Gisteren was het k*tweer, wat betekent dat we de hele dag binnen hebben gezeten. Niet echt de moeite waard om een hele blog aan te wijden.. De samenvatting: Mark en ik hebben allebei anderhalf boek gelezen, we hebben Railroad Ink en Skipbo gespeeld met mama en ik heb nog kort hard gelopen (wat overigens hele andere koek is in de bergen).

Na een dag bankhangen stonden we vanochtend uiteraard te springen om weer te gaan klimmen. Het weer was niet top, maar vol goede moed reden we naar boven: vandaag zou een echte lesdag worden. Papa leert ons alvast allerlei nieuwe klimtechnieken om over een tijdje een nieuwe klimcertificaat te behalen! Gezien de lange uitleg en het oefenen van Mark en mij is mama daarom vandaag ook niet mee naar de rots, die gaat lekker fietsen vanmiddag.

Als we bijna boven zijn (nog 5 minuutjes rijden), vraagt papa of ik niet ook wil rijden. Want, bij zelfstandig gaan klimmen hoort ook zelfstandig naar de klimgebieden rijden uiteraard! Het gaat prima, alhoewel het wel erg zoeken is naar hoe de auto reageert en Mark komt boven dan ook lichtelijk wagenziek uit de auto (understatement). Helaas regent het licht en waar we de auto geparkeerd hebben, blijkt toch niet de beste plek te zijn om vandaan te wandelen naar de rotswand die we op het oog hebben. We rijden dus maar een stukje verder, met papa achter het stuur om Mark de ellende te besparen..

Eindelijk bij de rots trekken we onze gordels aan, ready to go! Maar eerst volgt een belangrijke theorieles van papa over standplaatsen bouwen, met demonstratie,  en we moeten dit eerst allebei reproduceren voordat we omhoog gaan. Inmiddels is het half 1 dus besluiten we eerst te lunchen. Na de lunch gaan we dan echt klimmen, maar niet zonder nog een nieuwe techniek! We leren hoe je tijdens het voorklimmen de route af kunt breken als je om wat voor reden dan ook echt niet meer verder kunt of wilt - en dat zonder materiaal kwijt te raken. Nadat we dit allebei succesvol hebben gedaan, is het tijd voor het hoofddoel van de dag: onze eerste multi-pitch route klimmen!

Een multi-pitch route wilt zeggen dat je meerdere touwlengtes gaat klimmen. Dus waar er 'normaal' (single pitch) één klimmer in de rots hangt en één zekeraar beneden staat, hang je bij multi-pitch allebei in de wand, met één of meer personen op de standplaats. Dit is de plek waar je de eerste touwlengte eindigt en normaal dus vanaf afdaalt. De voorklimmer zekert dan vanaf de standplaats de persoon die hem/haar net gezekerd heeft!

De route is een echte oefenroute voor het multi-pitch klimmen en het niveau is dan ook goed te doen. Mark en ik moeten eerst allebei om de beurt de eerste touwlengte voorklimmen en de standplaats bouwen, om alles nog een keer door te nemen. Hierna gaan we met zijn drieën naar boven! Heel wat anders om met z'n drieën in de wand te hangen en dan vanaf halverwege weer verder te klimmen!

Mark heeft het eerste stuk voorgeklommen en ik klim het tweede stuk voor. Eenmaal boven sta ik heerlijk in de zon op de top van de berg en heb ik prachtig uitzicht! De route ligt verder in de schaduw en gezien de regen van vanochtend, is dat toch best koud en wat klam. De zon is dus meer dan welkom! Vanaf mijn gebouwde standplaats ga ik nu Mark en papa zekeren zodat zij ook omhoog komen. Mark gaat goed van start, maar loopt dan even vast op een lastiger stukje. Wanneer ze dan op een klam stukje rots in wat zand grijpt, verliest ze grip en komt ze ongelukkig op haar hand terecht.. Pijnlijk, maar verder gelukkig niks aan de hand en ze klimt uiteindelijk gewoon verder omhoog!

Wanneer ook papa boven is, bouwen we eigenlijk meteen weer om om te gaan abseilen naar beneden. We realiseren ons ook dat we (lees: Mark en ik) nog ontzettend langzaam zijn in het maken van onze standplaatsen. Dat is heel logisch, maar wel jammer: de geplande multi-pitch van 5 touwlengtes zit er daarom nog niet in helaas!

Terug naar het abseilen: papa gaat als eerste naar beneden en dan volgt Mark. De volledige route is zo'n 25 meter hoog en ons touw is 60 meter lang. Aangezien we met een dubbel touw hadden geklommen en we dus genoeg hebben aan de lengte van één, bos ik het andere touw op en neem ik dit mee naar beneden op mijn nek. Ik ben al halverwege als papa ineens roept of ik het touw wel aan me vast heb zitten: gezien de route naast een kloof loopt zou het toch zonde (licht uitgedrukt) zijn als het tweede touw zo hoppa, van mijn nek naar beneden de kloof in valt. Spoiler alert: het zat aan me vast, niks aan de hand.

Als ik ook eindelijk beneden ben, doen we snel onze gordels uit en gooien we alles weer in onze tassen. Het is al veel later dan verwacht, we zijn moe en krijgen ineens honger, dus we rijden lekker naar beneden! Eenmaal terug op de camping hebben we lekker eten en springen we onder de douche. Dan rest er nog één ding voor we op de bank kunnen neerploffen: al het materiaal van onze gordels weer nalopen en ordenen. Wat een leerzame, geslaagde dag!

Geschreven door Maritvhb