Hallo juf Marja en groep 8!

Vanmorgen was ik aan het hardlopen met Gerard en Jan en toen bedacht ik me dat het toch een gek idee is dat ik hier ben en jullie op school. Ook liggen jullie nu in diepe rust en voor ons begint de dag. En weet je wat helemaal gek was..... Kerstmisvieren met je zomerkleren aan. We hoorden hier liedjes over White Christmas.... daar klopte niets van. Alle scholen zijn dicht, want het is hier zomervakantie. Toch is het niet altijd mooi weer en als de zon schijnt smeren we ons in met factor 50, want jullie weten dat de ozonlaag hier dun is.
Sinds deze week zitten we op het Zuidereiland. Het Noordereiland was prachtig en ik heb daar ook vaak aan je gedacht hoor Jet, want op dit eiland woont jouw familie. Je bent ook vast bij de Maori's geweest en de prachtige geisers in Rotorua. Op het hot water beach in Coromandel heb ik mijn voet een beetje verbrand bij een heet waterbronnetje. Wanneer je daar in het zand graaft, dan komt er warm water naar boven en soms is dat warme water dus heet.
Net als jullie op school, leren we hier iedere dag nieuwe dingen. Nieuw Zeeland is ontstaan uit vulkaanuitbarstingen.
In Tongario hebben Gerard en ik een vulkaan beklommen en op het hoogtepunt prachtig blauwe kratermeren gezien. Het stijgen ging goed, dalen is minder makkelijk, want we gingen van een hele steile helling af en af en toe zakte je zo ver weg dat je je voet niet eens meer kon zien. Het zand heeft hetzelfde effect als sneeuw.
Op het Zuidereiland gingen we eergisteren kayakken op de Tasmanzee. Dat was echt gaaf! Een zeerob zwom zo onder de punt van de kayak door. Mijn nicht Fia en haar man Jan kiepten om met de kano, want Jan ging een beetje stoer doen. Ze kwamen lachend weer boven. Het vervelende is wel dat daar nu een zeerob zwemt met de bril van Fia op zijn neus!
Gister reden we langs de Pancake Rocks. Dat zijn rotsen die lijken op een stapel pannenkoeken. Het zijn stroken kalksteen die worden gescheiden door dunne repen zachter kleisteen. Hier hebben we een wandeling doorheen gemaakt.
De natuur is zo mooi. Prachtige bloemen die bij ons in de kassen worden gekweekt voor dure boeketten, groeien hier metershoog langs de weg. De wegen zijn hier voornamelijk in de heuvels en in de bergen. Dus heel veel krappe, onoverzichtelijke bochten. De eerste dag werd ik zo misselijk dat ik wagenziek werd. Daarna geen last meer gehad. De mensen hier zijn heel aardig en vriendelijk. Als we hardlopen dan wordt vaak iets tegen ons gezegd van dat men het goed van ons vindt dat we zo sportief zijn. Veel mensen hier dragen teveel kilo's met zich mee en ik wil niet dat jullie me straks niet meer kennen, omdat ik ook te zwaar ben geworden.
Op het Noordereiland hebben we een rondleiding gehad op een fruitkwekerij. Het is hier immers zomer, dus fruit genoeg te koop. Elke dag eten we aardbeien op brood en gister hebben we bij een fruitstal een kilo blauwe bessen gekocht die nu alweer op zijn. Doordat het zonnetje hier vaak schijnt, is het fruit heel lekker. Even verder langs de weg zagen we een andere stal, een kerststal met zelfgemaakte beelden van stof zo groot als mensen. Het kindje Jezus was een pop en lag in een bedje.
En hoe is het bij jullie? Ik hoorde dat het had geijzeld in Groningen. Nu hopen dat het koud wordt met ijs en sneeuw.
Veel succes hoor jongens! Allemaal nog de beste wensen voor 2016, een spannend jaar door de stap naar het voortgezet. Zover zijn we nog niet, eerst nog project Steden, EHBO examen, Cito toetsen, Rabo AZ, alcohol, drugs en social media project en niet te vergeten kamp en musical. We gaan veel leuke dingen doen! Ik heb er veel zin in.
Veel succes en tot 18 januari.
Hartelijke groetjes, Gerard, Jan, Fia en juf Maud!


Ook vanochtend weer op tijd in de benen! Rondje Hokitika. Gister kwamen we in donker aan, dus dan is het aardig als je nog even een blik kan werpen op het stadje.
Het was ons al opgevallen dat we veel melkwagens waren tegengekomen. Volgens ons zijn deze tanks ovaler van vorm en als je achter ze rijdt, zie je de cabine van de auto. Lijken dus minder omvangrijk.
We waren dus niet echt verbaasd dat we de Nieuw Zeelandse Cono - Campina melkfabriek met de naam van deze streek, Westland, tegenkwamen. De fabriek en het fabrieksterrein zagen er netjes uit.
In het park van Hokitika stond een levensgrote kruiwagen. Handig voor Ellen, als ze de paardjes uitmest, vond Jan.
Natuurlijk ging onze route een stukje langs het strand. Verbazingwekkend, dat hier het zand grijs - zwart is. Op het duintje lag een oud zeilschip, een versiering denken wij.
Ons pad voer verder door een bos met weer op en neer. We liepen onder de toegangsbrug van het stadje door en kwamen terecht op een woestgroot kerkhof waar we dwars overheen jogten. Hier worden geen graven gedolven, 'lijkt' wel, en alle graven, hoe oud ze ook zijn, zijn opgefleurd met tupperware bloemen.

Onderweg het plan opgevat een mail te sturen naar onze groep. Bewijs hierboven. Intussen ging de rest van de clan boodschappen doen bij New World waar we nu een klantenkaart voor hebben waardoor we vandaag op een bankje konden lunchen met voordelige broodjes!
Op weg naar Franz Josef! Hokitika nog niet uit of we zagen onze 'nieuwe' auto; een rode sportauto op megahoge banden!
In de buurt van Hokitika even genieten van de Dorothy Falls. Metershoge waterval waar een sluisje aan was verbonden. Op het meer erachter zagen we mensen actief op de waterskies. Weer even in de auto. Nu reden we aan de andere kant van de berg waar de watervallen hadden bewonderd en over de graffelweg {goed gas geven en lekker stuiven} dwars over het platteland. Hier is dan weer hectares groen grasveld met grazend melkvee. Hooi werd gebaald in grote balen en met de balenpers van Jan Hopman {kleine baaltjes}. Her en der een melkstal en links en rechts mooie woningen van neem ik aan, de boeren. Zo in dit zomerzonnetje een mooi, rijk gezicht. En o ja, de mannen van Borst waren met een oranje rupskraan greppels aan het maken. Het groene gras verraadt dat het hier genoeg regent. Als je weet dat in Holland prachtige stallen worden gebouwd waarin flink wordt geinvesteerd alleen al in het gebouw zelf, dan lach je om de paar houten latten en balken waarmee hier een stal wordt neergezet. Het aantal stuks vee is gemiddeld gelijk dan bij ons, vermoed ik. Hier lopen de kuddes op een krap veld, dat ze eerst moeten leeg grazen en dan gaan ze naar het volgende stuk. De beesten zien niet vet en als je dan ziet dat bullen van stieren hun werk moeten doen,dan krijg je bijna medelijden met de meiden. Allerlei soorten lopen hier; zwart bont, rood bont, blaarkoppen en lakefelders.

Soms zie je foto's van toeristen waarvan je denkt dat het niet kan bestaan; dit water is door het fototoestel bijgekleurd. De foto's van het water bij Hokitita Gorge Swingbridge zijn dit zeker niet. Het turquoise water is echt! Hierin zwemmen zalmen en dan moet het schoon zijn. Over de rivier was een loopbrug gemaakt waar zes mensen tegelijk overheen mochten. Dat leverde hilarische taferelen op. Heen en terug moest over de brug, dus als je stond te wachten om terug te gaan, zag je mensen angstig naar de overkant komen. Een moeder werd geplaagd door haar grote zoons die natuurlijk gingen springen, waardoor de brug vervaarlijk bewoog en wij riepen dat in het midden een plank loszat en dat ze moest bukken voor laagvliegende krokodillen. Flauw vanzelf, maar toch.

Een vakantie kost geld, dus dan ga je goud zoeken. Wij naar Ross. Daar werden we door een vriendelijke flower power man naar zijn etablishement gelokt. Geweldig, wat een kerel. Aan tafel zat al een Engels echtpaar die naar later bleek, hier in hetzelfde verblijf moest zijn in Franz Josef. Onze gastheer scharrelde wat stoelen bij elkaar, schoof wat uien en knoflook opzij en verzorgde onze koffie in zo'n prutkannetje plus zefgemaakte blueberry taart. Een jong Nederlands paar riep hij ook nog van de straat en met elkaar zaten we gezellig. Hij woonde hier drie jaar in NZ en teelde zijn eigen groenten en fruit. Pizza's bakte hij in zijn steenoven die ergens achter in de wildernis stond. Europa vond hij geweldig. In 1977 was hij in Minsk geweest en in Leningrad & Moskou. Ook had hij in Amsterdam genoten van de koffie en een joint en dan lekker hangen op de Dam. Salzburg kon hij zo levendig beschrijven dat je het gewoon voor je zag.

Hoe gezellig je ook zit, het kost wel geld, dus goud zoeken in de mijn van Ross. In 1909 is hier de grootste goudklomp van NZ gevonden. Volgens zeggen ligt hier voor miljoenen dollars goud. Voor tien dollar kan je hier een zeef huren en je geluk zoeken. Indertijd bracht men water omhoog met een waterrad en spoelde ze de grond weg om zo het goud te vinden. Gerard pulkte uit de bergwand gelige klei dat schitterde in het zonlicht. Goud gevonden? Wat denk je? We liepen hier een prachtig pad met aan het einde een begraafplaats van de gouddelvers die doorgaans niet oud werden. Geen tupperware bloemen, de laatste heeft al geen levende directe nazaten meer! De mijn was al vroeg in de vorige eeuw gesloten en het huisje dat op de route stond vertelde ons dat de levensomstandigheden verre van ideaal waren.
Beneden gekomen zochten en vonden we een bankje om onze broodjes te eten. Op een ander bankje zaten drie stoere motorrijders iets te drinken. Gerard was nieuwsgierig en maakte een praatje. De mannen kwamen uit NZ en toerden op een Amerikaanse motor {Victory, gemaakt in Spirit Lake, Iowa} door het zuiden van het Zuidereiland. Het waren liefhebbers van motors zonder franje. De Laverda van Gerard vonden ze kicken.

Genoeg gezien vandaag. Op tijd in Franz Josef. Weer kicken, want hier is een wasmachine. Dus wassen van onze sportkleding , want dan gaan we morgen weer..... en onze trek stillen met een verwenmaaltijd van Fia en Jan {biefstuk, sperziebonen, sla en yoghurt met door Jan met zorg gesneden fruit toe!}.

We zitten hier tussen de hoge bergen waarvan de toppen besneeuwd zijn en soms door de wolken zijn de toppen niet te

Geschreven door Maud.is.weg