Hans wil heel vroeg opstaan om hier de zonsopgang te zien. Fieke volgt zijn voorbeeld. Ik laat de opkomende zon deze keer lekker aan me voorbij gaan. Achteraf hoor ik dat het tegen viel. Ben ik effe blij! Maar toch sta ook ik niet al te laat op. Om half negen voeren ze hier de vogels en rat-kangoeroes. Daar willen we natuurlijk wel even bij gaan kijken. Hans maakt voor het ontbijt een lekker omeletje. Daarna gaan we naar de receptie. Daar worden zo de vogels gevoerd en daarna gaan we wandelen. Bij het vogels voeren zien we een stel van de grote zwarte vogels met gele nekken, brush turkeys. Daarnaast zijn er een aantal lorikeets. Maar nieuw voor ons zijn rode ara’s. Er zitten er een paar. De vrouwtjes zijn groen. Als de vogels gevoerd zijn wordt ook wat mais gestrooid in een kleine ren waar geen andere dieren bij kunnen komen behalve de rat-kangoeroes. Maffe kleine beestjes die veel meer op een rat lijken dan op een kangoeroe, maar dat dus niet zijn. Het zijn schuwe beestjes. Steeds komt er ééntje langs, eet dan een maiskorreltje en vertrekt weer. Heel leuk om te zien.
Na dit schouwspel gaan we een wandeling maken op het terrein. Als het goed is zit hier het vogelbekdier. En naar die kreekjes waar dit beestje voorkomt is een wandeling uitgezet. Nu weten we dat het diertje vooral ‘s morgens vroeg of ‘s avonds laat actief is, maar we wilden het voeren niet missen. We proberen het gewoon.
De wandeling leidt ons vrij steil naar beneden richting het beekje. Een mooi stukje wandelen. Eenmaal aangekomen bij het beekje zien we……… helemaal niets, niks noppie knor. Geen vogelbekdier te bekennen. We zitten er zeker een half uur heel stil, maar er gebeurt helemaal niets. Er is nog een tweede plek in het beekje waar ze graag zitten, dus we lopen door. We moeten aardig klauteren en klimmen, maar dat hebben we er wel voor over. Wie wil er nu niet een vogelbekdier in levende lijve zien. Echter, ook in het tweede beekje komen we bedrogen uit. Potdikke, dat is superjammer. We besluiten nog eens terug te lopen naar het eerste plekje, maar weer niets. Nou, dat was het dan. Dè kans om in het wild een vogelbekdier te zien. Maar zoals we wel vaker zeggen: de natuur laat zich niet dwingen.
We hebben even WiFi nodig, dus we lopen langs de receptie. Als Hans daar bezig is met het binnenhalen van routes voor onze reis van morgen, begin ik te krabben. Eerst zonder erg, maar ineens denk ik bewust: daar zit een beestje in mijn broek (ter hoogte van de knie) Normaal krijg ik daar al de kriebels van, maar met al die enge beesten giftig en al krijg ik het helemaal benauwd. Ik gooi bijna mijn fototoestel naar Fieke en rits als een dolle mijn pijp van de afritsbroek af. En ik zie er gatverdamme toch een bloedzuiger zitten op mijn knie. Iiieeeuuuwww!! Ik weet niet hoe snel ik dat ding van mijn been moet krijgen. Ik moet een paar keer goed vegen en dan vliegt ie ergens door de lucht. Geen idee waar ik dat ding heen gezwiept heb, maar ik was hem kwijt. Ik heb natuurlijk gevoeld dat hij zich ging vasthechten aan de huid. Ik bloedde ook, dus hij had al een beginnetje gemaakt. Gatsie. Ik heb het goed laten bloeden en er thuis toch voor de zekerheid maar flink betadine op gesmeerd. Maar bah, bah, en rillingen. Dat ding heeft zich dus in de korte wandeling terug naar huis ergens omhoog gewerkt, zich vastgezet en zich toen te goed gedaan. Ok, niet meer aan denken, net doen of het een muggenbultje is.
We gaan weer terug naar onze boomhutten. We eten er wat en genieten op het dek met dat fenomenale uitzicht. We horen overal vogelgeluiden vandaan komen, maar zien heel weinig vogels. Na het eten wandelen we terug naar de receptie. Alleen daar hebben we WiFi ontvangst. De enige plek dus om het blog verstuurd te krijgen. Als dat gelukt is vraag ik nog even na of we vanavond wel kans hebben op een blik op een vogelbekdier. Ja, dat wel, zegt de eigenaar van dit terrein met huizen. Maar je moet het niet doen. Het teruglopen in het donker is heel gevaarlijk, kan dus niet. En dan geeft hij ons een mooi alternatief. In het stadje Yungaburra zitten ze ook. Maar dan op een plek vlak bij een parkeerplaats bij een brug en dat is een stukje dat je eenvoudig in het donker kan lopen. We hoeven er niet lang over na te denken, dat gaan we doen.
Hans loopt vanaf de receptie nog een wandelroute naar een waterval en Fieke en ik lopen een wandelroute door de nieuwe aanplant die ons langs alle huisjes voert. Een leuke wandeling. Na deze wandeling wachten we tot Hans terug is en dan rijden we naar Yungaburra. Als we de per ongeluk de parkeerplaats voorbij rijden, zien we bord met Curtain Vig Tree 2km en we besluiten die eerst te bezoeken. Het blijkt een indrukwekkende boom te zijn die zijn naam eer aan doet. Leuk om even zo mee te pikken. We rijden daarna terug naar het dorpje. Ik had vooraf gelezen dat het historisch centrum op de Werelderfgoedlijst staat. Maar er is niet veel aan. Een paar mooie oude gebouwen uit vervlogen tijden waren leuk om te zien, maar alle winkeltjes waren hier al gesloten, dus het was er maar een dooie boel.
Maar “no worries”, daar kwamen we ook niet voor. We lopen naar de parkeerplaats waar we de auto al geparkeerd hadden en wandelen naar het uitkijkplatform. Een uitzicht op een mooi beekje, maar zonder vogelbekdier. Nu hadden we bij onze receptie al gehoord dat je als je niets zag ook even over de brug kon lopen en dan was het mogelijk om onder de brug langs het water te lopen. Soms had je daar ook een kans op een ontmoeting. We zien er ook niets, maar wel gigantische spinnen. Fieke was ergens onder de brug gaan zitten kijken naar het water en Hans en ik proberen die eng grote spinnen te fotograferen. Op het moment dat ik terug loop naar Fieke zegt ze: kijk dan! En daar zwemt zomaar ons vogelbekdier voorbij. We springen een gat in de lucht. Maar ja, dat was het dan. We zien niets meer. Dan maar weer snel terug naar het uitzichtsplatform. Daar staan inmiddels een paar mensen, maar druk is het geenszins. We moeten best nog even wachten, maar dan krijgen we ons beessie meermalen te zien. Een echt feestje!!! We hebben een paar foto’s gemaakt en hebben lekker zitten kijken naar het rondzwemmen en duiken van het beessie.
We besluiten weer te vertrekken zodat we nog voor het donker weer thuis zijn. Dat lukt. Hans bedient weer de bbq, wij maken de salade en we eten gezellig nog wat namijmerend over onze ontmoeting met het vogelbekdier. Dat was voor vandaag de grote bonus. Hadden we niet meer verwacht na de misser van diezelfde ochtend.
Om de dag compleet te maken pakt Fieke er nog maar eens even de speelkaarten bij en spelen als slot van de avond een paar potjes pesten. Het was een goede dag!

Geschreven door Hmf.gaan.opweg