Zoals Piet al schreef, gingen we gisteravond misselijk slapen. Of nouja, slapen? Helaas voel ik me zo slecht dat ik niet in slaap kan vallen en ben ik om 3 uur nog wakker. Gelukkig lukt het uiteindelijk toch nog om een paar uurtjes te slapen en gaat om half 8 de wekker, aangezien we gisteravond met Sinh hebben afgesproken om om half 9 te ontbijten. Piet gaat naar de wc en komt terug met een bezorgde blik op haar gezicht: “Odkhuu zegt dat er nog maar 3 paar schoenen buiten staan en dat de witte weg zijn!”.

Bij de homestay hebben we gisteravond onze schoenen uitgedaan en voor de deur gezet. Binnen lopen we op slippers. Het lijkt me sterk dat mijn schoenen weg zijn, maar ik ga maar even beneden kijken. Odkhuu vraagt me waar mijn schoenen zijn, en achterdochtig als ik ben denk ik dat hij ze heeft verstop. Als ik niet veel later het verdrietige gezicht van Sinh zie weet ik genoeg: mijn schoenen zijn echt weg. In eerste instantie maakt het me niet heel veel uit, ik koop wel nieuwe schoenen in Hanoi. Daarna besef ik me echter dat ik nog de hele dag moet wandelen en vraag ik me toch wel af hoe ik dat ga doen... Als ik vervolgens bedenk dat mijn steunzolen in mijn schoenen zaten, heb ik het toch wel even gehad.

Sinh voelt zich heel verantwoordelijk voor het verdwijnen van mijn schoenen en blijft maar zeggen dat het hem spijt. Hij rent naar buiten om op zoek te gaan naar mijn schoenen en niet veel later zie ik meerdere bewoners van het dorp op straat verschijnen om op zoek te gaan naar mijn schoenen. Sinh vertelt dat er wel eens puppies dingen meenemen, maar het lijkt ons allemaal sterk dat een puppie 2 schoenen van hetzelfde paar heeft meegenomen en de andere 6 paar heeft laten liggen. Ondertussen staat de vrouw van Sinh in de keuken heerlijke banana pancakes voor ons te bakken en zodra deze klaar zijn wordt de zoektocht even gepauzeerd en gaan we eerst ontbijten. Sinh staat erop dat hij me meeneemt naar de lokale winkel om nieuwe schoenen voor de dag te kopen en aangezien ik het niet echt zie zitten om op slippers door deze omgeving te lopen, ga ik met hem mee.

Van tevoren zeg ik nog tegen Piet: “Zal je zien dat ik achter op de scooter moet, zonder helm.”. En jahoor, Sinh rent naar buiten en haalt zijn scooter tevoorschijn. Bau vertelde gister al dat kinderen hier al heel jong mogen rijden en niemand in de villages een helm draagt, aangezien ze hier geen politie hebben. Eerst ben ik een beetje huiverig, maad ik heb geen andere keuze en spring toch maar achterop. Gelukkig rijdt Sinh heel rustig en is het eigenlijk net alsof ik achterop een fiets zit. De schoenen die ze hier verkopen zijn nét iets steviger dan sokken, maar voor een dagje is het prima. Als ik aan de verkoopster vraag hoe veel het kost, zegt Sinh snel iets tegen haar dat ik niet kan verstaan en lopen ze een hoekje om. Als ze terugkomen heeft hij een lach op zijn gezicht en is het me duidelijk dat hij de schoenen heeft betaald. Hoe vaak ik ook probeer duidelijk te maken dat het niet zijn schuld is dat mijn schoenen weg zijn en dat ik graag zelf wil betalen, geld wilt hij niet aannemen.

Als we terugkomen bij de homestay, is Bau ondertussen al gearriveerd en staan er nog steeds veel dorpsbewoners in de omgeving. Ik pak mijn laatste spullen terwijl de rest op mij wacht en dan zie ik opeens de hoogzwangere vrouw van Sinh wegsprinten. Nog geen 5 minuten later kom ze terug rennen, met, je raadt het niet, mijn schoenen! Ze heeft een grote lach op haar gezicht en zodra Sinh de schoenen ziet is hij ook erg blij. Mijn schoenen zijn een beetje kapot gebeten en zijn helemaal vochtig van ik wil niet weten wat, maar ik heb ze (inclusief zooltjes) terug! Als ik vraag waar ze vandaan kwamen, krijg ik niet echt een duidelijk antwoord, maar dat maakt me ook niet meer uit.

Na alle hectiek lopen we achter Bau aan. We gaan weer op pad en hebben vandaag nog een wandeling van ruim 6 kilometer door de bergen te gaan, voordat we gaan lunchen en terug gebracht zullen worden naar Sa Pa. Als we het dorp uitlopen hoor ik aan alle kanten gelach en blije mensen en ondanks dat ik niet kan verstaan wat ze zeggen, is het duidelijk dat iedereen blij is dat mijn schoenen terug zijn. Heel bijzonder hoe dit iedereen zo heeft bezig gehouden.

De paadjes aan het begin van de wandeling zijn heel modderig en daardoor ook erg glad. Al snel worden we weer gevolgd door twee vrouwen, maar dit keer helpen ze helaas niet zo goed als gister. Ondanks dat ik mijn goede schoenen draag, glijd ik uit en beland ik in een modderstroom. Gelukkig bezeer ik me niet en lach ik zelf het hardst en loop ik de rest van de dag met een modderig been. Bau plukt nog wat bladeren voor me om mezelf schoon te kunnen maken, maar het haalt niet veel uit. Niet lang daarna lopen we door het bamboo forest en verzamelen we bamboestokken die erg goed van pas komen als hulpmiddel op alle glibberige paadjes.

Na een tijdje lopen hebben we door dat we worden gevolgd door een puppy. Wij vinden het allemaal fantastisch, maar Bau zegt dat we de puppy eigenlijk terug moeten sturen omdat hij anders verdwaald zal raken en zijn familie niet meer terug kan vinden. De puppy vindt alleen telkens weer een manier om ons te kunnen blijven volgen. We noemen hem ‘trek’, als referentie naar de trekking die we doen.

Ook vandaag vertelt Bau onderweg weer allerlei interessante verhalen. Odkhuu vraagt naar de gemiddelde maximale leeftijd van de bevolking in de villages en het antwoord van Bau verbaast me echt. Ze zegt dat mensen 75-80 jaar oud worden en dat er nu iemand in haar dorp leeft van wel 110 jaar oud. Een aantal jaar geleden is er zelfs iemand op 120 jarige leeftijd overleden. Ik heb het niet opgezocht, maar dit lijkt me (in de buurt van) een wereldrecord!? Heel bijzonder hoe mensen die fysiek zo hard werken en in zulke minimale omstandigheden leven toch zo oud worden. Ook hebben we het nog even over de invloed van de Vietnamezen en de overheid op de villages en het wordt steeds duidelijker dat ze eigenlijk vooral een slechte invloed op de H’mong hebben, ookal spreekt Bau dit niet zo uit.

Als we bijna klaar zijn met onze wandeling vandaag, slaan we een weggetje in waar de vrouwen die vandaag meeliepen afhaken. Ze proberen weer al hun goederen aan ons te verkopen, maar wij vinden het na gister mooi geweest. Ook Paul en Odkhuu lopen door, maar na 50 meter bedenkt Odkhuu zich en sprint hij terug. Hij wilt absoluut niets meer kopen, maar biedt 50.000 Dong aan aan de vrouwen, die vervolgens (brutaal) zeggen dat ze 100.000 willen hebben...

We hebben de afstand van vandaag volbracht en krijgen nog een lunch voorgeschoteld. Ik voel me nog steeds niet goed en drink alleen wat gemberthee in de hoop dat dit mijn buik goed doet. We hebben het met Paul en Odkhuu over de bus terug naar Hanoi. We hadden vanochtend namelijk gezien dat de bus die we vanmiddag terug wilden nemen helaas vol zat en weten niet zo goed wat we moeten doen. De jongens hebben morgen een bruiloft in Hanoi dus moeten ook echt terug vandaag. Odkhuu vertelt dat hij een vrouw (Snowy) heeft leren kennen in Hanoi, die misschien wel kan helpen. Hij stuurt haar een appje en jahoor, een kwartier later hebben we 4 bus tickets om vanmiddag nog terug te kunnen naar Hanoi.

We worden met een van opgehaald en rijden de weg terug naar Sa Pa, waar we naar een locatie worden gebracht waar onze tassen liggen en waar we kunnen douchen. Het broertje van Sinh ‘bewaakt’ deze ruimte. Ze werken allemaal samen hier! We hebben nog geen locatie geregeld waar we vanavond kunnen slapen en moeten op zoek naar iets goedkoops, aangezien de afgelopen twee dagen erg veel geld uitgegeven hebben. Als Piet haar schoenen staat uit te kloppen, biedt Odkhuu ons een slaapplaats aan. Hij heeft een Airbnb gehuurd in Hanoi en er is een kamer over. Hebben wij even mazzel!

Nadat we lekker hebben gedoucht, besluiten we ruim op tijd naar de bus te lopen. Om 15:20 zitten (liggen) we in de bus, die om 16:00 zou vertrekken. Na 2 minuten begint de bus alleen al te rijden, ik denk dat iedereen er al is. Heel bijzonder, maar des te eerder zijn we in Hanoi! De bus is een stuk ouder en minder comfortabel dan de bus van de heenweg, maar we hebben een prima plekje en we komen in Hanoi.

Ik word best een beetje emotioneel als we wegrijden. We hebben super lang getwijfeld of we deze tour wilden doen en of we überhaupt naar Sa Pa zouden gaan in verband met het weer en de prijs, maar we hadden dit echt voor geen goud willen missen. Gisteravond toen ik met Odkhuu op het balkon stond hadden we een gesprek over hoe veel meer we ons eigen thuis waarderen na de afgelopen dagen, maar ook over hoe de spullen die je tot je beschikking hebt zeker niet bepalen hoe gelukkig je kunt zijn. Ik hoop ontzettend dat de invloed van de overheid en Vietnamezen niet te groot zal zijn en dat de H’mong tribes nog tijden op hun eigen manier door kunnen leven.

Morgenochtend nemen we, na wat hulp van Snowy, de bus naar Mai Chau, een vallei met meerdere dorpjes ten zuidwesten van Hanoi, maar eerst geniet ik nog even na van een van de beste ervaringen uit mijn leven.

Geschreven door Maritvhb