Er wordt vandaag ontbijt voor ons klaar gemaakt. Ook wel heel lekker voor de verandering. We worden tussen 07.00 en 09.00 uur verwacht. Ok, dat wordt dus rond een uur of acht, half negen. Er staan allerlei zelf gemaakte jammetjes op tafel. Ik houd niet van jam, maar Hans probeert van alles. Hij is vooral gek op de sweet chili jam. Er komt ook voor ons een schaal met fruit op tafel. Een flink grote schaal. Meloen, sinaasappel en grapefruit kennen we wel. Maar er ligt ook fruit op dat we nog nooit gezien hebben, laat staan geproefd. Zo is er bijvoorbeeld een zwart fruit. Geen idee meer wat de naam is, maar het smaakte ook niet lekker, heel weeïg, melig, weinig smaak. Maar er lag nog ander fruit op. We hebben alles geprobeerd. Soms moest eerst de pit verwijderd worden. Leuk en lekker om op deze manier van alles te proberen. Na het ontbijt worden alle spullen opgeruimd en komt de eigenaar bij ons zitten. Hij pakt er een kaart bij van de omgeving en vertelt ons wat we allemaal kunnen doen. Hij wijst ons op een aantal boardwalks. (Houten vlonders, wandelpaden, boven de grond) Ze leiden je door het bos en langs mangrove en zo. Hij vertel ons ook waar de kassuaris mogelijk te zien is. Dat is in die bossen waar we willen gaan wandelen.
We drinken nog een kop thee en bepalen een route. We maken ons op voor een wandeldag. Om te beginnen rijden we naar het Daintree discovery centre. Daar pikken we de eerste wandeling op. We gaan de Jindaba wandeling doen. Bijna 3 kilometer door het regenwoud. Deze wandeling is niet op een boardwalk, maar op zeg maar een uitgesleten pad door het bos.We wandelen steil omhoog en weer omlaag en weer omhoog en weer omlaag en ……. En eigenlijk verandert het beeld niet ze veel. Waarschijnlijk komt dat ook omdat alles hier heel dicht begroeid is, op een gegeven moment lijkt alles op elkaar als je niet van je af kunt kijken. Daarnaast was het pad lastig begaanbaar, dus je was alleen maar aan het kijken waar je je voeten neer moest zetten om te zorgen dat je niet zou vallen. Niet zo’n succes deze wandeling. Het pad sloot wel aan op de boardwalk, dus die hebben we daarna ook nog maar gedaan.
Na deze inspanning waren de magen gaan rommelen, dus we stoppen ergens om te lunchen. Een leuk plekje bij een camping. Eten zonder veel poespas. Als het eten op is rijden we door naar de volgende plek. Madja. En dit was een vele malen mooiere wandeling. Een boardwalk tussen de mangrove door. Het was laagtij, dus het hele wortelstelsel lag bloot. Een prachtig gezicht. Heel andere begroeiing dan bij de eerste wandelingen. Hier kon je ook meer van je af kijken.
We rijden hierna weer een stukje verder tot we bij Dubuji komen. Ook weer met een boardwalk. En weer met totaal andere vegetatie. Hier zitten we nu in Cape Tribulation NP. We komen prachtige waaierpalmen tegen en grote palmbomen en heel grote en oude bomen. Er wordt van dit gedeelte van het land gezegd dat het het oudste nog steeds groeiende bos van de wereld is. We vergapen ons aan de verscheidenheid, de grootte en pracht van het landschap. Ergens komen we een afslag tegen naar het strand. Die afslag nemen we natuurlijk ook. Dit is één van de plekken waar zee en bos letterlijk in elkaar overlopen, er zit niks tussen. Daar waar wij het strand opkomen duidelijk wel. Het is gek om een prachtig strand op te lopen waar bijna geen mensen zijn. Een paar bordjes voor je het strand op loopt vertellen je waarom. Er zitten krokodillen. Wij zagen niets, maar ze moeten er wel degelijk zitten. Het is ook een beetje spooky om over zo’n strand te lopen, je kijkt toch steeds een beetje schichtig om je heen. We waren zo klaar met kijken. Ook zijn er hier vaak van die giftige kwallen, stingrays, dus zwemmen is hier echt geen goed idee. Wij bedachten: zo beschermt de natuur dus ook zichzelf, want hier woont niemand en alles dus lekker natuur!
Tot slot zijn we helemaal omhoog gereden in Cape Tribulation tot we met de auto niet verder mochten. Daarna was het alleen nog fourwheel drive, wij hebben slechts voorwiel drive 😉. We hebben daar de auto geparkeerd en zijn op aanwijzing van de man vanmorgen een paadje af gaan lopen. Dat paadje bracht ons bij een swimminghole, een zwempoeltje. Het water was daar zo helder dat je zelfs tot op het diepste punt tot op de bodem kon kijken. Je zag echt iedere rots en iedere vis. Hans heeft de zwembroek aangetrokken en heeft er even lekker liggen poelen. En toen hij uitgezwommen was zijn we terug gelopen naar de auto. Fieke spot nog een vleermuis hangend boven in een boom. Daarna zijn we terug gereden naar huis. En geen kasuaris gezien, helaas.
We moesten op tijd terug zijn, want we hebben in ons enthousiasme ook nog hier een nachttour geboekt. Daarvoor moeten we bij een camping vlak bij ons onderkomen zijn. We kunnen daar lekker eten werd ons gezegd. Dus zo gezegd, zo gedaan. Om half acht werden we geroepen en begint de nachttour. We krijgen allemaal een zaklamp en de gids begint te vertellen over allerlei zaden en vruchten. Van welke boom ze komen en hoe giftig de meeste vruchten zijn. Daarna gaan we het bos in. Hij vertelt bij iedere boom wel iets, ook over eventuele bewoners. We komen helaas niet zo veel insecten tegen. Slangen verwacht hij zelf ook niet te zien. Wel hebben we het hol en een paar baby spinnetjes gezien van de meest dodelijke spin van Australië. De sissende, of zingende tarantula. Prachtig om te zien, maar je krijgt overal jeuk. We zien nog een, wat zij noemen een witte rat, maar veel meer beesten zien we niet. Ook hier is het weer, de natuur laat zich niet dwingen. Wel horen we de vleermuizen boven ons fladderen.
Na twee uur door het bos te hebben gescharreld en veel informatie te hebben gekregen gaan we terug naar onze slaapplek. En ook snel naar bed. Want voor morgenvroeg staat de riviertour op het programma en we verkassen naar de laatste nieuwe slaapplek van deze vakantie. Maar om om 07.00 uur bij de tour te staan, moeten we dus super vroeg opstaan. Oh, nee!

Geschreven door Hmf.gaan.opweg