Vandaag gaan we dan toch echt kajakken. Om negen uur begeleidt Hinko ons naar het meer en heeft hij ons nog wat kleine tips voor de richting waarin we kunnen varen en dan gaan we op pad. We steken eerst het meer over richting het dorpje en daarna slaan we af de Idrijca op. Het is nog heerlijk rustig zo in de ochtend en we genieten van de stilte in een prachtige vallei. Het water waarop we kajakken is ontzettend helder, waardoor we de rotsformaties onder water goed kunnen bewonderen. Na een uur kajakken komen we aan bij een punt waar de Baca uitkomt op de Idrijca rivier. Op dit punt heeft zich een strand gevormd, waar we even aanleggen om lekker een duik te nemen. Hier zijn we wel aan toe, want ondanks de vroegte is het al erg warm in de zon. Vervolgens besluiten we om om te keren en terug te varen naar de camping, waar we rond half 12 ongeveer aankomen.

In tegenstelling tot gister is het nu echt ontzettend druk bij het meer en moeten we zelfs best even wachten totdat we aan kunnen leggen. De drukte wordt natuurlijk veroorzaakt door het feit dat het zaterdag is en alle locals ook lekker komen afkoelen. Als we liggen te wachten voor het aanleggen komen we Hinko en zijn vrouw nog tegen in het meer, die tussen de werkzaamheden door ook even lekker aan het afkoelen zijn.

Na het kajakken zitten we even op de camping en lunchen we en daarna begeven we ons met een handdoek en een boek naar het meer en ploffen we neer in de schaduw. Heerlijk afkoelen! Ondertussen wordt het steeds drukker en hoor ik in de verte opeens een gezien belachelijk hard Nederlands praten. ‘Als die maar even een stukje doorlopen’, denk ik nog. Niet dus. Terwijl we ons lichtelijk aan het gezin irriteren, zijn we ook gefascineerd door wat er achter ons gebeurt. Er wordt namelijk een bruiloft opgezet op het grasveld. In deze hitte. Oef!

Rond half 4 verplaatsen we onszelf weer naar de camping om nog even wat te drinken, voordat we vertrekken op te gaan suppen. We spreken hier de vrouw van de camping nog even en die benadrukt onze gedachten over de bruiloft “they are going to suffer”. Ook valt ze nog even boos uit op haar zoons plus vrienden die ongeveer al het kookgerei uit ‘onze’ kuiken hebben gebruikt. Wij vinden het allemaal wel prima.

Dan is het eindelijk tijd om te suppen. Tijdens onze allereerste zomervakantie met z’n tweetjes in 2016 bespraken we al dat we dit graag samen zouden doen en nu in 2020 is het eindelijk zo ver. Het is nog even zoeken naar de locatie van het bedrijfje waar we de boards gehuurd hebben, aangezien dit zich bevindt op een grasveldje naast de hoofdweg. Op dit veldje staat alleen een busje met een paar boards er in. We waren eigenlijk meer op zoek naar een gebouw, maar dit kan natuurlijk ook. We krijgen een korte uitleg en gaan dan het water op, dit keer net in een andere richting dan vanmorgen met het kajakken. In het begin staan we nog een beetje wankel, maar we hebben het beide snel onder de knie en vinden het erg leuk. De prachtige omgeving helpt hier ook zeker bij en zoals Piet na een lange stilte zei “ik voel me echt één met de natuur zo.”

Om half 7 zijn we klaar en stappen we de auto in voor de terugrit van welgeteld 5 minuutjes. Voorafgaand aan deze terugrit staat er nog een hellingproef op het programma. Ondanks alle geslaagde pogingen van Piet de afgelopen week, gaat het vandaag op z’n minst gezegd niet zo soepel. Ach, gelachen hebben we wel. Net als de verhuurders van de boards, die ik in mijn spiegel gehurkt op de grond zie zitten van het lachen.

Eenmaal terug op de camping springen we nog even snel onder de douche voordat we onze spullen inpakken en beginnen met koken. Alles loopt een beetje vertraging op door een plensbui, maar dat duurt gelukkig niet lang. Tijdens het eten kletsen we nog wat met Hinko en die vertelt ons dat er vanavond een erg goed concert is in het dorpje. Ik vraag me gelijk af hoe dat er aan toe zal gaan in deze tijd, maar voel niet echt de behoefte om te gaan kijken aangezien we morgenochtend vroeg op gaan voor een reisdag. Toch heb ik nog wel zin in een wandelingetje en na Piet een paar keer lief aankijken krijg ik haar zo ver om nog even naar het dorp te wandelen voor een ijsje. Onderweg lopen we langs het openluchtconcert, waar iedereen toch wel dicht op elkaar staat. Bijzonder hoe alles zo anders gaat per land. In Slovenië moeten we overal binnen een masker dragen, maar zo’n concert zou in Nederland weer nooit toegestaan worden.

Rond half 11 zijn we terug bij de tent. We genieten nog even van de heerlijke stilte op de camping en gaan dan lekker slapen. Morgen rijden we naar Frankrijk, voor ons laatste weekje bij de ouders van Piet. Zin in!

Geschreven door Maritvhb