06.00 uur loopt de wekker af. Hoe je het ook bekijkt, da’s best vroeg. Maar we moeten om 06.50 uur bij het oppik punt staan en dan moeten we wel eerst iets gegeten hebben. Gelukkig is het oppikpunt vlak naast het hotel. We zijn de eerste mensen die opgepikt worden. Al met al zijn we bijna een uur bezig om mensen op te pikken voordat we bij de veerboot aankomen. We gaan naar Fraser Island. Het is het grootste zandeiland van de wereld, 123 km lang en maximaal 25 km breed. Langs de kust liggen er prachtig witte stranden, er zijn bijzondere zandsteen formaties, duinlandschappen en het binnenland bestaat deels uit regenwoud.
Al onderweg zien we dat het aan de kust mistig is en als we aankomen bij de veerboot kunnen we nog geen 50 meter ver kijken. We wandelen naar de boot en zien een bordje bij het water staan: pas op voor de krokodillen. O ja, we zijn zo’n 200 km verderop gekomen en daar komen krokodillen wel voor. We speuren de oever af voor zover dat lukt, maar zien niets. We zullen de hele dag geen krokodil zien. Eenmaal aan boord gaan we boven op het dek zitten. En als de boot vertrekt zitten we al snel midden in de mist. Helemaal niets te zien om je heen, heel apart. Korte tijd later blijkt de mist alleen bij de kust te hangen en wordt het zicht steeds beter. We zien waar we vandaan komen en nu ook waar we naar toe gaan. De overtocht duurt drie kwartier. Daarna stappen we met z’n allen in een four wheel drive bus. Alle wegen hier zijn zandwegen. Zonder four wheel drive kom je hier nergens. De chauffeur en tevens gids houdt van sjezen, hij is duidelijk heel erg gewend aan deze zandwegen en heeft er plezier in. We begeven ons als eerste naar het strand aan de andere kant van het eiland. Ze noemen het strand de Seventy-Five Mile Beach. Je mag er over het strand rijden met de auto en bus en je ziet alleen maar strand en zee, zover als je kan zien. Prachtig. En daar met de bus over heen rijden is ook mooi. Af en toe passeert een auto je, maar verder is het een nagenoeg verlaten strand op een groot aantal plekken.
Het eerste doel is het scheepswrak Mahena dat hier op het strand is vastgelopen en nooit meer is weggehaald. Het is ondertussen helemaal verroest. Een apart gezicht, en al helemaal als je je bedenkt dat het een attractie is. Een stuk schroot. Maar evenwel apart om te zien.
De volgende stop zijn The Pinnacles, gekleurde rotsformaties. Heel mooi gekleurd en leuk even te bekijken. Vervolgens stoppen we bij Eli Creek. Hier loopt water vanuit het binnenland op een rustig tempo de zee in. Als je een klein stukje stroomopwaarts loopt kun je daar met je blote voeten door het water wadend weer richting de zee lopen. Hans en Fieke hebben dit gedaan. Ik had geen zin hier mijn schoenen uit te trekken, dus ik heb de foto’s gemaakt. (Goed excuus….) Dit was wel een plekje waar meer mensen op af kwamen, dus er staat een aantal auto’s geparkeerd op het strand. Ook auto’s met kleine caravannetjes er achter. Heerlijk om op deze plek even te vertoeven. Na dit bezoek was het tijd om ergens te gaan lunchen. Het was een buffet met best lekkere dingen. Daarnaast was het weer leuk met een internationaal gezelschap aan tafel te zitten. Deze keer Nederlanders(!), een Zwitser en Australiër. Vooral de Australiër heeft het hoogste woord.
Na de lunch stappen we weer in de bus, de chauffeur racet weer een stuk over de zandwegen en we komen aan bij de Wanggoolba Creek boardwalk. Het ligt bij Central Station, daar waar de logger families woonden toen er hier nog bomen gekapt mochten worden. Dat is gelukkig al jaren verboden. We gaan een wandeling maken door het regenwoud. Midden door dat regenwoud loopt een ondiep riviertje zoet water. Gewoon idyllisch. Aan het begin van de wandeling zie ik een kookaburra in gevecht met twee kraaien. De kookaburra had iets in zijn bek waar de kraaien ook wel zin in hadden. De kookaburra won. De boardwalk is leuk om te doen, je loopt enigszins langs en boven het kabbelend riviertje. Fieke ziet er een aal in zwemmen en ziet ineens een ijsvogel, heel hardblauw van kleur. Die hadden we niet verwacht, mooi om te zien. Het landschap is mooi, veel palmbomen en varens. Eenmaal van de boardwalk af verzamelen we weer en racen we, Max Verstappen is er niks bij, naar Lake McKenzie. Dat is een prachtig meer. Het ligt zo’n honderd meter boven zeeniveau. Is gevuld door regenwater en heel erg helder. Hans en Fieke hebben in het meer gezwommen. In heeeeeel koud water. Niet voor mij dus, maar deze keer heb ik tot de knieën in het water gestaan. Het water is zo helder dat je tot je middel in het water staand nog steeds je tenen kan zien, prachtig. Als we uitgebadderd zijn aanvaarden we helaas al weer de terugweg naar de veerboot. We hebben de laatste veerboot en de gids vertelt dat we waarschijnlijk getrakteerd worden op een mooie zonsondergang. Dat willen we dan ook nog wel even meemaken en we gaan weer lekker aan dek zitten. Op het allerlaatste moment zakt de zon achter een dun lijntje wolken, dus vinden we het niet zo spannend. Maar het spannende kwam pas daarna. Het verkleuren van de lucht is bijna spectaculair te noemen en bijna niet te vangen met een camera. Dus maar lekker goed de ogen de kost geven. Als de veerboot aankomt is het donker. We stappen in een andere bus die ons weer thuis brengt. Om 19.00 uur zijn we weer bij ons hotel. Een prachtige en best avontuurlijke dag. Fraser Island, als we ooit nog eens terugkomen hier sta je op het lijstje om er langer te verblijven!
En dan vergeet ik nog iets te vertellen over een grote attractie van dit eiland: de dingo, de wilde hond. Nou, geen hond te zien. Dus verder ook niet het vermelden waard……. Jammer genoeg.

Geschreven door Hmf.gaan.opweg