Vandaag is het dan echt tijd om afscheid te nemen van de fam Verboom. Heel jammer, aangezien we het heel gezellig hebben gehad samen, maar stiekem ook wel lekker om nu even een weekje met z’n tweetjes te zijn. Rond 10 uur rijden we weg bij het appartement in Ukanc, richting Kocevje in het zuidoosten van Slovenië. Na een uurtje rijden moet Piet plassen en nemen we de eerst mogelijke afslag op de snelweg, waar we opeens achter Jelmer en Esmee op de afrit rijden. Toeval!?

Het grootste gedeelte van de route rijden we over de snelweg, maar de laatste kilometers zijn over een regionale weg door de heuvels. We hebben de bergen namelijk wel een beetje verlaten. Zowel het landschap als de sfeer in de dorpjes waar we doorrijden is hier anders dan waar we vandaan komen, het is hier gewoon nóg minder druk. Misschien komt dat ook wel omdat het zondag is en alles hier dicht is. Vanaf 14:00 mogen we officieel inchecken, maar rond 12:30 komen we al aan in Kocevje. We rijden door naar een meertje om hier in alle rust te lunchen. Heerlijk!

We gokken het er op dat we wel iets eerder kunnen inchecken en rijden dus door naar ons hostel midden in het centrum van het dorp. We hebben mazzel en mogen inderdaad al in onze kamer. Het hostel waar we verblijven (bearLOG hostel) is pas in 2017 geopend en oogt nog steeds spiksplinternieuw. Het hele hostel is ingericht op een zo milieu vriendelijk mogelijke manier als mogelijk. We zijn hier op ons plek dus! We informeren gelijk even over de omgeving en mogelijkheden hier en krijgen een uitgebreide uitleg van de medewerkster van het hostel, waardoor we enthousiast worden om vanmiddag gelijk toch nog iets te ondernemen. Iets na 15:00 lopen we het hostel uit richting de Grajska Pot, een wandelpad van ruim 3 kilometer die ons ruim 400 meter hoger zal brengen. Het eindpunt van dit pad is een vervallen kasteel genaamd Fridrihstajn.

In Kocevje ligt het grootste beboste gebied van Slovenië. Een deel van het bos is zelfs nog oerbos. Op een oppervlakte van 555 vierkante kilometer wonen slechts 16.000 inwoners, wat wel doet vermoeden dat de natuur hier nog erg in tact is. Vandaar ook dat hier nog veel wilde dieren leven, waaronder ruim 500 bruine beren! Wandelpaden zijn met bordjes aangegeven en het is strict verboden om deze paden te verlaten. Toen we onze kamer opkwamen in het hostel, lag we gelijk een handleiding klaar met als titel ‘How to behave in bear areas’, die we beide maar even grondig doorgenomen hebben.

De wandeling die we doen is niet ver van het centrum van Kocevje, dus ik verwacht niet dat we hier heel veel spannends mee zullen maken. Piet daarentegen vindt het best wel spannend en is continu op haar hoede. Het is duidelijk te zien daalt de bossen hier onaangetast zijn. Alles is zo dichtgegroeid dat we niet ver naast het pad het bos in kunnen kijken. Als we op een gegeven moment een schim in de verte niet kunnen identificeren schrik ik toch wel even. Terwijl Piet al bijna omdraait probeer ik te bedenken waar we naar kijken en zie ik gelukkig dat het gewoon maar een omgevallen boom is.

De klim is best wel pittig zo in de hitte en op gladde paadjes, maar toch genieten we. Onderweg komen we in totaal 2 mannen tegen en met een van hen hebben we een kort gesprekje. Als we vertellen dat we uit Nederland komen antwoord hij met “What are you doing here?” op een toon die duidelijk maakt dat hij echt in de war is. “Do you know this area is famous for the bears?”. Dus, Piet is weer bang.

Het uitzicht na de klim is gelukkig prachtig en het is ook bijzonder om het vervallen kasteel te zien. Al kan je het kasteel niet echt meer identificeren aangezien het bos de overhand heeft genomen. Het kasteel stamt uit begin 15e eeuw en is halverwege de 17e eeuw is verval geraakt. We puffen even uit, eten een koekje en beginnen dan weer aan de afdaling, waar we een stukje minder lang over doen. Ondertussen voelen we ons meer op ons gemak in het bos en kunnen we weer wat meer lachen.

Eenmaal terug in het hostel frissen we ons op en begeven we ons naar de keuken om een wraps klaar te maken. We zijn ondertussen in genoeg hostels geweest, maar nu koken we er voor het eerst. Weer een nieuwe ervaring! De hele gemeenschappelijke ruimte is leeg en dus eten we met z’n tweetjes. Best wel stil zo na 10 dagen met 7 man. We gaan vanavond vroeg slapen, want we zijn allebei erg moe. Het was wel weer een geslaagde dag!

Geschreven door Maritvhb