Ironie. We hebben een kamer geboekt in Lumen Hotel & The Lisbon Light Show. Een prima hotel met geweldige kamers en die hebben om 22.00u een lichtshow in de binnentuin van het hotel. Maar ja, laat nou net voor ons rond die tijd het licht uit gaan... Zo'n reisdag gaat je niet in de kouwe kleren zitten en inderdaad: ook wij worden een dagje ouder.
We hebben prima geslapen vannacht. Geen herrie van buurjongens die dronken en vol thuis komen, geen getoeter van mensen die gedag zeggen... Raar eigenlijk dat dit soort dingen zo van invloed zijn op je nachtrust en dat dit dus gewoon opvalt. Geslapen hebben we dus en het mooie is dat we dit nog gewoon vier keer mogen beleven in dit hotel.
Rond 8.45u zijn we gaan ontbijten. Het was net de plaatselijke biljartvereniging: keus zat. We zijn dan ook meerdere keren nieuwe dingen gaan halen, wat was het lekker allemaal. Morgen maar weer wat nieuwe dingen proberen.

Na het ontbijt zijn we met de metro en de tram naar Belém gegaan. Prachtige plek met dito gebouwen, heerlijke sfeer daar en bovendien was het vandaag een prachtige dag. 25 graden, strakblauwe lucht en veel mensen op de been.
Het bevalt me wel hier. We liepen door een drukke straat en we hoorden een hoop verschillende talen. Iedereen super relaxed, genieten van het mooie leven... Echt mooi. De Hollanders pik je er zo tussenuit trouwens, dat is echt wel grappig.
Doordat we behoorlijk goed ontbeten hebben konden we lunch een beetje opschuiven en die hebben we eigenlijk verpest door het eten van Pasteis de Nata of Pasteis de Belém. Superlekkere taartjes van bladerdeeg met een romige vulling. De Lidl heeft ze ook maar eerlijk gezegd komen die niet in de buurt. Heerlijk.
We stonden in een rij, te wachten tot we aan de beurt waren. Voor ons stonden twee Amerikaansen die we eigenlijk al de hele ochtend tegenkwamen. Ook zij hadden niks in de gaten. Wat bleek namelijk: vooraan in de rij stond een groepje met blinde mensen die eigenlijk een beetje aan het teuten waren. Geen idee of ze nu aan het wachten waren op wat lekkers uit die winkel maar ik ben er uiteindelijk maar even omheen gelopen om te zien hoe druk het was binnen. Ik had namelijk review gelezen dat het wachten in de rij het absoluut waard was.
Anyway, ik was meteen aan de beurt. Ook de Amerikaanse dames maar even laten weten dat ze voor Jan met de korte achternaam stonden te wachten. We moesten er allemaal wel om lachen. Uiteindelijk is het groepje twee meter verderop gaan staan. Wel zo duidelijk.

We zijn, na het scoren van een petje, maar even siësta gaan houden op de kamer. Daarna toch nog maar even een stukje gewandeld. Hier verderop zit een mooi park, Parque Eduardo VII. Geweldig uitzicht van boven. Maar de wandeling ernaar toe was pittig.

En toen en toen en toen...
Eten. Alweer eten. Maar wat? En waar? TripAdvisor, Google Maps: dankbare bronnen van informatie. Maar het is zo veel! Uiteindelijk hebben we gekozen voor een tentje een minuut of 10 verderop. 19.00u gaat ie open stond er. Dus wij vol goede moed om 19.02u naar binnen, Hollanders als wij zijn. Sorry, we serveren pas vanaf 19.30u. We hebben dus verderop maar even post gevat op een bankje. Ik ben maar begonnen met de blog, Linda las een boek. Intussen vlogen de auto's ons aan alle kanten voorbij, brandweer ook. En opeens stond er een auto stil naast ons. Wat is dit, waarom staat ie stil met een hele rij auto's achter zich? En waarom kijkt hij naar ons? Moet ie wat van ons of zo?
Jep. Wachten tot het stoplicht weer groen werd. Weet ik veel dat er een stoplicht staat... Hij wilde dus niks van ons. Wel zo makkelijk want we spreken de taal toch niet.

O Pepe. Zo heette de tent waar we wat gingen eten. Linda had een stukje zalm en ik ging voor de picanha. Je krijgt hier erg veel voor weinig. Al hebben ze ook hier de prijzen omhoog gegooid hoorde ik later van onze overbuurman in het hotel.
Rick en Letha zijn vanuit Michigan naar Lissabon gevlogen en zijn hier nu voor de derde keer. In 2019, vlak voor corona, voor het laatst. En hij vertelde me dat de prijzen zo'n 40% omhoog gegaan zijn sinds die tijd.
Maar evengoed dus nog betaalbaar en je krijgt genoeg.

Stukje amandeltaart als afsluiting en toen maar weer een stukje wandelen.
In het hotel zijn we onze Amerikaanse overburen maar even te hulp geschoten. Ze kregen de verlichting niet meer aan. Wij wel. Dus dolblij waren ze. We hebben een uur met ze op de gang staan kletsen. Gepensioneerde leraren uit Chambersburg, MI. Al vele malen in Europa geweest en jaloers op ons dat wij voor een schijntje overal heen kunnen vliegen binnen Europa.
Wat een vriendelijke mensen dit, geweldig. We zijn uitgenodigd bij het ontbijt zelfs. Maar zij gaan om 7u. Dat is voor ons wat vroeg. Dus misschien komen we ze later nog tegen, zondag gaan ze naar Spanje, dan een uitstapje naar Marokko en dan via Madrid weer naar huis.

Leuk als je dat kunt, ze doen dit twee keer per jaar. Niet verkeerd.

Nog even een stukje lichtshow meegepakt en nu is het bedtijd. Morgen staat Sintra op het programma.

Geschreven door RLML.op.reis