig op dit stukje aarde dat je alleen maar kent van de aardrijkskundeles. Ervaring bijzonder!
Ons eerste stukje voer naar het Adele island. Jan en Fia, Gerard en ik hadden aardig de haal te pakken en maakten veel foto's.
Bij het eiland zagen we zeerobben op de rotsen en in het water. Een zwom zelfs onder onze kajak door en ging op zijn rug zwemmen terwijl hij met zijn vinnen een applaus voor zichzelf gaf.
Bijna aan het eind haalde Sam de vier kajakken bij elkaar. Jan moest aan de buitenkant van zijn peddel een zeil binden en dat deed Sam, die aan de andere kant lag met haar kajak. Fia hield een punt van het zeil vast en Sam bond punt vier vast aan haar kajak. Zo ontstond er een zeil en werden we met vijf kajakken voortgedreven door de wind richting kust. Na een kwartiertje zeilen was dat weer mooi geweest en kregen we de instructie met de golven mee richting strand te gaan. Gerard en Jan konden er geen genoeg van krijgen en werden zoetjes aan wat mans. Over de wat hogere golven zagen we soms alleen nog koppies boven water uitsteken. Wat een pret. En toen..... ineens zie ik Jan en Fia als dolle stieren omhoog gaan en hard dat ze gingen. Dat kon niet goed gaan. Onze duikkapitein die al 40 jaar in een ander bootje vaart, klapt om met boot en al en neemt zijn lieftallige bruid mee in de vrije looping. Ik zag het gebeuren en wilde naar ze toe, want Fia had geen zicht meer. Dus als jullie een zeehond zien zwemmen met een bril op, geef Fia dan een seintje. Natuurlijk konden we niks doen. Sam ging naar ze toe, maar omdat Fia en Jan zo moesten lachen, deed ze maar mee. What are you doing now? We gingen op zijn kant, antwoordde Jan. "Achteraf," zo vertelt Fia, "heb je nauwelijks door wat er gebeurt. Je maakt een salto, je doet je knieën omhoog en dan schiet je dekkie los." Eerst Fia weer in de boot en toen Jan erin gehesen, want Jan wilde erin springen {water was niet zo diep}. Op afstand zag ik al dat Fia haar bril naar de haaien was. Jan kwam snel omhoog en keek verward waar Fia was die als een echt zeemeermin alweer bovenkwam. Fia graaide en Jan riep wanhopig dat ze de kajak vast moest pakken. Mooi niet, Fia ging achter haar fototoestel aan en haalde deze met succes boven water {had ze gelukkig net opgeborgen in de daarvoor bestemde zak}. Jan stapte te snel in en toen kukelden ze weer om.
Kajak op de zandbank getrokken, leeggekiept en weer te water. Jan verrichtte nog wel een goede daad door de Indiaas - Australische mevrouw vlot te trekken van de zandbank. Wij voeren door en wat een opluchting dat Fia en Jan zo opgewekt waren toen ze weer landrotten waren. Wel rot natuurlijk dat Fia haar bril kwijt is, maar dat levert ook wel weer grappige opmerkingen op. "Moet je dat zien!" kan je nu niet meer zeggen of "bekijk het maar!" Fia draagt haar lot stoer, heeft alweer lekker gekookt en we kregen even goed een toet ook al hadden we onderweg ons eerste ijsje gelikt {en ook weer vakantievierende Nederlanders gesproken die zich ook niet goed konden voorstellen dat het nu ijzelt in Groningen en wij in ons korte broek lopen}.
Het was me het daggie wel, heerlijk om over te schrijven, fantastisch om mee te maken en naar ik hoop, leuk om te lezen!

Geschreven door Maud.is.weg