Het viel mee met de petit dejeuner. We konden kiezen uit diverse soorten yoghurt en fruit en zelfs nutella kon je meenemen van het ontbijtbuffetje. De fietsen waren op tijd afgeleverd en met één en ander in de zijtassen gingen we op pad. In de eerste de beste intermarché kochten we smeerolie, want de fietsen kraakten en piepten aan alle kanten. Ondertussen kon Anna worden gebeld, want zij was om tien uur op Schiphol geland en toen er contact was zat ze al lang en breed in de auto naar huis. Later stuurde Maria een leuke app met een foto van Anna tussen haar vriendinnen aan de kermisborrel! Alsof ze nooit was weggeweest!
Vandaag viel op dat we niet heel vaak langs de Loire fietsten. Daarom was het plaatje van de Loire in Bois misschien wel heel opvallend. Blois is een historisch stadje dat ons deed denken aan Passau. Een prachtige burcht en idem kathedraal ommuurd door een dikke stadsmuur tussen twee heuvels ingebouwd. Het ondiepe water met weerspiegeling van de brug erin deed ons vermoeden dat hier geen schepen voeren.
Zo rond half een hadden we wel trek in een koppie. Er is niet zoveel langs de weg, dus heel blij fietsen we 300 m van de route om een kop koffie met wat erbij te scoren. En wat een geluk, we hadden nauwelijks ons gerak binnen, of men sloot de tent. Dus nog even snel een bakkie gehaald en in kartonnen bekertjes dronken we ons tweede bakkie. Hier troffen we ook onze Brabantse hotelgasten en onze Engelse medegasten die bij ons aanschoven, omdat verder geen plaats was. Deze mensen kwamen uit de buurt van Londen waar veel mensen fietsen, ofschoon het verkeer niet veilig was en dus een helm niet overbodig.Weer opgepept vervolgde we onze route en kwamen we aan bij het kasteel Chaumont-sur-loire. Het château Chaumont te Chaumont-sur-Loire behoorde toe aan de graaf van Blois, Eudes I. In 1455 werd het château verbrand door koning Lodewijk XI als straf voor kasteelheer Pierre d’Amboise, kamerheer van Karel VII en Lodewijk XI. Hij was namelijk in opstand gekomen tegen de koninklijke macht.
Tien jaar later pas mocht Pierre d’Amboise met de bouw van een nieuw kasteel beginnen. Na zijn dood werd zijn werk voortgezet door Charles I d’Amboise, één van zijn zeventien kinderen, die de noordelijke (aan de kant van de Loire) en westelijke vleugels voltooide. Zijn zoon, Charles II, bouwde op zijn beurt weer aan het kasteel met de hulp van zijn oom, kardinaal George. Terwijl Charles II in Milaan zat, waarover hij het opperbevel had, voltooide zijn oom uiteindelijk de bouw van het kasteel. In de zomer van 1503 verbleef koning Lodewijk II, die zijn regering bijna volledig aan George overliet, enige tijd op Chaumont. De mannelijke lijn van het geslacht van Amboise stierf uiteindelijk uit en tot 1550 bleef het kasteel in het bezit van familieleden in vrouwelijke lijn.
De koningin en de maîtresse
In 1550 werd het kasteel namelijk gekocht door de Franse koningin, Catharina de' Medici. Na de dood van haar echtgenoot, Hendrik II, dwong ze Diane de Poitiers, de maîtresse van de koning die bij zijn leven de rol van koningin vervulde, haar mooiere kasteel in Chenonceau, een geschenk van de koning, te ruilen tegen Chaumont. Diana drukte haar stempel op het kasteel door haar embleem en monogram op verschillende plaatsen achter te laten, maar woonde zelf maar korte tijd op het kasteel. Na haar dood had Chaumont een aantal verschillende eigenaren: van ministers, edellieden, tot bankiers. Een van hen liet de noordelijke vleugel slopen, waardoor er een uitzicht op de Loire werd gecreëerd.
In 1875 gaat het kasteel een nieuwe bloeiperiode in. In dat jaar werd het kasteel namelijk gekocht door Marie Say, een dochter van een zeer rijke suikerfabrikant. Ze trouwde in datzelfde jaar met prins Henri-Amédée de Broglie (zoon van Albert de Broglie) en kreeg daardoor een prinselijke titel. De prinses liet het kasteel ombouwen tot een luxeresidentie. Daarvoor werden de kerk en een aantal huizen op de helling bij het kasteel verplaatst naar de oever van de Loire. Het interieur werd ingericht met dure meubels, wandtapijten en kunstvoorwerpen die ze uit heel Europa liet komen. Ook werden er luxueuze paardenstallen gebouwd op de plek waar eerder de bijgebouwen stonden. Het luxeleventje van de prinses duurde niet lang. Haar man stierf en haar tweede echtgenoot had een gat in zijn hand. Ze verkoopt de 2483 hectare grond bij het kasteel, waar o.a. bossen en wijngaarden lagen. In 1938 verkoopt ze uiteindelijk ook het kasteel met een park van 17 hectare aan de staat.
Inmiddels zijn het park en het kasteel weer met elkaar verenigd en vormen ze samen het domein Chaumont-sur-Loire. Het domein is toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van UNESCO.
We hadden een aardig tijdje rondgelopen in het kasteel, de indrukwekkende paardenstallen (de paarden hadden het beter dan de bevolking in die tijd) en de mooie tuinen (prachtige perken met allerlei bloemen in paars blauwe kleuren), dus hadden we een bakkie verdiend. Op de heenweg waren we langs een fruitstal gekomen. Zouden daar aardbeien voor Gerard verkrijgbaar zijn? Helaas. Het werden twee bakkies koffie in plastic bekers en een lekker broodje voor Gerard, Margreet en Maud. Jan deed het met koekies die we gister hadden gekregen bij Mont St.Michel…… en een banaan!
Op de terugweg naar het hotel genoten we van het prachtige landschap. Mooie bloemen langs de kant van de weg en dwars door Franse dorpjes die wel uitgestorven leken op deze zonovergoten, zomerse zondagmiddag. De mannen konden samen de weg aardig uitstippelen. Wat de één niet goed had gelezen, corrigeerde de ander en zo arriveerden we om slap half acht in ons hotel. Effe lekker douchen en daarna zouden we gaan eten in het dorpje waar we de smeerolie hadden gekocht, totdat we erachter kwamen dat we halfpension hadden! Dus eten in het restaurant van het hotel. Onze landgenoten zaten er al en dus konden we een beetje uitvissen wat er op het menu stond. Meneer Munsters was een goede kennis van Gerard Jimmink. Hoe klein is de wereld!
Jan en ik deelden ons eten, want de ober had niet goed begrepen wat we hadden besteld. Dit was onze Brabanders gister overkomen. Het lag dus niet aan ons! Gerard en Margreet genoten van hun witvis dat erg smakelijk was.
Nog even een borreltje toe op de kamer en ook aan deze dag kwam een einde. Morgen verhuizen naar het volgende hotel dat een klein kasteeltje blijkt te zijn. Tot morgen!

Geschreven door Maud.is.weg