Wat ga ik dit missen... een heerlijk ontbijt dat voor me wordt klaargezet. Ook schuiven we weer aan bij het diner vanavond. En ook nog een geweldig leuke dag gehad waar we een deeltje van Manitoba hebben gezien, aldus Wil. Ik dacht dat we zo'n beetje het grootste deel hadden verkend, maar Manitoba schijnt heel groot te zijn! Om tien uur werden we bij Bas verwacht. In de grote auto van Wil en Lia togen we over de gravelwegen. Wat heeft die Bas een groot bezit; een mooi stuk land van 35 ha met een mobile home erop. De schuur wordt over twee weken geplaatst en in die schuur komt een houtkachel. Vanuit de kachel gaan leidingen naar het huis dat dan ook nog wordt verwarmd. Zijn huidige houtkachel gaat eruit, want de verzekering is 500 Ca$ per jaar. Het huis is mede met behulp van Lia en Wil heel gerieflijk ingericht. Er omheen lagen heel veel stenen die ze met vereende krachten weg hebben gewerkt. Nu staan om het huis allerlei bomen en boompjes. De aangeplante boompjes worden opgevreten door het wild (herten) dus om elk boompje staat een gazen hekwerk. Bas heeft ook een uitgebreid wagenpark; een trekker (JD), een sneeuwblazer, een cultivator, een quad, een houtsplijter en een pick-up truck. Tot slot een lekker bakkie met een door Lia meegebracht heerlijk kersengebakje en een technisch gesprek over de diverse lengtematen waar ik echt geen snars van begreep. Ineens zag Bas een Coyote voorbij sluipen. Dit is een wilde hond die als een soort wolf kippen steelt die Bas niet heeft. Bas heeft wel katten, die we gelukkig later nog wel op het erf zagen lopen. Bas is een goede gastheer en met liefde wasten Fia en ik tot slot de vaat.
We gingen op pad. We kwamen langs een commune van de Hutterrites. Een aantal families uit Zuid Duitsland hebben hier eind 1800 een commune gesticht. Deze gesloten gemeenschap is heel zelfvoorzienend. Ze bezitten een heel groot grondgebied en bouwen zelf hun huizen. Lia en Wil hebben hier hun nieuwe dakbedekking gekocht.
Toch wel wat trek gekregen gingen we om de hoek naar Jennifer waar we krokodillenvlees, kikkerbillen, escargots of steur konden bestellen. De tafel mag de gast zelf reinigen met schone doekjes en een spuitbus. Heerlijk gegeten! Daarna naar Seven Sisters Falls. Dit is gebouwd in 1949 en is door bonthandelaren genoemd naar een reeks van zeven stroomversnellingen die zich langs de rivier de Winnipeg bevonden, waar nu de waterkrachtcentrale staat. Indrukwekkend; de kracht van water! Wil stelde voor om ook de touwbrug 10 kilometer verderop te beklimmen. Natuurlijk willen we dat en ook hier hebben we genoten van het Canadese natuurschoon. De brug was niet echt eng, wel als twee 'kleutertjes' erop gaan springen... In het water van de rivier vermaakte de jeugd zich in enorme zwembanden waarin ze konden zitten en peddelen, ondertussen een biertje drinkend. Onderweg een wegtoilet bezocht. Toen ik Jan buiten hoorde zeggen dat hij een vieze onderbroek zag, deed ik mijn ogen dicht en wilde zo snel mogelijk Dixy verlaten...brrrr. Dank voor het desinfecterende doekje, Lia! Onderweg nog een ijsje gegeten getrakteerd door Wil en door ons. De creditcard werd niet geaccepteerd, dus fijn dat we nog wat cash hadden. Uiteindelijk gestopt bij het middelpunt van Canada wanneer je een lijn zou trekken van oost naar west. Op dit punt staan al tijden mensen te protesteren tegen... we vragen ons af of ze dat zelf wel weten. Ze werden boos toen Jan een opname maakte... wat een agressievelingen, niet normaal. Foto's gemaakt op de grote stoel die er ook stond en toen hoppa naar huis. Heerlijk maal weer bij huize Langelaan waar Tijs ook gezellig aanschoof. Ook effe door de bush naar de buurman om de plantjes water te geven. Buurman had wel drie aardbeien. Lia heeft zelf een geweldige groentetuin ontwikkeld en ook de tuin om het huis mag gezien worden. Op verschillende plekken heeft Wil bielzen gelegd en de gezellige planten en bakken maken het een concurrent van de Floriade. Aan de buitenmuur bij de garage hangt een plateau dat opzien baarde in de buurt. Je moet je voorstellen dat hier veel Mennonieten wonen die behoorlijk preuts zijn. Opvallend is ook het grote aantal Pakistanen dat hier woont. Velen van hen zijn vrachtwagenchauffeur, omdat ze minder geld hoeven te verdienen. Het is ook overal hetzelfde!

Geschreven door Maud.is.weg