Vandaag verruilen we Slovenië na twee weken voor nog een weekje Franse Alpen en dus doorkruisen we Italië in de breedte. De wekker staat om 7 uur zodat we hopelijk om 8 uur weg kunnen rijden. Wanneer we wakker worden zijn we echter niet erg uitgerust: het was vannacht behoorlijk noodweer en tussen half 3 en half 4 bleef het maar flitsen. Extra pluspuntje van het glampen nu is dat we geen natte tent hoeven af te breken en alle spullen zijn ook nog droog. Op deze vroege zondagochtend zien we Hinko, de eigenaar, al wel een rondje lopen over de camping om de eventuele schade te inventariseren. En ja, er is wel degelijk een tent gesneuveld vannacht. Uiteindelijk stappen we om kwart over 8 de auto in, op weg naar mijn ouders in Frankrijk. We zitten hier echt tegen de grens van Italië aan en dus stoppen we al na een halfuur om de auto nog even snel vol te tanken: in Slovenië betaal je namelijk maar een euro (!!) voor benzine!

Wanneer we voor de pomp staan, horen we een hoog, zoemend geluid. Mark omschrijft het een beetje als een op hol geslagen stofzuiger en ze kijkt verschrikt: het lijkt van de auto te komen. Waarop ik nog zeg, 'nee joh, dat komt van buiten', maar de aanwezige mensen bij het tankstation kijken allemaal naar ons en zodra ik de auto uit zet, stopt het geluid dan ook. Ojee.. Mark dacht al eerder dat ze iets hoorde tijdens het rijden, maar niet eerder was het zó aanwezig. We gooien de motorkap open en staan een beetje beduusd te kijken; waar kijken we überhaupt naar? We checken het oliepeil, maar dat lijkt prima, Mark belt haar vader en daarna toch ook maar de ANWB. Het enige ding is wel dat de ANWB pas nog thuis ligt.. Gelukkig kan het ook op postcode, maar de man aan de lijn vertelt haar dan vriendelijk dat ze niet verzekerd is en hij haar niet kan helpen. Uhm, pardon? Misverstandje: de verzekering staat op de postcode van haar ouders in Alkmaar, pfjoe. Toch kunnen ze niks voor ons betekenen: de ANWB werkt in Slovenië met zusterbedrijven en hier is op zondag alles dicht. Er wordt gesuggereerd of we niet nog een nachtje daar kunnen blijven. Nouja, liever niet. En ook: we staan in een gehucht aan de regionale weg, dus er is ook niet echt een plek om heen te gaan.

Terwijl Mark aan de telefoon is, loopt er een vrouw naar buiten bij het huis naast de pomp, of we hulp nodig hebben. Ik bedank haar eerst vriendelijk, want we bellen de ANWB, maar dan zegt ze dat haar man automonteur is. Nou, die mag natuurlijk wel even kijken! De man spreekt alleen geen Engels, maar gelukkig komt er een tweede man aangewaaid. Terwijl ik in de auto zit achter het stuur met de motorkap en het rechterportier open, bekijkt één man de motor en de ander speelt voor tolk tussen mij en de monteur. Of ik de auto wil starten en gas wil geven etc. Er wordt zo 1, 2, 3 niet iets geconstateerd dat er mis is met de auto, hij klinkt nu prima, de olie is goed en niet te warm of koud, er branden verder ook geen lampjes: kortom, niks aan de hand volgens deze heren. We kunnen de auto eventueel digitaal uit laten lezen, maar niet hier én niet vandaag.

Gezien de ANWB ons ook niet verder helpt en ook niet zegt dat we niet verder kunnen, besluiten we maar weer te gaan rijden. Zodra we in Italië zijn, kunnen we altijd een nieuwe poging wagen met de ANWB als we het geluid opnieuw horen. We rijden zonder radio of muziek zodat we alle geluiden goed in de gaten kunnen houden. Het rijdt niet erg relaxed, maar het lijkt goed te gaan en dus blijven we rijden. Halverwege onze route naar Frankrijk hebben we een lunch-stop gepland bij Jelmer en Esmee: die zitten aan het Iseo meer, waar wij zo goed als langs komen. Doordat we bijna een uur zijn verloren vanochtend twijfelen we nog even, maar het is toch eigenlijk ook een welkome afleiding van de enigszins stressvolle ochtend. We zijn maar wat blij als we er zijn, niet alleen voor de afleiding, maar ook omdat we nu op maximaal 2 uur afstand zitten van ofwel Jel en Es, ofwel mijn ouders. Mocht er verder nog iets gebeuren met de auto onderweg is dat een geruststellende gedachte. De stop is verder ook heel relaxed: we lunchen gezellig samen en nemen zelfs nog een duik in het meer voor we weer verder gaan!

De rest van de reis houdt de auto zich redelijk. Soms horen we het geluid een tijd niet en dan lijkt het ineens weer op te duiken. Het scheelt ook dat de weg rustig is zodra we voorbij Milaan zijn. Wel jammer dat er voor Milaan nog wel wegwerkzaamheden waren en een of andere pipo ons niet in liet voegen nadat we getankt hadden: 20 meter invoegstrook met een betonnen wand naast je is dan niet heel prettig.. Gelukkig gaat de reis verder voorspoedig, al besluiten we wel om een uurtje om te rijden voor de Frejus tunnel en niet over de pas te gaan. Mocht de auto er wel nog mee op houden, is een pas niet de beste plek om stil te staan. De Frejus tunnel kost echter wel bijna 50 euro, dus we zouden verder wel iedereen aanraden om deze vooral te ontwijken!

Om half 8 komen we uiteindelijk aan op de camping. Na een bewogen ochtend, waarin we allebei toch even dachten dat we hier vandaag niet meer zouden aankomen, is de rest van de reis naar omstandigheden goed verlopen. We zijn wel behoorlijk verreisd, dus na het avondeten houden We het niet heel lang meer uit en gaan we lekker slapen. Het was me het dagje wel weer!

Geschreven door Maritvhb