De regen maakte ons wakker. Toch ons rondje joggen. Gistermiddag van bovenaf de heuvel gezien dat je een rondje kon lopen op het strand. Eerst het houten wandelpad af, ik liep voorop en schrok me dood toen aan het einde een rob lag te slapen. {Fia heeft gelezen dat het pelsrobben zijn en geen zeehonden.} Het pad langs het strand was van bovenaf aardiger, dus nadat we door de stenen waren gehotseklotst {weggeblazen door geschrokken robben} en de meeuwenkolonie hadden getrotseerd {Gerard verloor deze keer met paintballen}, beklommen we een heuvel en liepen we ons pad van gister. Snel douchen, ontbijten bij de boer en op weg naar de walvisboot. Ken je de mop van die Nederlanders die op walvistocht gingen? Antwoord is goed! Het weer was niet goed genoeg en toen een film gezien over een voedselketen van vissen in de Pacific. Plankton - vleesetende planten - kleine visjes - grotere vissen - pijlstaartrog die zo giftig is voor de orka dat het niet goed is voor een orka als hij de pijlstaartrog niet van onderen grijpt - orka.
Wat dan? Door de bergen rijden naar Motueka geeft meer kans op beter weer, dus dat gedaan. Dit leverde vaak mooie doorzichten op van glooiende heuvels met huisjes, bomen en boerderijtjes met kuddes vee. Ondanks de nattigheid werden sommige stukken land met slappe straaltjes bewaterd via een buizensysteem. We hebben veel zelfrijdend, ronddraaiende irrigatie werktuigen gezien van soms wel 500 m breed. Allerlei merken trekkers, nieuwe en gebruikte stonden te koop bij de W.N. Kramers van NZ. Nu ook Fendt! En o ja Leonie, hier staat af en toe een huis te koop of sectors waar op gebouwd mag worden. Doordat hier een aangename temperatuur is, leven de mensen buiten en zijn de huizen zelf en de interieurs van andere kwaliteit. Dus of je hier je kwaliteiten kan laten zien.... Ik weet het niet.
Het was het een mooi gezicht dat de wolken opstegen, maar voor de bergen bleven hangen, waardoor de regen voor de bergen viel. Fijn voor de boeren, minder voor ons.
In Wakefield passeerden we de oudste kerk van het Zuidereiland. Langs de weg kochten we aardbeien, aardappels, komkommer, tomaten en bosuitjes en in een supermarkt de rest voor diner en ontbijt.
Motueka, waar we nu weer twee nachten verblijven in een knus motel, kent 14 km goudgele stranden en is het beginpunt voor tochtjes naar de nationale parken Abel Tasman en Kahurangi.
Voor mij was het een vermoeiende dag, want mijn ogen vielen steeds dicht en als we stopten werd ik wakker. We waren dan net Japanners, foto's maken en door! Zo zijn er nog mooie plaatjes gemaakt van o.a. de Maruia-waterval van wel 30 m breed.
De mannen hebben net nog een vergeten boodschap gehaald en bij het tankstation vroegen de dames die daar werkten waar ze vandaan kwamen. Na veel keer raden; bingo. En of ze na NZ ook Australië bezochten. Nee, had Gerard geantwoord, als je NZ gezien hebt, dan kan Australië alleen maar tegenvallen................ Ik snap wel dat die vrouwen hier voor hem vallen!

Geschreven door Maud.is.weg