Oudejaarsdag 2015.
Vannacht eigenlijk al van oud op nieuw gezeten. Jan en ik zijn leerlingen op het gebied van kaarten. Gerard en Fia leren ons een boel. Goeie zaak! Dus na een potje heftig nakaarten en dat maakt dat het laat wordt. Beide partijen hebben een keer gewonnen.
Ons hardlooprondje gebeurde in een bewolkt Napier. Helemaal niet erg. Via de weg over grind langs de rivier. Maar toen moesten we springen over een stukje rivier en dat was voor mij een te grote sprong, dus koos Gerard voor een survivaltocht door de bush. We kwamen terecht in een boomgaard waar abrikozen en kiwi's groeiden. De door mij geplukte vrucht was niet echt smaakvol. Pakken wat niet van jou is, is natuurlijk ook smakeloos....... Dille groeit hier in het wild, even met je hand er langs en mocht je hebben getwijfeld, dan herken je de geur.
Fans langs de weg roepen dat ze zich schuldig voelen als ze ons zo zien sporten.... Het moet ook wel een mooi gezicht zijn, een zwoegend vrouwtje voorop en twee stoere mannen erachter aan. We liepen hier in de wijk langs een melkzaak {zag je bij ons in de vorige eeuw} en een prachtige boom {lijkt sterk op Campanula} volop in bloei, ook weer hele andere bomen, lijkend op platanen. Op onze renbaan kwamen we nog een boom tegen met vruchten die later in het seizoen uitgroeien tot een soort noot. We sprongen aan de kant voor een oplader met een shovel die een tweede vrachtwagen ging vullen met het grind waar wij daarnet langs de rivier op hadden gerend. Ze konden onze druppeltjes nog zien en ruiken!

Nu weer op pad met zijn viertjes, fris en fruitig door het heerlijke ontbijt van Fia en het bubbelbad.

Jullie verwachten een verhaal over de stad Napier! Klopt. Maar first things first!
Eerst op weg naar de fruithoek; Pernel Fruitworld. Konden we niet erg vinden wel een ander leuk fruit / groentestalletje. De mevrouw achter de kassa wilde ons niet uitleggen waar Pernel was gehuisvest. Ze werd gedienstiger toen we genoeg hadden ingekocht. Gerard kon er zo naar toe rijden. Daar aangekomen lazen we dat om half twee de volgende rondleiding plaatsvond en het was nog maar twaalf uur. Ik vroeg aan de oma die in de winkel rondscharrelde hoe dat nou werkte zo'n rondleiding. Ze ging iets regelen en toen kwam George om ons in een treintje met een Ferguson uit 1952 ervoor, door de boomgaard rond te leiden. In een woord FANTASTISCH! De kersenbomen, net kaal geplukt, showden ons nog een eenzaam kersje. Om ons te tegemoet te komen, kregen we een heerlijke grote nectarine. Abrikozen van de boom gevallen waren rijp, dus superlekker. Fia genoot hier zichtbaar van. Heel veel soorten appels, drie op een stam ge-ent, groeiden in de boomgaard waaronder de blackburn, de redpacific, de golden delicious en de granny smith. De appels waren nu nog klein. In februari waren hier veel backpackers om te helpen met de pluk. Wij mochten ook komen. Sommige appelsoorten waren minder populair geworden. Deze zijn tot appelsap veroordeeld. Appels vormen het voornaamste gewas, maar ook peren, perziken, nectarines, abrikozen, aardbeien, kersen, pruimen en kiwi's zijn van belang.
De warme zomers en milde winters van Hawke's Bay maken het voor de fruittelers niet echt moeilijk. In 1912 waren PERcy en NEL uit UK hier naartoe gekomen en 10 hectare land gekocht. Hun twee zoons hebben het overgenomen en tot nu is het een familiebedrijf, terwijl de meeste bedrijven coöperaties zijn. Het bedrijf telt nu 40 hectare.
Bronnen zijn geslagen om de vruchten te bewateren in warme en in koude tijden { het wordt hier max. 5 graden onder 0}. Sinds een jaar zat er een waterteller op de pijpen om de regering te spekken. Tijdens de rondleiding gaan we de dieren voederen die op het weitje lopen, de acapulca's, de geiten en de schapen. Als je het goed wilt doen, moeten iedere 9 maanden de schapen worden geschoren. Maar als dat dan in de winter valt, doe je dat niet. De tamme ram werd iedere twee jaar vervangen in verband met inteelt! You know, knipoogde George {vond het lastig om in details te treden. Snap ik, dus ik knipperde begripvol terug}. Jan hoorde een trekkertje, een Massy Ferguson 168, in de boomgaard. De trekker had een bestuurder die geen mens zag, geen bescherming droeg en met een wervelspuit twee rijen bomen tegelijk bespoot met gif tegen luis en schimmel. In het wagenpark zagen we later een John Deere met een palletdrager.
Als George ons iets ging uitleggen werden we overladen met fruit. Dit zal ertoe leiden dat het een fris en fruitig van oud op nieuw wordt.
Op de inpakafdeling was een mevrouw de nectarines aan het verpakken in plastic trays {denk aan eierdozen} waarin ze op maat werden verpakt in Enzo dozen en geëxporteerd naar alle delen van de wereld. Tot slot een video gezien over toen en nu en uitleg over de aardbeving van 1931.
In het café een koppie plus gedaan en ons verbaasd over de mussen die via een kier onder de deur naar binnen piepten om de kruimels op te eten.
Nog even aan oma gevraagd of ze op de familiefoto stond die in het café hing. Deze was nog van voor haar tijd. Haar man was een zoon van Percey en Nel en ze woonden samen al 50 jaar naast het bedrijf.

Het weer zat vandaag niet helemaal mee. Dus de stad maar in. We kregen een uur om een horlogemaker voor Fia te zoeken en een stekker om het fototoestel te kunnen verbinden met de tablet. Geen geluk! De particuliere winkels begonnen hun deuren te sluiten. Drie Nederlanders vroegen aan elkaar wie dit jaar de oudejaarsconference deed op tv. Wij met ze in gesprek. Zij reisden vier weken met elkaar in een camper op het Noordereiland en ook zeer onder de indruk van het land. Of wij ook vannacht het vuurwerk en het feest aan het strand gingen bezoeken. Het minder goede weer nodigt ons niet echt uit dit te gaan doen. We gaan kaartend het nieuwe jaar in, zoeken de drukte niet op. Zitten niet dichtbij de kust, moeten dan met de auto en dan kan Gerard geen biertje drinken. Dat wil je niet op oudejaarsavond. De band die 's avonds het publiek ging vermaken, heeft ons 's middags een voorproefje gegeven.
In Napier nog 10 minuten geshopt in de dollarshop! Herinneringen aan Canada kwamen boven.

Gerard had een mooie wandeling gezien naar een uitkijkpunt over Napier en de haven. Dit punt heet Bluff Hill Domain. Voor de aardbeving van 1931 besloeg Napier een vrijwel geheel door water omringde reeks heuvels {Scinde Island}. De wandeling naar het 104 meter boven de zeespiegel liggende uitkijkpunt biedt een indruk van de oude situatie. Een groot deel van het lage gebied ten zuiden van de heuvel was water. Oude geschutsposten zijn nu uitkijkplaatsen vanwaar je de bergketens Kaweka en Ruahine in het westen, het Mahia Peninsula in het noordoosten en Cape Kidnappers in het Zuidoosten kunt onderscheiden d.m.v. een enorme keramiek zonnewijzer. De haven beneden biedt een spectaculaire aanblik, ontelbare boomstammen en containers waren ready for take off. De boot richting Singapore werd echter niet geladen, want veel mensen hier hebben vakantie.. Een ander pad terug naar beneden, leidde ons naar de haven waar we na een wandeling langs krijtrotsen de auto bereikten. De perken en de bermen langs de wegen zijn bont gekleurd met allerlei soorten bloemen als Chineze roos, Agapantus, Campernulla's in grote bomen, Oleander, Bougainville, Paradijsvogel enz. enz. Steeds zijn we hiervan onder de indruk van de hoeveelheid kleurschakeringen en de omvang van de bloeiende struiken / bloemen.
Uiteindelijk bij onze supermarkt nog wat inkopen gedaan en nu buikzakken na een overheerlijk Italiaans diner met een fruitcocktail als toet.
Jan zet koffie en thee en schoppen is troef!
Fijne jaarwisseling en tot morgen.

Geschreven door Maud.is.weg