Vandaag wederom vroeg wakker, dit keer er gelijk uit gegaan en met de camera in mijn eentje richting de clif. Wat een stilte op de vroege ochtend. Heb 15 min stil op een steen gezeten en gewoon om mij heen gekeken. Ineens kwam er een eekhoorn voorbij die keurig voor de foto bleef zitten.
De natuur is zo overweldigend, die grote rotspartijen, enorme dieptes... bijna sprookjesachtig.
Terug bij de camper was Chris ook al wakker, van de kids nog geen gehoor.
Samen even lekker gezeten en genoten van de rust. Daarna de kids wakker gemaakt en lekker buiten ontbeten. Het was heerlijk koel.
Na het ontbijt ingepakt en naar het visitators centre gereden, iets verderop. Daar stond een maquette van de Grand Canyon met daarop het uitkijkpunt vanaf de camping. Wij zagen eigenlijk maar een klein deel van de canyon, het is immens groot.
Daarna nog naar de lodge gelopen, maar niet naar binnen geweest Dina en Rene, we wisten niet dat het een openbare gelegenheid was, gemiste kans zo te horen van jullie...

Daarna een heel stuk hetzelfde gereden als gisteren heen. De camper doet het trouwens prima in de bergen. Moter is nog niet warm geweest.
Vlakbij Page kwamen we het uitzichtpunt tegen van Horse shoes bend. Wereldberoemde rots omdat het lijkt op een paardehoef met daar omheen de Colorado river.
Stond op onze lijst om te zien dus wij erheen. Eenmaal uitgestapt kwamen we in een flinke hitte terecht. Er stonden waarschuwingsborden dat je een hoofddeksel op moet en veel water meenemen. Dus zo gezegd zo gedaan. Flink ingesmeerd en hup, wij op weg. Nou, dat viel dus vies tegen. Wat was het warm! Denk rond de 40 graden. Eerst berg op en daarna berg af. Wat betekend dat het terug natuurlijk andersom is.
Wij uiteindelijk aangekomen bij het uitzichtpunt. Prachtige foto's gemaakt, wat staan mensen soms eng aan het randje van de berg. 1 verkeerde stap en het is echt einde verhaal.
Emma gaf ineens aan zich niet goed te voelen. Ik dacht eerst nog; zeur nu eens niet zo. Zijn we op een mooi plek en dan voel jij je niet lekker.
Totdat ik naar haar keek en zag dat ze spierwit was en blauwe lippen had. Mama, ik zie vlekken en ik ga flauwvallen hoor.
Oke, en nu? Niks in de buurt, snel naar een heel klein stukje schadua gelopen. De laatste keer dat Emma flauwviel was tijdens bloedprikken, en dat was flauwvallen plus zeg maar. Met hard snurken, wegdraaiende ogen en het duurde zeker 1 minuut totdat ze weer bij was, echt niet fijn dus.

Dat wilde ik ten allen tijden voorkomen. In de schaduw haar gekoeld met een koud flesje water en ze knapte wel wat op. Benauwd keek ze naar die berg die we weer op moesten. Maar streng tegen haar gesproken dat ze dat toch echt moet doen en dat ze dat best kan.
Dus wij op weg, ik ook met lood in mijn schoenen. En het is gelukt, met veel aanmoedigende woorden.... gelijk in de airco in de camper. Opgelucht dat we weer heel terug waren kwamen we tot de conclusie dat we dit soort wandelingen of smorgens vroeg of savonds moeten doen. Niet op het heetst van de dag. Goede leer voor de volgende keer dus.

Daarna hebben we ons aangemeld voor onze excursie naar Antelope Canyon van morgen. We moesten Pre conform'en dat we mee zouden gaan morgen en zo konden we gelijk kijken waar het precies was.
Daarna nog boodschappen gedaan bij de Safeway waar de pas van Ma Stuij nog goed van pas kwam. Waarschijnlijk hetzelfde principe als de bonuskaart bij de AH. Want je kreeg behoorlijk wat korting.
Het plastic tasjes principe is toch wel bijzonder hier. Bij de Wallmart kreeg ik, let op, 25 plastic tasjes mee voor mijn boodschappen. Waar doen wij in NL dan zo ons best voor?! Alles gaat hier in kleine plastic tasjes, de hoeveelheid doet er niet toe blijkbaar.

Toen maar langs de Mac Donalds, de kids wilden graag en aangezien we er zeker al 200 voorbij gereden zijn hebben we nu maar toegegeven. Had ook niet echt veel zin om te koken in deze hitte. Dus lekker makkelijk.

Toen op naar de camping. Wat een gave plek, vanaf de camper goed zicht op Lake Powell en zodra Chris alles had aangesloten, yeeh we hebben weer electriciteit, zijn we de weg overgestoken en het meer ingedoken. Heerlijk water. Kids waren er natuurlijk niet meer uit te slaan!!
De luchtbedden lekker opgeblazen en drijven maar. We blijven hier 2 nachten en het is wel even goed wat rust in te bouwen. We hebben inmiddels ruim 700 mile gereden in 4 dagen. Dus nu even wat rust.

's Avonds weer een kampvuur gemaakt en met z'n vieren sterren gekeken. Zoveel sterren heb ik denk ik nog nooit gezien. Twan met zijn fantasie zag overal wel figuren in, net als in de wolken trouwens. rond half 11 zijn we ons bed in gedoken!

Geschreven door Fam.Stuij