Disclaimer: we schrijven normaal om de dag, maar hier de tweede blog op rij van Piet :)

Voor vandaag staat er een ochtendje kayaken op de planning. Hiervoor moeten we ons om 8.45 melden bij het kantoortje waar we geboekt hebben, dus om half 9 weg bij het guesthouse. Echter moeten we vandaag ook van kamer veranderen, aangezien we onze reisdata hadden aangepast en toen onze oorspronkelijke kamer de laatste dag niet meer beschikbaar was. We moeten alleen uitchecken voor half 12 en dan zijn we nog niet terug van het kayaken. De wekker staat daarom vroeg, zodat we onze backpacks in kunnen pakken om deze achter te laten bij de receptie tot we later vanmiddag onze nieuwe kamer in kunnen. Tenminste, dat is het plan.

Als we wakker worden voelt Mark zich beroerd; helaas is ze vannacht heftig ongesteld geworden.. We pakken onze spullen en besluiten het nog even aan te kijken, misschien dat het met wat medicijnen nog wat dragelijker wordt. Om half 8 wordt de knoop doorgehakt: kayaken zit er voor haar echt niet in. Heel erg balen, we keken er erg naar uit. Nu rest de vraag of ik wel of niet ga. Aan de ene kant is het naar om Mark hier de hele ochtend achter te laten, maar aan de andere kant is het zonde als ik ook thuis blijf, zeker aangezien we al betaald hebben. We gaan ontbijten en na kort contact met het bedrijfje besluit ik, met aanmoediging van Mark, om alleen te gaan. Ik vind dit eigenlijk best spannend, maar we gaan het zien. We ruilen nog van telefoon, zodat ik de betere camera heb - de echte gaat niet mee het water op - en Mark internet heeft.

Als ik bij het bedrijfje aan kom, zit daar een wat ouder, Brits stel. Verder is er niemand behalve de eigenaar. De mensen lijken me wel aardig, dus dat is iets. Er komt een tuktuk aanrijden met 3 volwassen Thaise mannen en twee gidsen achterin. Op het dak liggen wel een stuk of 8 kayaks: het bedrijfje waar we geboekt hebben verkoopt dus tickets voor tours georganiseerd door een ander bedrijf. Geen probleem verder, maar dit wisten we niet. Het Britse stel blijkt te gaan tuben - een andere populaire activiteit hier -, wat me stiekem enigszins verbaast, aangezien het vaak voornamelijk jongere reizigers zijn die dit gaan doen om dronken te worden op de rivier. Aangezien ze dus niet gaan kayaken, stap ik in mijn eentje in de tuktuk. Situatie: 5 Aziatische mannen die geen Engels spreken en ik. Ik voel me echt even niet zo op mijn gemak en vraag me af of dit de hele groep voor de ochtend is..

Dit is niet het geval: het volgende kwartier crossen we snel door Vang Vieng om bij verschillende kantoortjes en hotels meer toeristen op te pikken. Bij ons voegen zich een volwassen, Thais stel, een Vietnamees stel van mijn leeftijd en ook twee wat oudere Westerse stellen. We rijden een stuk stroomopwaarts langs de rivier en komen uit bij het bedrijf 'TCK amazing tours'. Er staat een stuk of 30 man gordels en helmen te passen om te gaan ziplinen en de helft van mijn tuktuk-genoten voegt zich bij deze groep. Het Engels komt niet veel verder dan de woorden 'ziplining' en 'kayaking' met wat handgebaren om ons ergens heen te wijzen.

Ik sta wat verloren vlak naast het Vietnamese en Thaise stel, nog altijd twijfelend of ik nou tevreden ben met mijn beslissing. Maar ik bekijk het maar zo: ik ben buiten mijn comfortzone gestapt en dat is goed, plus, het kayaken is vast leuk! Ondertussen arriveren er meer tuktuks en vormen zich verschillende groepen. Er is nog altijd niet veel duidelijkheid en een aantal mensen gaan nog even naar de wc, dus ik besluit ook maar te gaan voor we zo het water op gaan. Uiteraard op het moment dat ik even weg ben, hoor ik iemand 'kayaking' zeggen en hoor ik hoe er mensen weg gaan. Over slechte timing gesproken.. Ik haast me het hokje uit en vraag snel waar ik heen moet, om de groep nog achterna te lopen.

Er wordt nog altijd niet echt Engels gesproken en ik sta in een groep van wederom een stuk of 30 man te wachten op een reddingsvest. Voor mijn gevoel enigszins overbodig, want het is droogseizoen en de rivier is momenteel op de diepste plekken maximaal een meter diep. Toch goed dat ze de veiligheid wel serieus lijken te nemen! Als iedereen een vest en peddel heeft, wordt er onderscheid gemaakt tussen mensen die alleen gaan kayaken en de mensen die ook nog naar een grot gaan. Mijn groep is een stuk kleiner, dus dat scheelt wel. Dan stapt er een man naar voren die ons allemaal om zich heen roept. Hij spreekt goed Engels en legt ons de meest basale dingen over kayaken uit (ik vraag me ondertussen af of ik de enige ben die niks nieuws hoort ;)). Dan is het tijd om de kayaks in te gaan: twee mensen per kayak. Ik zie het echt niet zitten om met een van de andere mensen uit deze groep een kayak te delen, ik zie ook eigenlijk zo snel niemand anders die alleen is, dus ik vestig mijn hoop op een gids. Ik blijf ongemakkelijk staan aan de waterrand terwijl om me heen iedereen instapt en wens even dat ik lekker bij Mark was gebleven. Sidenote: dit wekt wederom mijn respect op voor mensen die besluiten om solo te gaan reizen, ik zou er echt aan moeten wennen.

Ik ben de laatste die instapt en heb geluk: ik zit met de Engels sprekende gids. Vanaf dit moment voel ik me weer een stuk meer op mijn gemak en ben ik blij dat ik heb besloten om te gaan. Het is natuurlijk totaal geen big deal om alleen een activiteit te ondernemen, maar ik vond het toch wel moeilijk. De gids heet Huan (ik vermoed dat je het zo schrijft) en hij is 23. Hij leert me onderweg een aantal Laotiaanse woordjes, zoals links, rechts en rechtdoor en leert me tot tien tellen. Het is gezellig om met hem te kletsen tijdens het kayaken, maar ook prettig omdat het ook gewoon stil kan zijn. We gaan rustig de rivier af en ik geniet van de rust op het water, nog meer wanneer de zon achter de wolken vandaan komt. Onderweg passeren we een aantal van de befaamde barretjes waar de tubers onderweg aanleggen voor een biertje en zijn er hier en daar wat stroomversnellingen. Voor mijn gevoel vliegt de tijd en dan zijn we al weer midden in Vang Vieng beland. Uiteindelijk een heerlijke ochtend!

Ik ga op zoek naar een pinautomaat en ga dan zitten bij Café Eh Eh, dit had Mark gevonden als potentieel leuk lunchtentje. Ik tap hier even wat Wifi af om haar te berichten waar ik ben en we besluiten hier te lunchen. Ze voelt zich nog altijd niet goed, maar het is misschien toch lekker om even het huisje uit te zijn. We genieten van een kokoslatte, smoothiebowls en nemen een vegan hazelnoot-chocolade taart mee voor straks bij het hutje waar Mark ons om 11 uur ingecheckt heeft. De rest van de middag vermaakt Mark zich met Harry Potter en lees ik de reisblog van Jel en Es van afgelopen zomer nogmaals in zijn geheel. We blijven nu gewoon lekker samen hier de rest van de dag.

Geschreven door Maritvhb