Om kwart voor 9 stappen we ons hotel uit om te gaan ontbijten. Gister heb ik een planning voor vandaag gemaakt en al uitgezocht waar we kunnen ontbijten. Als we aankomen bij One More Cafe blijkt dit helaas dicht vanwege TET. Op internet vinden we een ander tentje dat tot de lunch open zou moeten zijn en dan ook sluit voor TET. Als we aankomen bij An Cafe blijkt dit alleen ook dicht te zijn. We hebben ondertussen best wel honger, maar alles waar we langs lopen is dicht óf heeft alleen maar gerechten met vlees. Onderweg komen we door allerlei leuke steegjes met vrolijke muurschilderingen en zien we alle laatste voorbereiding voor de jaarwisseling vanavond. De laatste dingen worden schoongemaakt en de laatste boodschappen worden gedaan. Uiteindelijk belanden we om 10 uur bij hetzelfde restaurant waar we gisteravond aten en eten we een soep met brood.

Onze eerste echte stop van de dag is Domaine de Marie, ook wel ‘Pink Church’ genoemd. De naam zegt het al: dit is een roze kerk. Om hier te komen, moeten we door een villawijk lopen. Da Lat is groot geworden in de tijd dat Vietnam nog een Franse kolonie was en dit is overal terug te zien. In het bijzonder ook in deze villawijk, waar de Franse architectuur duidelijk terug te zien is. Op straat is het overal heerlijk rustig en het weer is met een zonnetje en een temperatuur van 25 graden erg aangenaam. De kerk is vanwege TET dicht, maar het is toch leuk om zo’n roze kerk te zien en door de combinatie van het Franse straatbeeld en de westerse kerken, lijkt het net alsof we in Europa zijn.

We lopen door naar de Linh Son Pagoda, een Buddhistische tempel op een heuvel in het centrum van Da Lat. Op deze heuvel staat het vol met dennenbomen en alles is super goed onderhouden. Er hangt een groot spandoek met ‘chúc mừng năm mới’, ofwel ‘gelukkig nieuwjaar’. Het voelt een beetje ongepast om vandaag naar binnen te gaan, aangezien veel Vietnamezen hier de laatste dagen van het oude jaar traditiegetrouw veel komen. We lopen door naar de markt, maar die kunnen we niet vinden en dus concluderen we dat die ook dicht is in verband met TET.

We beginnen ondertussen wel weer trek te krijgen en gaan op zoek naar een plekje om te lunchen. Ik had gelezen dat ‘Biang Bistro’ aan hele leuke en relaxte plek is en we besluiten hierheen te lopen. Gelukkig is het open en zodra we binnenstappen zijn we beide meteen onder de indruk. Er hangt een fijne sfeer en we zitten op een hele comfortabele bank. We schrikken wel een beetje van de prijzen op de menukaart, maar we hebben een speciale kaart voor TET en daarom zijn de prijzen een stuk hoger. We nemen hier genoegen mee, maar zodra ons eten geserveerd wordt, voelen we ons wel een beetje opgelicht. We hebben twee plakjes stokbrood met guacamole en een minuscuul bakje yoghurt met fruit en beide een klein glaasje sap en moeten hier 15 euro voor betalen. Zelfs in Nederland zou je hier niet dit bedrag voor willen neerleggen. Als Piet gaat afrekenen, vraagt een man aan haar wat ze van het eten vond en ze is hierin heel eerlijk: veel te weinig. De man verdedigt dit door te zeggen dat hij wel moest om de concurrentie aan te kunnen met TET en dan trekken we de conclusie dat deze man de eigenaar van het restaurant is. Oeps. Dat hij zijn prijzen moest verdriedubbelen omdat de rest dat ook zou doen is onzin, want de plekken waar we eerder zijn geweest vroegen ‘maar’ 110% van de normale prijs.

We zijn allebei verkouden en niet helemaal lekker, Piet is best even chagrijnig en we hebben allebei nog een beetje honger, maar we besluiten om eerst maar weer een stukje verder te lopen naar onze volgende bestemming: Crazy House. We lopen bijna 45 minuten door de stad, langs het Xuan Huong Lake waar we vanavond vuurwerk zullen kijken, door een parkje en langs meerdere geïmproviseerde ‘Eiffeltorens’. Het Crazy House is een huis dat in de top 10 van gekste huizen ter wereld staat en is ontworpen door de dochter van de rechterhand van Ho Chi Minh. We hadden beide een klein gek gebouw verwacht, maar dit is echt gigantisch. Het gebouw geeft ons een beetje Efteling vibes met alle kronkelende trappen, sprookjesachtige kamers en aanzichten. Het is erg moeilijk om uit te leggen hoe dit huis er uit ziet, maar hopelijk geven de foto’s een beetje een beeld. In de tuin van het huis kunnen we verassend goedkoop koffie drinken en een koek eten en hier maken we dankbaar gebruik van. We hebben leuke gesprekken over o.a. onze ambities qua studie en werk en rond half 4 lopen we weer naar buiten om vervolgens terug te gaan naar ons hotel om even uit te rusten. We lopen voor de 10e keer vandaag langs dezelfde lokale markt, waar nog steeds hetzelfde stuk vlees in de zon ligt te branden. Dat mensen hier niet continu ziek zijn lijkt voor ons een wonder.

Als we bij het hotel aankomen, worden we vriendelijk ontvangen door de eigenaresse en één van haar dochters. De vrouw begint driftig in het Vietnamees tegen haar dochter te praten en haar dochter vertelt ons dan dat haar moeder ons graag wilt uitnodigen voor het nieuwjaarsontbijt van de familie morgenochtend. Natuurlijk slaan we dit aanbod niet af! Op onze kamer beginnen we gelijk met het uitzoeken van alle do’s en don’ts tijdens TET volgens de Vietnamese tradities en dan bedenk ik me opeens dat we niet hebben gezegd dat we vega eten. Ik loop dus meteen maar even terug naar beneden om aan de dochter te vragen of dit een probleem is en die loopt meteen naar haar moeder, die zichtbaar een beetje schrikt van deze mededeling. Uiteindelijk verzekeren ze me dat het geen probleem is en dat ze vegetarisch voor ons zal koken. Ik voel me best een beetje lullig dat ik dit van de vrouw vraag, maar het zou nog een stuk moeilijker zijn wanneer we er pas morgenochtend aan zouden denken als er allerlei vlees op ons bord ligt.

Rond 18:00 gaan we weer op pad voor het avondeten en voor het gemak gaan we maar weer naar hetzelfde als gisteravond. Daarvan weten we tenminste zeker dat het open is en het eten was erg lekker. Bij het afrekenen geven we fooi, maar dit wilt de vrouw niet aannemen en na onze vragende gezichten pakt ze haar telefoon voor Google translate: “you gave yesterday”. Of dit te maken heeft met TET of andere gewoontes of dat we haar hebben beledigd? We weten het niet. Sherine en Denise zijn ondertussen ook in Da Lat en we spreken af om samen de avond door te brengen en de vuurwerkshow bij het meer te kijken om 00:00.

We gaan eerst samen naar de Maze bar: een bar met een doolhof. In eerste instantie snappen we niet helemaal waar de naam vandaan komt, want we lopen zo een paar trappen op naar boven waar we op het balkon een drankje doen. Als we echter terug naar beneden willen, komen we terecht in het doolhof van allerlei smalle tunnels, gangetjes en trappen, waar we ons als kleine kinderen heel lang vermaken. Het doet ons beide een beetje denken aan het Crazy House. We verplaatsen naar een andere bar genaamd District 1, waar ze speciaalbiertjes van over de hele wereld hebben en tot Piet haar vreugde kunnen we hier tafelvoetballen. We spelen eerst een potje met z’n viertjes, maar dan worden we uitgedaagd door de barman. Als we van hem winnen, krijgen we 4 gratis shotjes. Het is het proberen waard en we worden heel fanatiek, maar we worden ontzettend ingemaakt. Wel gelachen! Het is ondertussen 23:00 en we gaan op weg naar het meer. Om 23:15 komen we aan en tot onze verbazing is er echt nog bijna niemand te bekennen. We reserveren toch alvast maar een plaatsje vooraan door daar te gaan zitten en worden langzaamaan omringd door Vietnamezen. Lekker typisch Aziatisch komt bijna iedereen 5 minuten van tevoren aanlopen en opeens is het best wel druk. De jaarwisseling is een erge anticlimax als je bedenkt hoe veel waarde er aan TET gehecht wordt. Er wordt niet afgeteld en als het 00:00 is, komt er amper reactie van de locals, laat staan dat ze elkaar een gelukkig nieuwjaar wensen. De vuurwerkshow duurt 15 minuten en begint heel mooi met weerkaatsend licht in het meer. Na een minuut neemt de rook helaas de overhand en is er nauwelijks meer iets te zien van het vuurwerk: alles verdwijnt in de rookwolken. Of dit komt doordat het vuurwerk goedkoop is of dat het misschien ligt aan de weersomstandigheden weten we niet, maar het is wel erg zonde. Als de show om 00:15 is afgelopen, verdwijnt de menigte nog sneller dan dat ze gekomen is. We kijken elkaar allemaal een beetje verbaasd aan en besluiten dan maar lekker terug naar het hotel te gaan. We zijn allebei best wel moe en kunnen wel wat slaap gebruiken voor het ontbijt van morgen. Onderweg wensen we iedereen een gelukkig nieuwjaar en zien we dat alle offers buiten worden klaargezet.

Lekker slapen? Dat hadden we gedacht. Als we aankomen bij ons hotel is de familie, vanzelfsprekend, nog wakker en wensen we ze een gelukkig nieuwjaar. We willen de trap oplopen, maar worden dan door de man van het gezin gevraagd of we nog zin hebben in ‘something’. We denken beide dat het gaat om happy water en hoewel we hier niet echt zin in hebben slaan we dit niet af, aangezien dit onbeleefd is en ongeluk brengt. Rice wine komt alleen niet op tafel, maar in plaats daarvan wordt de tafel volgezet met eten en bier. De vrouw van het gezin heeft al het eten zelf bereid en het is allemaal super lekker. We krijgen speciaal gekruide sticky rice, coconut jelly en gedroogde en gesuikerde kokos, gember en wortel. We eten een klein beetje en dan vertelt de oudste dochter van het gezin ons dat we veel moeten eten voor het geluk. Het Engels van de dochter is erg goed en als ik vraag hoe oud ze is, schrik ik een beetje. Ze is pas 12! Toen ik zo oud was, sprak ik echt nog geen Engels zo goed als zij dat doet. We doen dus ons best om door te eten, terwijl de man maar met ons blijft proosten en we bier achterover tikken. Hij tilt zelfs onze blikjes op en zodra ze leeg zijn worden de volgende neergezet. We laten het ons allemaal maar overkomen. Telkens als ons iets wordt gevraagd eten we uit automatisme eerst onze mond leeg voordat we antwoord geven, maar dat hoeft hier helemaal niet. Het is juist beleefd om tijdens het eten veel te smakken en boeren, om aan te geven dat je ervan geniet.

Naast het gezin, bestaand uit vader, moeder en drie dochters en wij zijn er ook nog andere gasten, namelijk een gezin Vietnamezen met twee kinderen. Er wordt veel in het Vietnamees gesproken en we kunnen echt geen één woord verstaan, totdat we opeens ‘An chay’ horen. Dit betekent ‘vegetarisch’ en aan de wijzende vingers en het gelach te merken hebben ze het over de situatie van vanmiddag. Ze vragen naar onze leeftijd en beginnen dan driftig te discussiëren. Blijkbaar hebben ze het over onze Chinese sterrenbeelden en wat dit voor hun betekent, maar voor ons wordt het niet helemaal duidelijk hoe en wat. Na heel veel eten en aanmoediging tot nog meer eten en bier, is het om 02:15 tijd om naar onze kamer te gaan. Morgen gaat alles gezellig verder tijdens het ontbijt!

Geschreven door Maritvhb