Van de 365 dagen valt op 200 dagen regen en soms wel 12 meter. Gemiddeld 7-8 m per jaar, 25 mm per uur. En een keer was zoveel regen gevallen dat de toeristen met een helikopter moesten worden opgehaald. Deze kennis hebbend en wetend vandaag wordt een dag met een wolkeloze lucht, voel je je gezegend {en niet met water}. Buitentemperatuur begon met 3 graden en was vanmiddag 25 graden!
Met de auto naar Manapouri en met behoorlijk veel mensen op de boot over Lake Manapouri dat 465 m diep is. Kort geleden had men in Rotorua nog diepte gemeten en deze bleek 18 m dieper te zijn. Het tochtje naar Doubtful Sound begint in de jachthaven Pearl Harbour op de Waiau River. Deze rivier mondt uit in Lake Manapouri. Het meer heeft bossen langs de oevers en is 142 km2 groot. Er liggen 34 eilanden in. Kom je bijna aan land, dan zie je de palen en elektriciteitsdraden van de enorme, ondergrondse generatorhal van de Manipourikrachtcentrale. Door onderhoudswerkzaamheden mogen we niet door de 2 km lange, spiraalvormige toegangstunnel die 213 m onder de bergen van West Arm is gehakt uit massief graniet. De centrale is een door mensenhanden gebouwd wonder. Hij maakt gebruik van het hoogteverschil {160 m} van de bergen tussen Lake Manapouri en Doubtful Sound en fungeert als een natuurlijke dam. Door verticale buizen wordt water geleid naar zeven generatoren in een enorme ondergrondse ruimte. Daarna stroomt het water door een tunnel van 10 km naar Deep Cove. De opgewekte elektriciteit wordt 171 km zuidelijker gebruikt in de Aluminium Smelter in Bluff. Om de kracht van het water nog groter te laten zijn, wilde men het waterpeil in Lake Manapouri 12 m verhogen. Dit stuitte op heel veel weerstand en is niet doorgegaan.
In het Lake lag een eiland dat zo natuurlijk mogelijk wordt gehouden door vrijwilligers. NZ is het land van de vogels. De kolonisten wilden vlees eten en brachten hazen en konijnen mee. Deze hadden geen natuurlijke vijanden en hun aantal werd veel te groot, dus werden wezels en possums ingevoerd. De oorspronkelijke vogels waren echter een veel gemakkelijker prooi voor deze roofdieren, dus ook hun aantal groeide explosief. Nu mag men onbeperkt jagen op possums, wezels, hazen, konijnen en herten om de inheemse vogelstand te herstellen.

Uit de boot, hup in de gereedstaande bussen die ons over de bergpas voeren. Tientallen kleuren en soorten mossen gezien die op rotsen groeien, zodat planten en bomen in deze regenachtige omgeving houvast kunnen vinden. En zo kom je bij de fjorden van Doubtful Sound. Op een andere manier kan je hier niet komen. De 22 km lange Wilmor Pass Road werd in mei 1965 aangelegd om het afvoerkanaal van de Manipourikrachtcentrale in Deep Crove te kunnen bouwen. De aanleg van de weg kostte meer dan twee dollar per centimeter. De top op 670 m wordt bereikt via een bochtige weg en gaat daarna snel omlaag richting Deep Cove.
Uit de bus, hup de boot in. Een heel aardige hostess vertelde ons van alles onderweg. De gratis thee en koffie gedurende de drie uur dat we op de boot in Doubtful Sound waren, smaakten heel goed. Het fjord kreeg in 1770 zijn naam van Captain James Cook, toen deze tijdens zijn reis naar NZ bij het zien van de smalle ingang van de baai betwijfelde of hij zijn boot veilig in en uit kon varen. De 40 km lange fjord is de op een na grootste van Fjordland en, met 421 m, de diepste.
Onderweg ging de tocht langs;
Commander Peak. Een van de vele ontzagwekkende, beboste pieken van de ondergelopen gletsjervallei van Doubtful Sound.
Deep Cove. Het vredige water van Deep Cove verbergt de 10 km lange tunnel onder de bergen van Manapourikrachtcentrale.
Semour Island. Een jaar lang heeft een leerkracht hier naar goud gezocht en niet gevonden.
Secret Island. Hier was een eiland, is door een aardbeving verdwenen.
Blankethotel. Een huisje aan het water voor vissers die een slaapplek nodig hebben. Zelf lakens meenemen.
In het water zwommen naast de boot vier kuifpinguïns. De kapitein hield de boot stil, zodat we ze konden bewonderen. De pinguïns zijn al niet groot en hebben ook nog eens een enorme diepgang waardoor je op de foto vier puntjes ziet.
Het keerpunt was in de Tasmanzee die ons verwelkomde met hoge golven. In de verte zagen we twee rotsen die ze de Rabbitbergen noemen, omdat ze lijken op twee hazenoren stekend uit het water.
Om te kunnen luisteren naar de vogels en de stilte in het fjord legde de kapitein nog een keer de boot stil en de motor uit. Je hoorde alleen het veelvuldig klikken van fototoestellen.
Spectaculair was het mee zwemmen van een school Tuimelaars. De dolfijnen nemen een 'aanzwem' en springen meestal samen omhoog. Zeker een show van 10 minuten!
In het ruim zaten we naast wat oudere mensen. Natuurlijk raak je met elkaar in gesprek. Meneer, een bijdehante oude brombeer was 90 jaar oud en kwam uit NZ. Mevrouw was een Schotse boerin en was op vakantie en met meneer op pad. Ze waren familie. Prachtig hoe Brombeer werd vertroeteld en ook afgetroefd door de Schotse die in Schagen op visite was geweest bij Joop en Tiny de Veer, agrarisch ondernemers geweest en hun dochter werkt op ministerie van landbouw. Welke lezer is bekend met deze mensen?
Fia en ik hebben genietend van de natuur, heerlijk op het dek gezeten in de zon en koude wind. We gingen steeds verzitten, de boot draaide en de zon niet! Een jong Belgisch stel moest daarom lachen en begon met ons te praten. Hun voorkeur was het Zuidereiland vanwege de ruige natuur waarin zoveel moois te zien is en de rust je omringt. In een B&B hadden ze Amerikanen ontmoet die Lake Wanaka maar niks vonden en belachelijk dat de folders hier zoveel reclame voor maakten. Aan het ontbijt liet het stel mooie foto's zien van het meer in de ochtend en toen vroegen de Amerikanen of ze die foto's wilden doorsturen...... Op hun beurt konden de Amerikanen haarfijn uitleggen waar je de beste hamburgers en kipnuggets kon eten. Na vijf dagen Zuidereiland hadden ze heel NZ gezien en vlogen ze naar huis. Het beeld van de Amerikanen werd weer bevestigd.
Vroeg weggegaan, dus ook weer vroeg thuis in ons huisje.
Koppie gedaan en een broodje, want water geeft trek.
Ten Anau gewandeld en Gerard zijn dagelijkse cappuccino tot zich genomen!
In het parkje is een meer gemetseld in de vorm van het meer van Ten Anau en omgeving. Grappig om te zien.
Thuisgekomen even bijkomen, Chinees gegeten {zelfgemaakt en wat over was, werd gehaald door de ophaalchinees, volgens Jan}.
Fia en Jan doen een ommetje met als doel een huwelijkslocatie fotograferen voor de liefhebbers! Bij een motel was een kerkje met glazen muren gebouwd. Op de foto's komt de achtergrond van het meer, dit zou de eindeloosheid van de liefde symboliseren en de woelige baren van het huwelijksbootje...... {tekst van mezelf.....}.

Rozig en weer zeer voldaan gaan we op tijd in onze kooi.
Ay, Ay, Kapitein!

Geschreven door Maud.is.weg