Vandaag vertrekken we naar Vang Vieng. We worden om 8 uur opgehaald bij het hostel, hoewel ons om half 8 verteld wordt dat het tussen 8 en half 9 zal zijn. Wij zien de bui alweer hangen, maar staan keurig om 8 uur beneden. We willen net een potje gaan kaarten als er een man komt aanrennen, 'Vang Vieng?'. Mark springt op, pakt haar spullen en rent meteen achter hem aan, terwijl ik de kaarten nog moet opruimen. Bij het busje zien we dat we geluk hebben: we zijn als tweede opgehaald, de eerste rij achter de chauffeur is al vol, maar de rest van het busje is nog leeg! We hoeven dus niet achterin, meevaller. Het busje gaat snel langs nog 3 adressen en de man zet het overal op een rennen, blijkbaar hebben we haast.

Dit zet zich voort in de rijstijl van de man: zodra we de stad uit zijn trapt hij het gaspedaal lekker in ('lekker') en racen we iedereen voorbij. De Laotiaanse bevolking is helemaal niet van het haasten, maar de minivans rijden hier altijd wel flink door. Om deze reden hadden we vanochtend voor de zekerheid maar weer reistabletjes genomen, want op deze route schijnt het ook bijna meer regel dan uitzondering te zijn dat mensen moeten overgeven.. Fingers crossed dat dat dus niet gebeurt, maar de man rijdt zo stevig door dat ik mijn hart vasthoud voor de aankomende bergrit.

We rijden nu nog over wegen die redelijk rechtdoor gaan, waar je officieel op hele stukken maar 30 mag vanwege de huizen die direct aan de straat liggen. Ik denk dat onze chauffeur minstens 60 rijdt en misschien nog wel harder. Hij geeft constant een waarschuwingstoeter voor voetgangers, scooters en auto's die we inhalen en hoewel even toeteren als je wilt inhalen hier heel normaal is, is dit toch wat extreem. De man haalt soms ook op plekken in waar wij eigenlijk van mening zijn dat het niet echt kan, dus het is een tumultueus begin van de rit.

Langzaam verandert het landschap om ons heen, het wordt steeds ruiger en minder begroeid en we rijden omhoog de bergen in. Dit is gelukkig een nieuwe weg, de meeste wegen in Laos zijn namelijk gewoon ronduit bagger. Maar letterlijk bagger: zandwegen met grind zijn hier meer dan normaal. Soms ben je zelfs nog beter af daarmee dan met een 'geasfalteerde' weg vol met gaten. De eigenaar van het hostel had ons verteld dat dit een 'good road' was en hij heeft gelukkig gelijk. Onze chauffeur houdt zich aardig koest. In het begin rijden we achter een stoet vrachtwagens die we snel (op soms betwistbare momenten) inhalen, maar ook daarna blijft het tempo prima. Hij rijdt hier een stuk prettiger dan het 'makkelijke' stuk hiervoor! We genieten wederom van het uitzicht terwijl we omhoog slingeren door de bergen. Ik blijf me iedere keer verwonderen over hoe mooi en ongerept dit land is, maar ben me er ook zeker van bewust dat dit ook voornamelijk komt door de grote armoede en aanwezigheid van UXOs..

Plotseling tikt Mark me aan: vlak voor ons ligt een vrachtwagen in de greppel aan onze weghelft, maar in tegengestelde richting. Deze is waarschijnlijk uit de bocht gevlogen naar beneden.. Er staat een truck achter met wegwerkers (?), dus het lijkt er op dat het echt net gebeurd is. Naar, het geeft me even de zenuwen voor onze eigen rit naar beneden. Dit gaat gelukkig allemaal goed, hoewel de weg naar beneden een stuk slechter is dan die naar boven. Goede stukken worden afgewisseld met zandwegen en kiezels, maar de chauffeur rijdt ons keurig naar beneden. Als we weer door vlak terrein rijden, maken we ineens een korte stop. Ik moet niet eens naar de wc, maar maak toch maar gebruik van de gelegenheid. Classic. Maar anders zul je net zien dat ik een kwartier later wél moet.

Voor we het weten zijn we in Vang Vieng. We worden midden ergens op straat gedropt en zijn totaal niet onder de indruk van wat we zien. Heel anders dan Luang Prabang en we vragen ons af waar het centrum is en hoe dat er bij ligt. Conclusie: daar zijn we bijna en daar hangt een beetje dezelfde sfeer. Door Vang Vieng loopt een rivier, met het centrum aan de ene kant en een rustiger deel van de stad aan de overkant. Wij slapen aan de overkant, waar we meteen blij mee zijn. Onderweg komen we meerdere koeien tegen die hier vrolijk los rond lopen en we lopen ruim 10 minuten over een zandpad.

Ons guesthouse blijkt heel groot te zijn. Achter de receptie met restaurant, dat in de open lucht ligt, ligt een grote tuin. We worden naar onze kamer geleid en moeten vrij lang lopen over het blijkbaar grote terrein. Onze kamer is heel netjes, met een balkonnetje en geweldig uitzicht op ruige bergen die uit het niks opdoemen. De stad zelf voelt dan niet meteen goed aan, maar de omgeving hier biedt veel mogelijkheden voor activiteiten en daar komen we dan ook voor. We lunchen wat bij het guesthouse restaurant en komen tot de conclusie dat er hier echt enorm veel katten en honden zijn, waaronder een hele kleine puppie en meerdere kittens. Ik smelt!!

Na de lunch willen we het stadje verkennen en naar drie tempels. De eerste is wel mooi, maar de tweede is teleurstellend. Dat in combinatie met het feit dat het ongelooflijk heet is en de stad tegenvalt, laten we die derde tempel maar zitten. We keren terug naar het hostel en vallen daar, door de warmte en sufheid van de reistabletten, in slaap. Na anderhalf uur word ik om half 5 wakker en ga op het balkon zitten, genietend van de krekelgeluiden. Niet veel later komt Mark ook buiten en besluiten we vanavond wat luxer uit eten te gaan voor Kerst. We gaan naar Happy Mango, een goed aangeprezen Thais restaurant (jep, in Laos). Het eten hier is super lekker en we gaan met volle buiken terug naar het guesthouse. Het laatste stukje over het terrein worden we gevolgd door een kitten en de moeder, tot de deur. Je raadt het al: zodra ik de deur open doe, springt de kitten naar binnen. Mark durft deze niet op te tillen, dus ik probeer hem op te tillen terwijl deze met Mark haar backpack speelt (leuke touwtjes aan de zijkant). De kitten begint te spinnen in mijn handen, zo lief! Maar helaas moet ik hem/haar naar buiten zetten ;) Morgen is het plan om te gaan kayaken hier, dus we zijn benieuwd hoe dat is!

Geschreven door Maritvhb