Frankrijk voelt als superveilig en vriendelijk. De mensen die we zien zeggen negen van de tien keer gedag. Een ouder echtpaar werkte in de tuin en toen we voor de derde (!) keer langs reden riepen ze: “Bon voyage”. Gister hebben Gerard en Jan twee vrouwen geholpen die aan de kant van de weg hun fiets op zijn kop hadden. De man van de vrouw die een end vooruit was, kwam net weer terug fietsen en stak ook zijn handen uit waardoor onze mannen weer door konden. Zo bouwen Nederlandse mannen hier dus een goede naam op.
Vandaag was het anders fietsen dan gisteren. Heuvel op en heuvel af. Veel zonnebloemvelden waar de koppen van de bloemen nederig naar beneden hingen. Mooie veldbloemen in de kant en lekker zonnig weer. Niet altijd is de bewegwijzering duidelijk. Dus om en nabij 60 km gefietst evenals gisteren. Jan zijn ketting er nog af. Wat een gelukkie dat we allesreinigingsdoekjes meehebben. Het valt ons op dat langs de weg weinig horecagelegenheden zijn. Al vrij snel op de route, hebben we een koppie gedaan met een zelf meegenomen plak cake. In ’t café werkte een hele aardige dame die iedereen bij binnenkomst enthousiast begroette. De plaatselijke bevolking deed hier ook koffie en sommige zaten zelfs al aan de whisky. In de bar hing een grappige spreuk (zie foto). De betekenis luidt: Het geheim van een goed humeur is doen wat je leuk vindt. Het geheim van succes is houden van wat je doet. Het was maar goed dat we onze dagelijkse cafeïne hier hadden genuttigd, want door de siësta was er niets te halen; echt niets! Morgen dus kaas mee en stokbrood kopen.
Bij veel oude gebouwen zeggen we dan ook dat heel veel Nederlanders die bij “Ik vertrek” op televisie komen zich hier beter kunnen vestigen om een horecatent te beginnen. Gerard denkt dat op de Franse televisie een programma is dat heet: “Sukkels uit Nederland die hier een bestaan opbouwen”. Maar echt als men in deze streek zich gaat vestigen dan kan je het rijk worden niet tegenhouden……..
Onze Engelse medegasten hebben we onderweg gesproken en geadviseerd de zadels omhoog te halen. Tevens de kettingen gesmeerd! De Nederlandse medegasten spraken we daarnet in het hotel. We hebben ons voorgesteld, want als je elkaar elke dag ontmoet is het wel aardig namen te kennen. Gisteravond had Henk nog een aardige mop. Wat is een man met drie vrouwen? Een paradijsvogel. Wat is een man met twee vrouwen? Een geluksvogel. Wat is een man met één vrouw? Een pechvogel. En een man zonder vrouw? Een trekvogel…….
We hebben onderweg de abdij bezocht in Pontlevoy. Deze abdij is in 1034 gesticht. De kerk is nooit afgebouwd. Het was even zoeken naar de ingang, maar uiteindelijk toch door Gerard gevonden. Zonde, hoe de gebouwen verpauperd waren. We vonden zelfs een ruimte met allemaal matrassen lukraak erin gegooid. Het was nog niet zolang geleden een museum annex bar geweest aan de sporen te zien die waren achtergelaten. In het begin van deze eeuw tot niet zolang geleden was het een studiecentrum voor Amerikaanse en Europese studenten. Kruipdoor, sluipdoor vonden Gerard en ik de kerk die ondanks de stof er nog heel mooi uitzag. Heel indrukwekkend; de fresco’s en de beelden. De Marthadames kunnen zich hier uitleven. Franse kerken kenmerken zich door hun eenvoud, wat mijzelf meer aanspreekt. Jan zijn voorkeur gaat meer uit naar de pracht en praal van de kerken die we vorig jaar hebben bezocht in Oostenrijk.
Ons avondmaal gebruikten we onder de bomen in de tuin van het hotel dat er heel acceptabel uitziet. We aten een lekkere salade, Margreet en Gerard kregen wit vis met een smakelijk sausje en een bolletje rijst en Jan en ik aten een lekker vleessie met uitjes en een idem bolletje rijst. Crème Brulee toe. Je moest het gesuikerde randje er wel bij denken. Na een lekker bakkie koffie of thee was de dag weer voorbij.

Geschreven door Maud.is.weg