Na bijna 10 uur slapen gaat de wekker om half 8.
Mr. Truong zit in een hangmat als we beneden komen en spring meteen op. “Breakfast? Noodles? Vegetables?”. Piet en ik staan niet meteen te springen bij het idee aan fried noodles als ontbijt, maar natuurlijk slaan we dit aanbod niet af. Mr. Truong verdwijnt meteen in de keuken en niet veel later komt hij terug met twee borden vol groente en noedels en twee kopjes zwarte koffie (ja, rare combinatie). Hij kan erg lekker koken en uiteindelijk smaakt het eten ons dan ook best goed. Tijdens het ontbijt proberen we wat vragen aan mr. Truong te stellen en met behulp van Google translate komen we aardig ver. We komen bijvoorbeeld te weten dat alle huizen in deze vallei op hoge palen gebouwd zijn, om de bevolking vroeger tegen tijgers en andere dieren te beschermen.

Vandaag willen we graag de omgeving verkennen op de fiets, maar hebben verder niet echt een plan. Mr. Truong heeft een aantal fietsen en deze kunnen we meenemen voor vandaag. Hij laat me op Google maps een aantal dorpjes zien waar we volgens hem heen moeten fietsen. We hadden eigenlijk helemaal geen plan voor vandaag, maar dat wordt zo behoorlijk ingevuld! Voordat we de fietsen krijgen, haalt mr. Truong een bakje vol armbandjes tevoorschijn, voor al zijn gasten. Piet en ik kiezen er beide eentje uit en mr. Truong bindt ze om onze polsen. Heel lief! We krijgen nog een banaantje mee en lopen dan naar de fietsen. Ik moet mijn lachen een beetje inhouden: de fietsen hebben het formaatje kind. Mr. Truong kijkt een beetje bedenkelijk naar ons en dan weer naar de fietsen en pakt dan voor Piet de grootst beschikbare (die nog steeds veel te klein is). Gelukkig hebben we gisteren al gezien dat het hier voor het grootste gedeelte vlak is, dus we gaan er maar voor.

In de vallei bevinden zich meerdere kleine dorpjes van maximaal 4 straatjes, waar zich verschillende inheemse bevolkingsgroepen hebben gevestigd. De dorpjes zijn met elkaar verbonden door uitgestrekte rijstvelden, nu niet in de bloei, waar veel mannen en vrouwen hard staan te werken. Het eerste dorpje dat we bezoeken is direct ook het meest toeristische dorpje: Ban Lac. Als we er doorheen fietsen, zien we dat er hier in het hoogseizoen veel toeristen komen aangezien er overal ‘horeca’ aanwezig is, maar zelf komen we op 3 Duitse meiden na niemand tegen. Er wordt hier heel veel gewoven en bij elke zo veel huizen hangt dan ook een voorraad prachtige sjaals, armbanden, tassen, kussenslopen etc. We fietsen door naar het naastgelegen Pom Coong en onderweg strijden we hard bij elk stukje ‘helling’ dat we op deze mini fietsjes omhoog moeten fietsen. We worden omringd door kippen, hanen en honden en horen uit verschillende hoeken “Hello!” en “Xin Chao!”, wat we natuurlijk vrolijk terug roepen.

We fietsen door de rijstvelden op weg naar Mai Chau, het hoofddorp van de vallei. Dit dorp is een stuk groter, maar in 10 minuten zijn we er ook wel weer doorheen gefietst. We fietsen nog door naar Na Tang en Cha Loong, op aanraden van mr. Truong, wat je eigenlijk bijna geen dorpjes kan noemen: er staan maximaal 15 huizen aan de weg. Ookal hebben we niet echt een bestemming of doel vandaag, het is heerlijk om op slakkentempo door deze rustgevende omgeving te fietsen en het dagelijks leven hier te observeren. Mensen zijn hard aan het werk, zitten met het hele dorp in 1 woning gezamenlijk te eten, spelen met kinderen of laten hun buffel uit. Om half 12 zijn we in het uiterste puntje van de noordelijke kant van de vallei en keren we om om richting een grot te fietsen. Voordat we daar heen gaan, stoppen we in Mai Chau nog bij een lokale supermarkt om water en een snack te halen aangezien ons een pittige klus te wachten staat.

De grot die we gaan bezoeken wordt ook wel de ‘1200 Step Cave’ genoemd en de naam zegt het al: dit is een grot die je alleen kunt bereiken door een trap van 1200(!) treden op te lopen. Het is even zoeken om er te komen, maar als we per ongeluk bijna iemand zijn huis in fietsen, worden we gelukkig door de bewoner van het huis de goede kant opgestuurd. We beginnen aan de klim met goede moed, maar een kwartier lopen en 1000 zweetdruppels verder hebben we het even gehad. Eigenlijk is het niet zwaarder dan eerdere hikes die we gedaan hebben, maar het idee dat je die eindeloze trap maar aan het oplopen bent maakt het mentaal toch een stukje uitdagender. We gaan niet per se voor de grot naar boven, aangezien Piet hier niet van houdt, maar ik heb gelezen dat het uitzicht op de vallei hierboven prachtig is. We zetten de knop om en lopen verder naar boven, terwijl we elke 100 treden even uithijgen in de brandende zon. Als we eindelijk boven zijn, zijn we enigszins teleurgesteld: er is geen uitzicht. Door alle bomen en struiken, kun je heel de vallei niet zien. Gelukkig is de grot wel mooi en nemen we kort een kijkje binnen, voordat we weer aan de afdaling beginnen. Deze afdaling is ook zeker geen pretje voor onze benen en als we beneden komen staan we allebei te shaken.

Onze benen nemen het ons ook niet in dank af als we weer op de veel te kleine fietsjes springen, op zoek naar een lunchplek. We belanden uiteindelijk ergens tussen de rijstvelden, bij een alleenstaand huisje met aanliggend terras, waar we even bijkomen van al onze inspanningen deze ochtend. Het is al half 3 als we aan de lunch zitten en pas tegen half 4 vertrekken we weer. We kunnen nog naar de zuidelijke kant van de vallei fietsen, maar eigenlijk zijn we allebei wel een beetje klaar met het fietsen en gaan we lekker terug naar de homestay om hier een welverdiend koud drankje te drinken. De homestay staat naast een kleuterschool en net wanneer we gaan zitten is de school klaar. Het ene na het andere schattige kindje loopt langs of zit achterop een scooter of staat op de stang van een fiets, niets te gek hier, en we genieten allebei onwijs van al het gegiechel. We missen onze kleine neefjes nu nog even extra.

Mr. Truong vraagt of hij vanavond weer voor ons kan koken en we zeggen graag bij hem te willen eten, maar vragen wel of hij vanavond misschien iets minder voor ons kan koken. Misschien krijgen we ons eten dan een keertje zonder extreme moeite op, haha. Hij moet lachen en gebaart met zijn handen “small”. Ik ben benieuwd! Het was heerlijk om hier even bij te komen van de uitputtende dagen in Sa Pa en we voelen ons beide gelukkig weer een stuk fitter. Morgenochtend nemen we de bus naar Ninh Binh!

Geschreven door Maritvhb