Half 9 opstaan, rugzakken inpakken, ontbijten en gaan. Vandaag staat er een hele dag wandelen op het programma. We rijden naar Les Lanches en parkeren hier de auto, om vervolgens omhoog te lopen richting Parque National Rosuel. We stoppen eerst nog bij een verkeerde parkeerplaats, waar we achter komen als iedereen de bergschoenen al aanheeft. Gelukkig vinden we zonder problemen de juiste parkeerplaats en kunnen we echt op pad.

De eerste paar meters branden we gelijk weg in de zon, maar we lopen al snel lekker tussen de bomen in de schaduw. Het eerste stuk van de route gaat redelijk steil omhoog, dus de schaduw is welkom. We lopen best wel door en stijgen snel. Vooral als we iets hoger zijn, is de route echt prachtig. We vinden het beide heel fijn om weer even zo hoog in de bergen te zijn. Wat voel ik me weer ontzettend klein en vrij in zo’n gigantisch landschap. Piet en ik zijn hier twee jaar geleden ook geweest, maar hebben toen gewandeld aan de andere kant van het dal. Ik vond het hier toen al prachtig, maar vanaf deze kant is het uitzicht eigenlijk nóg mooier.

Na ruim 2 uur wandelen komen we aan bij Refuge de Mont Pourri, een hut waar we zullen lunchen. Deze hut bevindt zich op 2400 meter en de temperatuur is hier een stuk aangenamer. We zijn gestart op 1500 en hebben dus flink geklommen. Beneden stond de geschatte looptijd op 2,5 uur, maar met pauze hebben we er dus nog minder lang over gedaan. We nemen een uitgebreide pauze en daar ben ik ook echt wel aan toe. Vlak voor de stop kreeg ik namelijk een intense honger klop en de laatste 20 minuten voelden echt als een eeuwigheid. Tijdens de lunch spotten we nog een aantal gieren, iets waar dit gebied ook bekend om staat, en kijken we uit op de Grand Casse in Tignes met de enge gondel.

We zijn het er allemaal over eens dat het nog geen tijd is om terug te wandelen en op de kaart wordt gezocht naar een alternatieve route terug. Na wat overleg vinden we een route die niet al te veel extra kilometers heeft. Dit lijkt ons handig aangezien we vanmiddag met de buren op de camping hebben afgesproken om een wijntje te drinken. Vol nieuwe energie gaan weer op pad, maar niet voordat we minuten lang aan Piet haar rits staan te sjorren die opeens geen kant meer op wilt.

Na ik heb geen idee hoe lang wandelen komen we aan bij een beekje dat we moeten oversteken. We zien het pad aan de overkant, maar de beek stroomt wel erg hard... we zijn lang op zoek naar een plek waar we het water over kunnen steken en op een gegeven moment denken Piet en ik wat gevonden te hebben. Enige probleem is dat er één grote stap genomen moet worden voordat het er te doen uit ziet. Voordat we dat hebben kunnen uitspreken, is Arjen al gesprongen. We schrikken allemaal een beetje, maar het gaat goed. Rachel ziet het eigenlijk niet zo zitten en ziet zichzelf al onderaan de waterval liggen, maar we geven haar geen keus door alle drie aan de overkant op haar te wachten. Piet helpt haar nog wel even lief en met een kleine vertraging kunnen we weer verder met onze wandeling.

Niet veel verder is het pad in de richting waar we heen willen afgezet met een aantal grote stenen. Waarom is niet duidelijk, maar we besluiten maar het andere pad te volgen. Als we bij de laatste belangrijke splitsing aankomen staat hier een bordje met de tekst ‘les cascades, danger, risque de chute’, wat duidt op watervallen en val gevaar. We hebben niet echt een keuze en gaan het pad maar op. In eerste instantie vragen we ons af wat dat bord daar deed, totdat we bij een schuine rotswand van zo’n 10 meter aankomen. Het pad houdt hier op en zien we beneden weer verder lopen. Onze opdracht: zelf naar beneden zien te komen. Arjen en Piet zijn zo beneden, maar Rachel en ik hebben er iets meer moeite mee. Ik ben stiekem erg blij dat we de afgelopen dagen zo veel geklommen hebben, waardoor ik nu iets gecontroleerder naar beneden kan.

Helaas heeft Rachel het laatste stuk erg veel last van haar knie door het afdalen. Piet en ik lopen samen vooruit om de auto te halen en terug te rijden om haar op te pikken. Arjen blijft bij haar, maar besluit toch hard achter ons aan te lopen. Wij lopen alleen ook stevig door, dus hij komt uiteindelijk rood aangelopen bij de auto aan. Wij zijn zelf ook lekker verhit en best wel klaar met het wandelen. Rondje wel afgemaakt! Door het water, de rotsen en de kapotte knie hebben we redelijk wat vertraging opgelopen en is het ondertussen al 18:00. We rijden snel terug richting Bourg-Saint-Maurice, doen wat boodschapjes en zijn rond 19:00 terug op de camping. Het eten van de buren staat ondertussen al klaar, oeps..

We verplaatsen de borrel naar na het avondeten van onze (Nederlandse) buren. We hebben een gezellige avond waarin het veel over wielrennen, bergsport, studie, werk en onvermijdelijk ook even over covid-19 gaat. Een paar wijntjes en borrelhapjes verder is het opeens half 11 en hebben we zelf nog niet gegeten en dat slaan we nu ook maar gewoon over. We gaan lekker slapen, om een beetje te herstellen van de uitputtende wandeling zodat we morgen hopelijk nog wat bakken van het klimmen op onze laatste dag hier in Frankrijk!

Geschreven door Maritvhb