Na een hobbelige nacht in de trein, waarin we beide toch beter hebben geslapen dan in de nachttrein van Thailand, komen we om 05:00 aan op het treinstation van Nha Trang. Nha Trang is, vooral onder de Russen, een super populaire kustplaats. We zullen hier echter niet verblijven, want het schijnt dat alle gigantische resorts de plaats een beetje verpest hebben. We reizen vandaag dus gelijk door richting Mui Ne, een andere bekende plaats aan de zuidkust van Vietnam. Onze bus vertrekt om 08:00 en het is twintig minuutjes lopen vanaf het treinstation naar de bushalte. We zijn dus veel te vroeg. Als we het treinstation uitlopen op zoek naar een toilet, worden we meteen omsingeld door minstens 10 taxi chauffeurs, maar die weten we ondertussen als professionals af te slaan.

Een wc kunnen we helaas niet vinden, dus we gaan maar weg bij het treinstation. Opeens bedenk ik me dat we hier super dicht bij het strand zijn en dat de zon hier opkomt vanuit de zee. We hebben toch niets beters te doen, dus gaan op pad naar het strand. We verbazen ons erover hoe erg de stad al leeft op dit tijdstip: het drukke verkeer start al op en er zijn verscheidene lokale horeca tentjes al open. Ook zien we op elke hoek van de straat mensen op uitklapbedjes slapen, wakend over al hun gele bloemen die ze willen verkopen voor TET. We merken met de dag meer en meer dat het grote feest er aan zit te komen, aangezien er steeds meer versieringen op straat te zien zijn, de winkels opeens een ander aanbod hebben en echt élke local die we spreken het heeft over het nieuwe jaar.

Als we op het strand aankomen staan we met verbazing te kijken. Het is half zes ’s ochtends en het is mega druk. Niet mega druk met Russen, maar met Vietnamezen. Als ze niet meedoen met de openbare gymnastiek les, sloven ze zich wel uit met een potje voetbal op het strand of beginnen ze de dag met een frisse duik in de zee. Het is best leuk om het lokale leven op deze manier mee te maken en ook de zonsopgang is prachtig. We worden nog even uitgedaagd om mee te doen met een potje voetbal, maar nadat ik de bal een paar keer terug heb geschoten, ga ik weer terug naar Piet en mijn tassen en staan we op om op zoek te gaan naar ontbijt. Het duurt even voordat we wat geschikts vinden, maar dan kunnen we wel even zitten en energie bijtanken.

Iets voor half 8 zitten we keurig bij het kantoortje van de busmaatschappij. Op onze tickets staat ‘10A/10B’ waaruit we afleiden dat het waarschijnlijk gaat om een slaapbus. Daar zijn we wel aan toe! Er zit best een grote groep te wachten en op een gegeven moment komt er een minivan aanrijden en schreeuwt er iemand “Mui Ne!”, waarna we willen opstaan. Er is alleen niet genoeg plek in de van en we worden verzocht om met een ander stel te wachten, terwijl de rest van de groep vertrekt. Tien minuten later komt er echt het meest gammele kleine busje aan rijden en worden we verzocht om in te stappen. We kijken elkaar een beetje vragend aan, maar stappen toch maar in. Er zijn geen gordels, de rugleuning zakt door, er mist een raam en we worden omringd door pakketjes. Als we elkaar aankijken, beginnen we beiden hard te lachen. Dit kan toch niet waar zijn!? “Ik ben een beetje in de war.” zegt Piet terwijl het busje begint te rijden. Daar ging onze rustige rit waarin we nog wat zouden kunnen slapen... of toch niet? Na tien minuten rijden stopt het busje opeens en kijkt de chauffeur geïrriteerd als we niet uitstappen. Ehm, sorry wat? Als we naar buiten kijken zien we een grote slaapbus staan. Dit krakkemikkige busje was dus alleen om ons naar het echte startpunt van de bus te brengen. Gelukkig!

De rit naar Mui Ne duurt 5 uur en we slapen hier allebei een groot gedeelte van. We rijden een groot stuk langs de kust, door de duinen. De natuur is heel anders dan alles wat we eerder in Vietnam hebben gezien. De temperatuur ligt ook een stuk hoger met 30 graden. In Mui Ne worden we op een ander punt uit de bus gegooid dan afgesproken, waardoor we verplicht zijn een taxi te nemen (ruim een uur lopen in deze hitte met onze tassen zien we niet zitten). Een man probeert ons op allerlei manieren met zijn tweetjes en onze bagage achterop een scooter te krijgen, maar wij willen toch echt liever in een auto naar ons hostel. Gelukkig stopt er niet veel later een taxi voor ons en gaat de meter gewoon aan. Ook wel eens fijn om niet te hoeven onderhandelen en een normale prijs voor je taxi te betalen.

Ons hostel is erg goedkoop en basic, maar we hebben een fijn kamertje en het mooiste: het ligt echt op het strand. We lopen onze kamer uit, het terras over, de zee in. We kleden ons snel om, lunchen wat bij het hostel en zijn dan van plan om te zwemmen en zonnen. Wel willen we graag een plekje met wat schaduw, aangezien Piet in Hoi An best wel verbrand is. Helaas is er bij ons hostel geen plaats meer in de schaduw en moeten we een stukje over het strand lopen. Het strand is best wel vies door veel plastic en oude visnetten en onze eerste indruk is dan ook niet al te goed. Uiteindelijk belanden we op een stukje strand met ontzettend veel palmbomen, waar we lekker in de schaduw kunnen liggen. Al met al zijn we bijna 24 uur onderweg geweest en we zijn best wel gebroken, wat ook verklaart waarom we niet lang nadat we neerploffen in slaap vallen.

Aan het eind van de middag frissen we ons op, slaapt Piet nog even en gaan we op tijd op zoek naar een plekje om te eten. We belanden bij een lokaal zaakje genaamd ‘Phap Duyen Vegetarian Food’, waar we super lekker Vietnamees eten, voor echt bijna geen geld. Na het eten lopen we nog even langs een winkeltje om nieuwe zonnebrand te halen en staan we echt versteld: spf 50+ is het laagste dat hier te krijgen is en het loopt tot 110! Om half 9 zijn we terug bij het hostel en we gaan lekker op tijd slapen, want we zijn allebei erg moe van de reis en nog steeds een beetje in de war. Morgen nog een lekker dagje ontspannen op het strand en woensdag gaan we wat dingen in de omgeving bekijken.

Geschreven door Maritvhb