Ergens hoog in de lucht verandert de tijd weer voor ons. De klok gaat vooruit en het is woensdag als we landen in München. De vlucht vanuit Seattle was prima. Een rustige vlucht. Ik heb zelfs een tijd geslapen, Hans iets minder en Fieke nog minder.
In München hebben we niet zo heel veel tijd om over te stappen. Maar alles verloopt prima. Als we via een lange weg bij de juiste gate aankomen is het boarden net begonnen. Dat schiet lekker op. Tenminste, als we langs de laatste controle zijn bij het vliegtuig staan we stil. We moeten wachten op een bus die ons naar het vliegtuig brengt.
We horen in het vliegtuig dat de vlucht een uur en een kwartier gaat duren. Dat is lekker snel, want een beetje genoeg hebben we er wel van. Maar dan blijkt dat ook dit vliegveld een tekort aan personeel heeft en de koffers nog niet geladen zijn. Dus we vertrekken iets later. Ook dit is een rustig vluchtje. En ongeveer half zes landden we op Schiphol. We stappen op ons gemak uit. We hebben al nooit iets begrepen van al die mensen die voor de deur gaan staan hangen met hun spullen om het vliegtuig te verlaten. Nou ja, laat ze. Wij wachten wel even. En als het iets rustiger is verlaten we het vliegtuig en lopen naar de bagageband. De koffers lieten ook hier even op zich wachten. Maar de bagageband spuugde alle drie de koffers na een tijdje netjes uit. Toch ben je altijd maar weer blij dat al je spullen er zijn. En dat je koffer niet is achtergebleven. Net als bij jou hè Saskia. Lekker op vakantie naar Zuid Afrika, staat bij aankomst je koffer nog in Nederland. Dan ben je niet blij.
Maar wij hebben alles, dus lopen naar de uitgang en wachten op de shuttlebus die ons naar hotel Schiphol zal brengen. Daar heeft de hele maand trouw de auto op ons staan wachten. Bij hotel Schiphol zetten we de koffers langs de weg en Hans zal even de auto ophalen. Dan gooien we voor de laatste keer de koffers in de auto, halen in het hotel een uitrijdkaart en kunnen naar huis en lekker op de bank gaan zitten met een lekker kopje thee.
Maar het duurt lang voor Hans met de auto voor komt rijden. En dan zien we hem lopend terugkomen. O, jee…… het zal toch niet. En jawel hoor….. de auto wil niet starten. En daar staan we weer. Eerst die lekke band waarna we een nieuwe auto nodig hadden. Tegen de ruit van de nieuwe auto kregen we onderweg nog een flinke steen. Deukkie in de ruit. En nu waarschijnlijk iets met de accu. Dat hebben we lang geleden ook al eens gehad. Dus na wat gevloek is de lobby van het hotel opgezocht en Hans heeft de leasemaatschappij gebeld. Ze sturen een anwb wagen. Maar het kan wel anderhalf uur duren. Tuurlijk.
Er zit niets anders op dan te wachten. Dus hebben we lekkere banken opgezocht en daar zitten we dan. In ieder geval genoeg gelegenheid om de laatste twee dagen blog te schrijven. Tegen kwart voor acht in de avond komt de ANWB voor rijden. De meneer heeft het zo gezien. Auto heeft waarschijnlijk te lang stil gestaan. Accu leeg. Hij pakt de kabels erbij en de auto kan weer gestart worden. Auto niet af laten slaan onderweg, dan kunnen we goed naar huis rijden. Dan is het thuis afwachten of de accu het nog redt, volgens de ANWB meneer is de accu nu wel beschadigd. Nou dat gaan we nog wel meemaken. Als dit het ergste is dat we op een reis meemaakt, mogen we niet klagen. En dat doen we ook niet. Net voor 21.00 uur parkeren we voor de deur. We zijn weer thuis!

Wat hebben we weer veel meegemaakt en veel gezien. Vooral Yellowstone heeft een heel warm plekje in ons hart veroverd. Wat is het daar prachtig. (Dat we Biscuit Basin een paar dagen voordat er een ontploffing was bij Sapphire Pool (zie foto van de Sapphire Pool op 13 juli) hebben bezocht, is apart. Dit gedeelte van Yellowstone is nu dicht en we denken dat de Pool er niet meer zo mooi is.)
Maar in het algemeen de natuur en de dieren, maar ook de steden: het was weer geweldig!

Geschreven door Hmf.gaan.opweg