Och mensen, het is maar goed dat we maandag hier weg moeten, want ik zou dichtgroeien als we langer bleven!
Maar laat ik bij het begin beginnen.

We sliepen beiden als rozen, deze eerste nacht! Om 07.00 uur waren we evenwel allebei wakker; toch een beetje dat tijdsverschil ook, denk ik. We besloten op tijd te ontbijten en op pad te gaan en dan zouden we wel zien waar het schip zou stranden.
Bij het ontbijtbuffet ontdekte ik kleine schaaltjes en een zachte toffeeachtige substantie erin. Ik vermoedde dat dit wel eens de beroemde dulce de leche zou kunnen zijn. Dulce de leche zit in het Argentijnse DNA, net als tango, gaucho en biefstuk. Het is een dikke spreadachtige karamelsaus op basis van enkel melk en suiker. Ze gebruiken het in allerlei vormen van gebak, over toetjes, pancakes en noem maar op! Ik was voor vertrek erg nieuwsgierig. Had er nog nooit van gehoord. Maar heb je het eenmaal geproefd, dan vergeet je het nooit meer. Zalig! Helaas is de hoeveelheid calorieën, die met die zaligheid mee naar binnen komt navenant. Dus na een paar dulce de leche-verwenmomentjes vandaag moet ik mezelf in bescherming gaan nemen, want dit loopt anders gierend uit de hand!
Terug naar de dag.

We gingen op pad. Te voet. Als het maar even kan, verkennen we een stad het liefst te voet. Dan komen alle indrukken in de meest pure vorm binnen. We zijn gaan lopen naar de wijk Recoleta, de meest traditionele, de meest elegante wijk van Buenos Aires, met grote historische en architectonische betekenis. Onderweg met grote ogen staan kijken naar de Argentijnse visie op "hondenuitlaatservice"...
Ons eerste doel was de beroemde begraafplaats van Recoleta. Tout beroemd en berucht Buenos Aires ligt daar begraven, maar wij kwamen maar voor één graf in het bijzonder: dat van Eva Perón-Duarte (Evita). Het kostte enige moeite haar graf te vinden in de wirwar van straatjes tussen grafhuizen van allerlei aard. Maar we hebben het gevonden. Bijzonder dat tot op de dag van vandaag mensen verse bloemen leggen voor de vrouw van Perón. Zelf van eenvoudige komaf groeide ze uit tot de lieveling van de armen en de arbeidersklasse van Argentinië, wat belangrijk was voor de machtspositie van haar echtgenoot. Haar levensverhaal is op zijn minst bijzonder te noemen, al is de musicalversie "Evita" een te eenvoudige voorstelling van hoe het was. Ze overleed op 33-jarige leeftijd aan baarmoederhalskanker. Haar hele levensverhaal is na te lezen op Wikipedia.
Na een wandeling over deze bijzondere begraafplaats zijn we doorgelopen naar een straat genaamd Peña, waar de kliniek is waar de vader van Máxima zijn laatste dagen heeft doorgebracht. Máxima's moeder woont verderop in dezelfde straat. Eigenlijk een onopvallende straat waar er zoveel van zijn in Buenos Aires. Maar ja, toch leuk om daar nu een indruk van te hebben.
Na een lunch daar om de hoek zijn we naar de beroemde boekhandel El Ateneo gelopen. Deze is gevestigd in een voormalig theater. Een fantastische gewaarwording als je er binnen stapt! Volgens The Guardian staat deze op nr. 2 van de vijf mooiste boekhandels ter wereld. Raden welke op nr. 1 staat? (Antwoord vind je op een van de foto's)
Na El Ateneo vonden we het welletjes en zijn we de kilometerslange Avenida Santa Fé, met vele, vele winkels terug gelopen naar ons hotel. Ik had waarachtig een blaar onder mijn linker voet, ondanks mijn favoriete stadsstappers (Allstars). Morgen maar even andere schoenen dragen. Wat smaakte het meegenomen biertje lekker op het bedje bij de rooftoppool tegenover onze kamer! Het was intussen ook 18.30 uur!
Na een tukkie hebben we vanavond weer heerlijk buiten kunnen eten op de stoep bij één van de vele restaurantjes in het gezellige wijkje rondom ons hotel.
Wat een topdag was het!

Geschreven door Molenaars.on.tour