Na 350 km te hebben getoerd door Frankrijk, zijn we nu aangekomen in Mont-pres-Chambord. Hier begint onze fietsvakantie. Vanmorgen hebben we Mont St. Michel aangedaan, na ons emotioneel en heftig afscheid van Cecile en Roger Lecourt. Gezien de leeftijd van madame kwamen we op het idee om de ontbijtspullen zelf maar naar beneden te brengen. Het ontbijt hadden we uitgebreid met Nutella, vlees, kaas en zontomaatjes. Nu weten we waar het woord petit dejeuner vandaan komt. Het Franse ontbijt was wel zeer klein. Maar goed.
Na 20 km kwamen we in Mont St. Michel aan. Dit is een eiland in de Atlantische Oceaan dat je voorheen alleen kon bereiken als het eb was. Nu is er een brug gemaakt naar de vesting. In de spetterregen hebben we 3.2 km gelopen (je kon ook met de bus of paard en wagen) over het gebaande pad. Hier hebben we eerst een koppie gedaan. Het schetste onze verbazing dat het goedkoper was als je koffie nam met een muffin dan koffie zonder. Vervolgens hebben we, tot bijna bovenaan de trappen beklommen die het eilandje rijk is. We vroegen ons af waarom het eiland deze naam droeg en vonden het antwoord op internet. De geestelijke gemeenschap op de Mont Saint-Michel werd rond 700 gesticht door de heilige Aubert, bisschop van Avranches, die op de toen nog door het bos omringde berg in eenzaamheid kwam bidden. Volgens de legende zou de Aartsengel Michaël verschenen zijn aan Aubert, die visioenen kreeg over een kerk op de rots. Michaël beval Aubert tot drie maal toe om op die plek een kerk op te richten; nadat Michaël hem met de vinger had aangeraakt en daarmee een gat in zijn schedel had gebrand, begon hij in 708 aan bouw van een gebedshuis op de rotspunt, dicht bij de kust. Respect dus voor de mensen die de burcht en de abdij hebben gebouwd op een plek waar iedere steen naar toe en omhoog gesjouwd moest worden!
De terugweg liep prettiger, omdat de zon scheen en de regen was gestopt. Onvoorstelbaar hoeveel mensen deze plek bezochten.
Aangezien we wisten dat we ruim 300 km nog moesten rijden, gingen we gauw van start. Het was toch al half twee. Aanvankelijk reden we door de Franse dorpjes. Door de vele rotondes schoot het niet snel genoeg op. Voordat we de autoweg opzochten nog even gauw in een dorpje een broodje gekocht en een kop koffie gedronken op een terras. Daar waren we getuigen van een koppel jonge jongens die hun motor gingen starten om weer op stap te gaan. Een aantal van hen reden een Harley die met veel geluid wegstoven. Een Suzuki moest worden aangeduwd.
Klokslag zes uur kwamen we aan bij os eerste hotel.
We hebben degelijke kamers waar we met elkaar eerst een borreltje dronken, wifi installeerden, puzzeltje maakten en verslag schreven. Daarna zijn we gaan eten in het restaurant van het hotel. Het blijft een avontuur als je een keuze hebt gemaakt wat je uiteindelijk op je bord krijgt. We ruilen onderling het een met het ander en dan krijg je je buikje vol. Ondertussen gingen we een potje klaverjassen. De mannen moesten nog weer even stoer doen door aan de balken zich op te trekken. Toen ze daarna aan de ober (die op mr. Bean lijkt) vroegen naar zijn spierballen, liet hij zien dat zijn kracht in zijn bolle buik zit…….. Op weg naar het hotel nog even een gesprek met twee Nederlandse stellen waarvan een man loonwerker is en een giga bedrijf heeft in Brabant. Hij heeft een combine voor zijn mais, omdat ze alleen de kolf van de mais afhaalde. Dit diende als een speciale krachtvoer voor koeien. Ook deze mensen gaan morgen fietsen. Nu naar bed, morgen de eerste dag dat we de pendalen gaan ronddraaien! Het is dan zondag en de kuiten van Jan en Gerard doen niet anders op zondagochtend!

Geschreven door Maud.is.weg