De wekker staat vroeg zodat we voor de drukte naar Wat Phra Tat Doi Suthep kunnen, maar als deze afgaat is Piet absoluut niet ready om op te staan. Ik denk dat alle stress van gister een beetje te vermoeiend was. We hebben dus weer een wat late start vandaag, maar hebben allebei een stuk beter geslapen dan de afgelopen nachten. Rond half 11 lopen we ons hostel uit en brengen we eerst onze was naar een local die in de hele steeg naar haar huis bordjes met teksten en tekeningen over laundry heeft opgehangen. Daarna lopen we naar Nourish, een vegan bed & breakfast, waar we tijdens het ontbijt plannen maken voor de dag en de bus naar Pai voor morgen boeken.

Als we uitgegeten zijn lopen we naar de rand van Old Town en houden een songthaew (red car) aan, die ons in één keer naar Wat Umong kan brengen. Dit is een tempel met allemaal tunnels, waar meerdere mensen aan het bidden zijn. Het complex ligt weer midden in de bossen en ziet er prachtig uit. We zijn hier denk ik de enige westerse toeristen en op een paar locals en Chinezen na is het hier super rustig. Achter het complex is een meertje met in het midden een eiland. Op dit eiland zitten denk ik wel een stuk of 200 duiven en geloof het of niet, Piet met haar vogelangst is er ook geweest! Dat was maar goed ook, want vanaf het eiland zagen we 4 kleine schildpadden op een tak in het water chillen. Als we het eilandje weer aflopen ben ik nog wat foto’s van de duiven aan het maken en wordt ik aangesproken door een Thaise man “do you speak Thai?”.... ehh zie ik er uit alsof ik dat spreek? Met handen en voeten hebben we een gesprek en gebaart hij dat ik foto’s van zijn zoontje moet maken die de duiven aan het voeren is. Eerst vind ik dit een beetje ongemakkelijk, maar het jongetje lijkt het geweldig te vinden en is gewoon heel schattig, dus ik ga er toch maar voor.

Het is ondertussen een uur of 2 en we beginnen wel weer trek te krijgen. We willen vanmiddag eigenlijk nog naar Wat Phra Tat en zetten het op een wandeltocht richting een drukke weg die leidt naar deze tempel, met als doel hier een songthaew aan te spreken om ons te brengen. We zien op de kaart dat halverwege de wandeltocht een vegan tentje zit en willen hier wat eten. We worden door een wijk gestuurd waar echt geen toerist te bekennen is en eindigen in een doodlopend straatje met het restaurantje. We vinden het heel leuk om op deze plek te zijn en volgens mij zijn de eigenaren ook blij om weer eens een toerist te zien.

Als we vervolgens richting de drukke weg lopen, komt er al snel een red truck langs. Als we vragen of hij ons naar Doi Suthep kan brengen, biedt hij gelijk aan dat hij daar op ons zal wachten om ons vervolgens bij ons hostel terug te brengen. Dit kost wel meer dan we gewend zijn, maar toch gaan we akkoord. Onderweg begrijpen we de prijs wel. Het is drie kwartier rijden en we rijden zo’n 15 km lang de ene haarspeldbocht na de andere. We zijn allebei blij dat we in de red trucks alleen naar achter kunnen kijken, want alles wat we inhalen en elke bocht die we nemen zien we pas als we het al gepasseerd hebben. Af en toe zien we door de bomen heen Chiang Mai in de verte liggen en als we de andere kant opkijken zien we heel veel jungle. De bochten zijn ontzettend scherp en Piet moet zich vastgrijpen om te voorkomen dat ze niet naar de uitgang van de truck glijdt...

Dit was dus niet de prettigste rit te noemen, maar mooi was het zeker en als we aankomen op de bestemming weten we dat dit het zeker waard was! Wat Phra Tat is te bereiken met een trap van het schijnt meer dan 300 treden, wat voor ons gevoel wel iets minder was, maar we komen nog steeds hijgend boven aan. We betalen een entree prijs voor foreigners en betreden de waanzinnige tempel. Ik las ergens “Je bent niet in Chiang Mai geweest als je hier niet bent geweest” en ik snap wel waarom. Bijna alles op dit complex is goud en dit schittert fantastisch door de zon die al een beetje begint te zakken. Het enige nadeel is dat het echt wemelt van de toeristen, maar dat maakt het niet minder mooi. We lopen nog een rondje naar een uitzichtpunt waar we Chiang Mai heel mooi kunnen zien liggen en lopen ruim een uur later weer de trap naar beneden. Onderaan de trap staat onze driver blij naar ons te zwaaien en hij vraagt of we nog wat willen eten. Als we zeggen dat dat niet hoeft zegt hij dat we even moeten blijven staan omdat hij zijn truck gaat halen. Vervolgens begint de lieve man de weg (die ook daar nog steeds omhoog loopt) op te rennen voor zo’n 200 meter en komt ons daarna oppikken. Als we weer terug zijn dicht bij ons hostel en we uitstappen, zeggen we nog “khop khun mak kha”, oftewel “thank you VERY much”. Dan rijdt de man blij weg en lopen wij weer naar ons hostel. Toen we vanochtend opstonden dachten we dat we niet heel veel meer aan de dag zouden hebben, maar toch hebben we veel gezien vandaag en schrijf ik nu voldaan deze post. We gaan zo nog wat eten en dan spullen pakken en hopelijk een beetje op tijd slapen, want morgenochtend moeten we om half 7 het hostel uit en gaan we op weg naar Pai!

Geschreven door Maritvhb