Na gisteravond slapen we lekker uit tot kwart over 9. Om half 10 zitten we keurig aan het ontbijt en nadat we onze spullen ingepakt hebben, checken we om kwart voor 11 uit. Een kwartiertje voor tijd! Om 16.20 uur twintig zullen we vanaf Da Nang de nachttrein nemen naar Nha Trang, om dan morgenochtend door te reizen naar Mui Ne. Na onze vorige ervaring met de trein - de vertraging en de kakkerlak- staan we niet echt te springen om ons weer aan de Vietnamese spoorwegen te wagen, maar we zullen zien wat het gaat brengen.

Het plan voor de resterende uurtjes in Hoi An is vrij simpel: boodschapjes doen voor in de trein en ergens lunchen. We gaan op zoek naar een winkeltje waar de prijzen aangegeven staan, om te voorkomen dat we als toeristen weer twee keer zo veel moeten betalen. Na wat rond te dwalen en alleen maar kledingmakers te spotten, vinden we eindelijk wat we zoeken. Het is nog geen half 12, maar besluiten toch maar neer te strijken bij What Else café. We bestellen eerst een drankje en Mark vermaakt zich met het verslag van gisteravond. Ik ben nog even bezig met de foto's, maar voornamelijk ook met de budgettering voor de laatste anderhalve week. We hebben in Hoi An stiekem nog wel iets te veel uitgegeven, maar wel genoten! Verder zoeken we wat dingen uit voor in Mui Ne en rond half 1 bestellen we dan maar lunch. Dit keer nemen we beiden de smoothiebowl! Ik twijfelde nog tussen bahn xeo, maar dit is een Vietnamese specialiteit, dus deze is waarschijnlijk makkelijker nog eens te vinden dan zo'n smoothiebowl ;). Iets na één rekenen we af en begeven we ons naar Phi Banh Nu, een goed aangeprezen broodzaakje waar we gisteravond ook een broodje haalden. Deze nemen we mee voor in de trein, als wat hartigs!

Onze backpacks liggen nog in het hostel, dus we halen deze op om vervolgens naar de bushalte te lopen. Ik heb net mijn backpack op mijn rug geslingerd en dan kijkt Mark me vol afgrijzen aan. 'Oh mijn god'. Haar blik is voor mij genoeg om in paniek mijn backpack weer van mijn rug te gooien en uiteraard hysterisch te gillen, om me heen te slaan en op mijn kleding te kloppen. De backpack van mijn rug gooien gaat niet erg soepel, aangezien ik ook weg begin te rennen en ik de rugzak al om mijn heupen geklikt heb. Mark zegt dat dit een hilarisch gezicht was. Het is natuurlijk nogal moeilijk wegrennen van iets dat op je rug zit, dus ik kan hier achteraf ook wel om lachen! Gek instinct...

Als ik mezelf geïnspecteerd heb en geen beesten vind, blijf ik nog even verstijfd staan. 'Sorry voor die reactie, maar er zat echt zó'n kakkerlak op je schouder', zegt Mark terwijl ze de grootte aangeeft met haar hand: zo groot als haar duim. Dit stelt me uiteraard totaal niet gerust, ik vind die beesten zó ontzettend goor, dus ik begin opnieuw mijn kleding te checken. Mijn backpack ligt een meter verder op de grond en deze wordt ook angstvallig geïnspecteerd. We vinden het beestje niet terug, maar ik ben er alsnog niet gerust op. Pas wanneer we bij de bus aangekomen zijn, ben ik niet meer bang dat er ineens een kakkerlak in mijn nek loopt.

Op het busstation hebben we wel weer geluk. De lokale bus gaat ieder halfuur, maar we hebben geen idee hoe laat precies. Als we daar aankomen, worden we echter meteen een bus ingestuurd en nog geen minuut later gaan we rijden. Mark wordt om 30.000 dong gevraagd en ze gebaart naar mij. Ik overhandig de man zonder pardon twee briefjes van 20.000 dong, de werkelijke prijs voor twee tickets, en hij laat het hier bij. Deze bus is een stuk fijner dan die we vanaf Da Nang namen op de heenweg. Hij rijdt een stuk beschaafder en we hoeven niet constant te vrezen voor de levens van alle omstanders. Ook toetert hij niet zo belachelijk veel, wat echt een zegen voor onze oren is.

Eenmaal op het treinstation zit het daarentegen wederom niet mee. Onze trein is een uur vertraagd. We zijn er weer keurig een uur van tevoren, dus moeten we twee uur wachten op het station. Beeld je een gate op het vliegveld in, maar dan 20 jaar terug en vervallen. Het is ook nog eens bomvol, maar gelukkig vertrekt er een paar minuten later een trein en weten we wat stoelen te bemachtigen. Ruim een uur later dan gepland gaan we de trein in. We hebben bijzonder lage verwachtingen van de nachttrein, maar het valt ons mee. De 'zachte' bedden zijn niet heel zacht, maar onze bedden lijken in ieder geval nog onbeslapen en de cabine is minder vies dan verwacht! We hebben ook onze lakenzak mee en toiletpapier om het comfort niveau wat op te krikken, dus we komen er vast wel uit. Bij iedere kriebel ben ik wel bang dat er een beest op me zit, maar so far, so great. In het begin valt de stroom in onze cabine uit, maar daarna houdt deze het prima vol. Onze kamergenoot gaat meteen in bed liggen en slapen om half 6, wel lekker rustig!

We eten de broodjes die we vanmiddag kochten en wat snacks en luisteren muziek. Nadat ik vijf potjes kaarten verlies, win ik de zesde keer en dan houden we het weer even voor gezien. We hadden verwacht dat er nog rijst aangeboden zou worden in de trein, maar het is inmiddels kwart over 8 en ze zijn nog niet geweest. Gelukkig hebben we genoeg snacks en water mee! De trein is vrij hobbelig, understatement, dus we zijn benieuwd of we een beetje slapen vannacht. Stiekem hopen we dat het licht de hele nacht aan blijft, zodat alle beestjes wat minder van zich laten zien.. Wat een fijne bijkomstigheid is, is dat onze Vietnamese kamergenote ineens op staat en haar spullen pakt: ze gaat zo de trein uit. Er staat een medewerker bij ons voor de deur die vraagt waar wij er uit moeten, met hulp van onze kamergenote, en hij laat ons daarna zien hoe we de kamer op slot kunnen doen. Blijkbaar hebben we de rest van de nacht de kamer voor onszelf!

Geschreven door Maritvhb