Eerst iets over gisteravond: nadat we wederom een bezoekje van de kat hadden gekregen, was het tijd om lekker te gaan douchen. Totdat we ander bezoek kregen.. Mark was net klaar met douchen, dus ik kon bijna, toen ze riep dat ik moest komen, want er zat een beest. Ik nog voor de grap 'En dan roep je mij?', waarop meteen de vraag kwam hoe een kakkerlak er uit ziet. Nou, dat was dus inderdaad een dikke kakkerlak in onze badkamer. De eerste die we zien in drie weken Azië weliswaar, maar bah, bah, bah. Ik heb mijn douche maar uitgesteld tot vanochtend..

Mijn douche daarna voelt vrij nutteloos, want ik hijs me direct in mijn ietwat vieze sportkleding van onze hike van gisteren: we gaan vandaag mountainbiken. We gaan de West Vang Vieng Loop fietsen om precies te zijn. Dit is een rondje van 26 kilometer en onderweg kom je langs allerlei bezienswaardigheden. Dit zijn er een stuk meer dan we tijd voor hebben natuurlijk, dus we hebben er drie uitgekozen: Nam Xay Viewpoint, de Silver and Golden Flower Cave en Blue Lagoon 3. Er liggen zes Lagoons in de buurt van Vang Vieng en de derde schijnt de mooiste te zijn.


Om half 9 gaan we op pad. Recht tegenover ons guesthouse zit een scooter- en fietsverhuur, dus dat komt mooi uit. Er staat in het reglement dat je een paspoort of ID moet inleveren als borg en we zien een rijbewijs van iemand anders liggen. We willen onze paspoorten natuurlijk nog altijd niet inleveren, dus besluiten we af te wachten tot er iets over gezegd wordt. In Luang Prabang kregen we namelijk zonder pardon twee fietsen mee. Mark stelt voor om het eventueel te proberen met onze studentenkaarten en ja hoor, wanneer de vrouw vraagt om een ID, levert Mark keurig mijn Universiteit Leiden pas in. Oeps.. Scheelt wel weer voor ons!

Het eerste stuk van de weg is geasfalteerd, het is hetzelfde stuk wat we gisteren liepen naar het beginpunt van de Silver Cliff hike. Onderweg is er een schattig jongetje van een jaar of 5 dat naar ons zwaait en een high five wilt terwijl we langs fietsen. Mark is succesvol, ik helaas niet. Het asfalt wordt snel ingeruild voor een onverharde weg vol stof, kiezels en hier en daar verraderlijk grind. Gelukkig zijn we snel bij onze eerste bestemming, de voet van Nam Xay. Ook deze hike gaat weer steil omhoog en we zijn blij dat het nog vroeg en een beetje bewolkt is, want we zweten nu ook al flink. Onderweg worden we tijdens een korte pauze gepasseerd door een Koreaan, die iets later omkeert en ons om een selfie vraagt. Dit had voor de verandering wel wat liefs. 350 hoogtemeters verder staan we om 5 voor 10 op de top van Nam Xay. Deze top, en de klim, is een stuk beter onderhouden dan die van gisteren, maar het is hier ook een heel stuk drukker. Er is hier een 360 graden uitzicht en we vermaken ons met het nemen van wat foto's, maar omdat we nog een vol programma hebben vandaag en de Thaise en Koreaanse toeristen hier vrij rumoerig zijn, dalen we redelijk snel weer af.

We vervolgen onze weg naar de Silver and Golden Flower Cave. Ik denk dat we langs de hele loop wel bijna 10 grotten zouden kunnen bezoeken, maar ik heb het daar sowieso al niet zo op, dus 1 is meer dan voldoende. We hebben deze uitgekozen vanwege verhalen dat de grot beheerd wordt door een oude man die echt hart heeft voor de grot, dus we zijn benieuwd. Om er te komen, moeten we van de weg af en nog 600 meter fietsen over boerenland. We fietsen door (droge) rijstvelden en bananenplantages en de lucht wordt steeds klammer, we dalen af richting de grot. Het is echt een heel mooi stukje fietsen hier! Eenmaal bij de grot staan we een beetje verward te kijken, totdat een oude man ons roept. Zijn Engels is slecht te verstaan, maar hij is op zijn land aan het werk, dus of we even een paar minuutjes willen wachten. Prima!

Het is echt een oude man en hij is denk ik bijna een kop kleiner dan ik, maar hij is erg lief. Hij gebaart naar de ingang van de grot en tot onze verbazing lopen we omhoog, tussen twee rotsen door. Het is hier al erg mooi, maar dan stoppen we bij een klein luikje. Ik houd m'n hart vast voor een kleine donkere tunnel, maar als de man het hekje open maakt, blijkt niks minder waar. We kijken een grot in waar prachtig het licht van bovenin valt. De man heet overigens Wang Sing Li (hoewel je dat vast anders spelt..) en geeft al vijf jaar tours hier. Hij heeft de grot inmiddels afgesloten, zodat mensen alleen met hem naar binnen kunnen, om de grot te beschermen van asociale toeristen én locals die de grot kapot maken.

De grot bestaat eigenlijk uit drie grotten, van 30, 60 en 130 meter diep. Wij bezoeken de laatste twee, met een hoofdlamp op die we van de man krijgen. Hij wilt echt dat we ieder detail van de grot in ons opnemen en hij pakt ons ook vaak bij de arm om ons precies op de juiste plek te zetten wanneer hij iets wilt laten zien. Er zit zilver en goud in deze grot en dit fonkelt mooi in het licht van onze lampen. Verder zijn er enorm veel stalactieten, in drie verschillende kleuren: wit, geel en zwart. Deze stalactieten lijken vaak een beetje koraalachtig, net kleine bloemetjes, maar dan heel ruig. Het is vrij duidelijk waar de naam van deze grot vandaan komt. De man herhaalt vaak hetzelfde: 'yellow flowers, black and white flowers', maar ook 'stalacmite, stalagtite, okay', waarbij hij dan zijn wijsvingers tegen elkaar houdt. Hiermee bedoelt hij dat de twee dus tegen elkaar aan gegroeid zijn en hij vermeldt ook 'how long? Many years? I don't know'. Het is erg lief hoe enthousiast deze man is over 'zijn' grot en ik moet zeggen, het is ook wel erg mooi. Op één plek zien we wortels door het plafond komen, van de bomen boven ons in de grond, erg bijzonder! Al ben ik niet helemaal op mijn gemak in de pikdonkere, klamme grot, ik ben blij dat we er zijn. Wang positioneert ons zelfs voor het nemen van foto's, het lijkt of hij hier een speciale plek voor heeft, en we zouden ook graag een foto van hem nemen, omdat hij zo een lieve en goede gids is. Als Mark dit echter vraagt, zegt hij 'no, thank you!', dus we laten het maar. Als we de uitgang van de grot weer naderen, verzamelt hij dorre blaadjes om de grot netjes te houden.

Als we weer helemaal buiten staan, zegt hij dat we mee naar zijn huis moeten gaan om wat te eten. Een paar meter verderop staan een houten hutje en Mark en ik kijken elkaar vragend aan, het zal toch niet..? Maar dat is inderdaad zijn huis. En hoewel het op het eerste gezicht medelijden opwekt, komt Wang erg gelukkig over: hij woont direct naast zijn geliefde grot en heeft een stuk land met allerlei vers fruit en groenten. Hij haalt een verse papaya voor ons en snijdt hiervan de helft op in vijf grote stukken. Op dat moment komen er twee Duitse vrouwen aan, die hij ook uitnodigt om te komen eten voor ze de grot in gaan. Stiekem ben ik blij dat we nu in totaal met vijf zijn, want ik houd niet zo van papaya, maar ik ga dit echt niet weigeren. Wang eet zelf niks, hij wuift dit weg en zegt dat wij het laatste stuk moeten eten als hij met de Duitse vrouwen wegloopt. Mark eet dit dus maar op, waarbij ze wel per ongeluk een stuk papaya in mijn schoen laat vallen. Uiteraard!

Het is inmiddels kwart voor 1 en we zijn toch wel blij met de papaya, want we krijgen trek en zullen pas over een paar kilometer langs een restaurantje komen. Onderweg nemen we wat foto's van de bergen om de bananenplantage en eenmaal terug op de hoofdweg, fietsen we door. De weg is echt bagger en we zijn flauw, dus het schiet eigenlijk totaal niet op. Het is echt constant stuiteren en van tijd tot tijd stof happen als we weer gepasseerd worden door een auto of scooter.

Eenmaal bij het restaurantje overwegen we nog om met zijn tweeën drie gerechten te bestellen in plaats van twee, maar we beginnen toch maar met twee. Gelukkig maar, want onze porties sticky rice tellen echt al voor twee. Het restaurantje staat aan een rivier, waar een vader met zijn twee kinderen de was aan het doen is en ze vervolgens een bad nemen en hun haar wassen. Bijzonder om te zien, het voelt eigenlijk bijna te intiem dat we hier naar kunnen kijken, maar we kunnen het amper ontwijken.

Het is vanaf het restaurantje nog ruim een kilometer naar de lagoon en deze weg is echt nog slechter dan alle wegen tot nu toe. Mark wordt tussendoor ook nog even bijna aantreden door een buggy die een bocht op de verkeerde 'weghelft' rijdt. Bij de lagoon komen we tot de conclusie dat dit misschien toch wel de grootste teleurstelling van de vakantie is tot nu toe. Het is er klein, niet echt blauw, heel druk en er is niks natuurlijks meer aan. We staan vanaf de parkeerplaats te kijken en besluiten niet de entree te betalen, maar gewoon om te keren. Als dit de beste lagoon is van alle Blue Lagoons uit de omgeving, weten wij het ook niet meer..

We moeten nog 17 kilometer terug fietsen vanaf hier en als de hele weg nog zo is als op de heenweg, wordt dat echt nog heel pittig. We gaan terug naar het restaurantje, waar we chips en wat cola kopen voor het geval we flauw worden onderweg en gaan dan door. Vanaf hier gaan we een andere route rijden. De weg lijkt snel wat beter, al is het nog altijd een zandweg met stenen. We gaan in ieder geval een stuk harder! Dit is echt het mooiste deel fietsen van de hele loop, wat het pijnlijke fietsen het wel helemaal waard maakt! We fietsen door kleine dorpjes en langs scholen en de Laotiaanse bevolking kijkt ons uiteraard weer na. We genieten enorm en stoppen onderweg een aantal keer omdat alles even pijn doet van de constante klappen die we moeten opvangen door de stenen. Dan is eindelijk daar het verlossende moment: we rijden weer het asfalt op voor de laatste vier kilometer. Vanaf hier is het bijna alleen maar rustig afdalen en zijn er dus geen schokken meer. Om kwart voor 5 leveren we voldaan onze fietsen in, halen we mijn Leiden pas weer op en lopen we naar de overkant naar ons guesthouse. Tijd voor een welverdiende douche na een zeer geslaagde dag!

Geschreven door Maritvhb