Vandaag beginnen we aan onze trekking door Sapa! Om half 10 worden we verwacht bij de kerk van het dorp, maar daarvoor is het natuurlijk nog tijd voor ontbijt. Eerst pakken we onze spullen weer in/om: een kleine tas met warme en waterdichte kleding voor de komende twee dagen en onze backpacks met de rest van de spullen laten we achter voor de trekking begint. Om half 9 schuiven we aan het ontbijt, allebei nog vol van gisteravond. Het ontbijt smaakt ons gelukkig wel goed, maar we zijn er van overtuigd dat we de komende uren echt niks meer kunnen eten. De vrouw van de homestay is zo ontzettend lief dat we ons haast schuldig voelen dat we hier gisteravond laat (kwart over 8) aan zijn komen wandelen. Ze heeft flink in de keuken gestaan voor ons, zowel gisteren als nu, en nu gaan we meteen weer weg. Maarja, het hoort er natuurlijk ook wel een beetje bij in die business.

Het is ruim 10 minuten lopen naar de kerk en we zijn een kwartier te vroeg. De kerk is een welbekend ontmoetingspunt voor de hikes hier en we zien dan ook veel verschillende mensen in etnische kleding rondlopen: behalve voor de trekkings komen er hier ook veel mensen om spullen uit hun dorp te verkopen. De etnische kleding herkennen we uit het Vietnamese Vrouwen Museum, bijzonder om het nu hier in het 'echt' te zien. We gaan zitten bij het kerkje en worden echt al heel snel aangesproken door een jonge vrouw. Ze heeft een briefje mee waarop staat 'AirBnB booking Sinh', onze naam (lol, enkelvoud) en de naam van iemand anders. Ik verbaas me er stiekem nog even over dat dit in één keer goed ging, niemand anders heeft ons nog benaderd, maar wie weet hoeveel andere mensen zij al aangesproken heeft.

Onze gids heet Bau en ze is 23 jaar oud, onze leeftijd dus eigenlijk. Ze hoort bij de Black H'mong tribe, een subgroep van de H'mong tribe. De H'mong is een van de twee grootste etnische groepen hier in de buurt van Sa Pa. Bau spreekt echt goed Engels en wanneer we er naar vragen, zegt ze dat ze het door toeristen geleerd heeft. Erg knap en bijzonder! Er sluiten zich twee jongens bij ons aan van een jaar of 30, Paul en Odkhuu. Ze wonen in Californië, maar de één is Mexicaans en de ander komt uit Mongolië. We zijn maar met zijn vieren, dus dat is leuk!

Er komt een jongen aanlopen en het is de bedoeling dat hij al onze tassen meeneemt, om ze op te slaan tot morgen als we terugkomen. 4 tassen in totaal dus en deze jongen is alleen. Ik heb niet helemaal gezien hoe hij dit klaargespeeld heeft, maar hij zei van tevoren nog wel iets in de trant van 'er is veel politie vandaag, dus ik kon niet helemaal hier komen met de ..' scooter, denk ik? Achteraf blijkt deze jongen 17 te zijn, wat verklaart waarom hij niet kan rijden met politie in de buurt.

We lopen met zijn vijven een stukje door Sa Pa en schieten dan al snel een modderpaadje op naar beneden, de stad uit. We merken snel dat we gevolgd worden door drie oudere vrouwen, die een hele hoop op hun rug hebben. We hadden al gehoord dat er vaak vrouwen mee lopen tijdens de trekking, die je helpen onderweg op lastige stukken, maar vervolgens al hun goederen aan je proberen te verkopen. Gelukkig zijn het er maar drie en ik moet zeggen: een van hen heeft me wel even gered van een duik de modder in.

Bau vertelt honderduit over het leven hier, bijvoorbeeld hoe de oogst van de rijstvelden niet voor verkoop is, maar dient als jaarvoorraad voor de eigen families. Mensen trouwen hier jong, het is vrij uitzonderlijk dat iemand van haar leeftijd nog niet getrouwd is. Ze vertelt dat haar moeder veertien was toen ze trouwde en op haar zestiende haar eerste kind kreeg. Dat is in onze cultuur echt niet voor te stellen. Bau heeft 9 broertjes en zusjes en ze vertelt dat het in hun tribe heel belangrijk is om een zoon te krijgen. Dit voor het behoud van de familienaam en om het land generatie na generatie door te geven. Wanneer de vrouwen in hun tribe trouwen, vertrekken ze namelijk naar het dorp van de man. Tegenwoordig mogen ze zelf kiezen met wie ze trouwen en hoeft deze persoon niet per se van dezelfde tribe te zijn, maar Bau vertelt dat er zo'n tien jaar geleden niet buiten je eigen tribe getrouwd kon worden en dat uithuwelijken de normaalste zaak van de wereld was.

Onderweg genieten we van het uitzicht, je zou haast zeggen dat we hier niks anders doen! Hoewel de weersvoorspellingen niet al te best waren, schijnt de zon. Vanochtend hing er nog mist, maar deze is gedurende de ochtend opgetrokken. De omgeving rondom Sa Pa is werkelijk prachtig, overal zijn rijstvelden tegen de bergwanden aan. Al zijn ze nu niet in bloei, het is een ontzettend mooi gezicht. Onderweg komen we soms andere groepen toeristen tegen. Deze groepen zijn echt een stuk groter, ik denk minstens tien man en hier lopen dan ook een heleboel vrouwen mee. We prijzen ons gelukkig dat we maar met vier zijn, want zo hebben we alle kans om met Bau te praten en kunnen we ook met zijn allen een gesprek voeren.

We komen een aantal buffels tegen en ontelbaar veel kippen met kuikentjes. Ook zien we natuurlijk veel honden en een aantal varkens. Al deze dieren lopen hier overdag los en keren uit zichzelf 's avonds terug naar hun 'families'/eigenaren. Als we even stil staan vlakbij een buffel, met een hele groep andere toeristen, zie ik dat een aantal van de Black H'mong vrouwen blauwe handen heeft. Ik vraag aan Bau waarom dit is en ze legt uit dat het van het verven van hun kleding komt. 'Indigo' noemen ze de kleur, het is een hele donkere kleur blauw en ik herinner me dit uit het museum in Hanoi! Even later komen we langs de indigo plant en dan legt Bau dit wat uitgebreider uit. De bladeren van de plant worden geweekt in water en vervolgens gemengd met limestone, zo maken ze een natuurlijke verf. In Sa Pa kopen ze wit katoen en dit verven ze dan om hun traditionele kleding van te maken.

Onderweg stoppen we even aan een wat 'grotere' weg en krijgen we een staaf sugarcane. Als je hier op kauwt, komt er een soort zoet water uit en de restanten van de plant spuug je weer uit. Wij spugen dit uit over het 'balkon', de bosjes in, maar ik zie de lokale mensen dit gewoon gezamenlijk op tafel spugen, haha.

Voor we het weten is het tijd voor lunch. We zijn in Lao Chai, niet te verwarren met Lao Cai waar het dichtstbijzijnde treinstation van Sa Pa zich bevindt. Lao Chai is het dorp van Bau en er wonen hier zo'n 3000 mensen. De meeste daarvan zijn Black H'mong. We eten bij een restaurantje en het eten is uiteraard weer veel te veel. Mark en ik hebben echt nog altijd geen honger, dus het is wederom een uitdaging. Bau eet niet met ons mee, hoewel we dat wel vragen, maar ze eet met vrienden in de keuken. Wij praten wat met onze twee groepsgenoten en proberen rustig te eten. Dat wordt alleen enigszins belemmerd door alle vrouwen en jonge meisjes die hun goederen aan ons kwijt proberen te raken. Niet alleen de vrouwen die met ons mee liepen, maar gewoon iedereen die hier is. Bau had gezegd dat we van niemand iets hoefde te kopen als we het niet mooi vonden, ook niet van de vrouwen die met ons mee liepen, dus dit is een soort van geruststellend. Er is namelijk enorm veel dat onder onze neus geduwd wordt. Hoewel de spullen erg mooi zijn, ben ik niet om te krijgen. Mark zwicht wel voor een van de vrouwen, maar dit is niets in vergelijking tot de jongens uit Californië. Odkhuu kan echt geen nee zeggen en ik denk dat hij wel van meer dan 10 mensen iets koopt. Uiteindelijk staat er nog een heel jong meisje bij ons aan tafel en breekt mijn hart nu ook echt wel, dus kopen we nog een armbandje bij haar, waarna ze breed lacht.

Na de lunch lopen we verder door het dorp en vraagt Bau of we haar huis willen zien. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen! Ze woont nog bij haar ouders, met in totaal acht mensen nu. Vier van haar zussen zijn getrouwd en wonen niet meer thuis, al treffen we wel twee van deze zussen bij hun ouderlijk huis aan. Het huis is echt groter dan ik had verwacht en heel netjes. Natuurlijk is het erg simpel en hebben ze niet veel spullen, maar het is echt wel een mooi huis - zeker voor hier. Bau haar zussen zijn nieuwe kleding aan het maken voor Tet, het nieuwjaar hier. We drinken hier wat thee en gaan dan weer op pad. We bezoeken nog een traditionele kledingwinkel, waar Bau meer uitlegt over het verven van kleding, borduren en het maken van hennepstof. Blijkbaar verbouwen ze hier marihuana tot wel twee meter hoog en maken ze er stof van! Dit maken ze dus allemaal zelf binnen families en katoen kopen ze op de markt.

We lopen verder naar Ta Van, waar onze homestay voor de nacht zich bevindt. Onderweg vraagt Odkhuu aan Bau wat zij vindt over de ontwikkelingen hier, waarop ze zegt dat het zowel goed als slecht is. Goed omdat er meer werk gecreëerd wordt in de vorm van homestays en de voorzieningen beter worden, maar slecht omdat er ook veel Vietnamezen naar Sa Pa en de omringende etnische dorpen komen om een 'homestay' te openen. Dit zijn geen lokale mensen, maar gewoon Vietnamezen die hier huizen uit de grond stampen om makkelijk wat geld te verdienen. Dit gaat ten koste van de omgeving en vooral de authentiek er van. Er schijnt ook wel spanning te zijn tussen Vietnamezen en de etnische minderheden: er wordt een beetje op de minderheden neergekeken vanwege hun manier van leven, hoe ik het begrepen heb.

De homestay is gloednieuw, het is pas een week open. De eigenaar is de 24 jarige Sinh, bij wie we deze tour ook geboekt hebben op AirBnB. De broer van Sinh is getrouwd met de zus van Bau, maar ze refereren naar elkaar als broer en zus. De vrouw van Sinh zelf is hoogzwanger, ongeveer de volle 9 maanden. Stil zitten doet ze daarentegen totaal niet, als we aankomen is ze aan het borduren en vervolgens gaat ze aan de slag met koken samen met hun nichtjes van 11 en een jaar of 14. Deze meisjes spreken overigens ook verbazend goed Engels, waarschijnlijk ook op straat geleerd. Vrouwen werken hier echt ongelooflijk hard. Ze werken net als de mannen op het land, maar ze verzorgen ook alle kleding, het huishouden én zorgen voor de kinderen. Veel vrije tijd is er niet bij.

Bau en Sinh zitten wat te praten een stukje verderop en ondertussen besluiten wij een potje te kaarten met Odkhuu en Paul. Bau komt enthousiast aanlopen of ze ook mee mag doen, wat wij alleen maar leuk vinden! We leren ze shithead spelen en vermaken ons tot het avondeten. Bau vertrekt vlak voor het eten weer naar haar eigen huis, naar het dorpje waar we vanmiddag vandaag kwamen. Wij schuiven aan tafel met Sinh, zijn vrouw en hun nichtjes en het eten ziet er heerlijk uit. Mark en ik zijn alleen enigszins ongerust, want we zijn allebei vrij misselijk en denken echt niks weg te krijgen, maar we doen ons best.

Tijdens het eten wordt het inmiddels welbekende happy water tevoorschijn getoverd. Wanneer we zeggen dat we deze 'rijstwijn' ook in Laos gehad hebben, vraagt Sinh of deze beter is. Nou, ik zou het niet verwoorden als lekkerder, maar sterker is het zeker. Sinh leert ons een Vietnamese toast en we slaan welgeteld drie shotjes achterover. Tja, weigeren doe je niet, maar gelukkig vroeg ik na de eerste wel om maar een halve, haha.

Sinh vertelt tussen het eten door ook over de bouw van het huis: het heeft twee jaar geduurd om dit te bouwen, met meer geld was het sneller gegaan. Hij vertelt over en vraagt naar onze hobby's en zegt dat hij voornamelijk zelf Engels heeft geleerd door het kijken van YouTube filmpjes. Bijzonder! Ook hem vragen we naar de ontwikkelingen hier en hij sluit zich volledig aan bij het verhaal van Bau. Hij heeft twee nabije buren uit Hanoi en Ho Chi Minh die hier ook een homestay hebben, bijvoorbeeld.

Na het eten gaan de jongens meteen naar bed. Wij spelen nog een potje shithead en dan komen de twee meisjes giechelend en nieuwsgierig bij ons zitten. Ze observeren twee potjes en willen dan mee spelen. We proberen het uit te leggen en het lijkt alsof zij tegelijk een ander spel aan ons proberen uit te leggen. Er is hier toch een behoorlijke taalbarrière, maar dat is niet erg. We doen een poging om met elkaar te kaarten, maar het draait alleen maar uit op een hoop verwarring en gelach bij alle partijen. Geen probleem, alleen maar leuk! Het meisje van 11, Pem, zegt dat wij het nog maar een keer moeten spelen, dat zij dan kijken en daarna nog een keer mee willen doen. Zover komt het alleen niet, want de meisjes krijgen een berichtje op hun smartphone (jazeker) en vertrekken dan naar huis. Wel een leuke extra ervaring! Niet veel later besluiten wij ook naar bed te gaan. We sluiten de dag af met een lekkere warme douche en kruipen onder de dekens. Ik begin aan het verslag, maar we zijn doodop en nog altijd misselijk. Er is zoveel van deze dag dat ik wil onthouden, dus het schrijven duurt erg lang en ik maak het uiteindelijk niet af. We gaan lekker slapen, wat hebben we een ongelooflijk geluk dat we dit mogen meemaken.

Geschreven door Maritvhb