Om kwart over zeven zaten we vanmorgen al aan het ontbijt. En alweer hebben we papieren bordjes voor ons neus met plastic bestek. Maar we hebben hier nog minder keus dan we hiervoor hadden. Gaat een beetje vervelen zo. Maar goed, het broodrooster doet zijn werk en met gevulde magen vertrekken we al vroeg richting Sequim. Het is een lange rit. Het is zonnig wanneer we in de auto stappen, maar de buitentemperatuur is heel anders dan we tot nu toe gewend zijn geweest. Het was ongeveer 13 graden. Een heel verschil met de 37 graden die we ook ervaren hebben. Maar de dag moet nog beginnen en we zijn blij met het zonnetje al zien we de wolken binnendrijven. We rijden de staat Oregon uit over een hele hoge metalen brug over de monding van de Columbia river en komen zo aan in de staat Washington. Na zo’n drie uur rijden besluiten we een stop te maken langs de kust bij Kalaloch big cedar nature trail. Daar staat ergens langs het wandelpad een supergrote cederboom. En dat blijkt ook zo te zijn. Deze boom was wel hol aan de binnenkant. Een vader met kind klommen door een gat zo naar binnen. Maar imposant was het. Al rondwandelend zien we nog meer van deze reuzen. Het wandelpad is niet erg lang, dus als we het gezien hebben stappen we weer in de auto en rijden verder.
Afhankelijk van de tijd konden we een bezoek brengen aan Rialto beach. Die tijd was er, dus we slaan af om dit strand te bezoeken. Het is het drukst bezochte strand van Olympic National Park. Wanneer we aankomen bij het strand is het een stuk bewolkter dan vanmorgen en de zon piept maar af en toe door het wolkendek heen. Het is maar 15°C en het waait behoorlijk. Dat maakt dat het ook koud aanvoelt. Het strand is ruig om te zien. Er liggen overal boomstammen en stukken hout. We zien nog wel even een zeehond langskomen, die af en toe even zijn kop boven de golven uitsteekt. De golven komen niet van ver aanrollen, maar beuken met flinke kracht op het strand. Het is een stenenstrand. En je hoort bij iedere terugtrekking van het water de stenen en steentjes rollen. Apart geluid om te horen. Er staan ook weer hier sea stacks in de zee. We vinden het heel gaaf om te zien, maar dat dit nou het drukst bezochte strand is hier? Dat snappen we niet zo goed. Maar we waaien lekker uit. En bij gebrek aan schelpjes, verzamel ik mooie steentjes. Dat lukt ook aardig. We nemen onze buit mee in de auto en rijden nu door naar onze bestemming in Sequim. We hebben nu ondertussen een aardige tijd in de auto doorgebracht en willen naar ons plekkie.
Dat plekkie was niet moeilijk te vinden. Maar de voordeur zit op slot en er is niemand in de buurt. Dan zien we een briefje op het chalet erachter zitten. Ok, we kunnen naar binnen door een code in te voeren. Welke code dan? Oh, de laatste vier cijfers van ons telefoonnummer. Oh, simpel zat………. Werkt niet……nog een keer proberen, misschien cijfer verkeerd ingevoerd……..werkt niet. Telefoonnummer op voucher dan………werkt niet. En elke keer moeten we een paar minuten wachten, omdat apparaat dan tijdelijk blokkeert. En nummer van reisorganisatie……werkt niet. Dat stoom van toen met Alamo en de lekke band, nou die begon aardig te komen bij ons allemaal. Want we hebben het gehad, hebben het koud en willen naar binnen. Er reageert niemand als Hans een telefoonnummer belt, aaacchhh. Nummer onbekend! Oh, wat moet er dan voor staan? Op dat moment stopt er een auto naast ons. Andere huurders. Daar staan we even mee te praten. En kort daarop laat de eigenaar zich zien. Hij heeft ons meerdere keren proberen te bereiken, maar dat lukte niet. Er was schijnbaar iets mis met de telefoonnummers. Want het nummer dat nu als code staat ingevoerd zijn de laatste vier cijfers van de reisagent die de locatie heeft geboekt. Dat weten wij natuurlijk niet. Nou ja, ingewikkeld verhaal maar we kunnen naar binnen. We hebben een heel huis ter beschikking. Twee grote slaapkamers en beneden een zitruimte. Heel mooi. Er zijn balkons aan de voor- en achterkant en beneden is er een binnenplaats met zitje, bbq en warmtestraler. Heel mooi allemaal. Hopelijk kloppen de weersvoorspellingen en is het inderdaad warmer en zonniger morgen. We zullen zien.
Op aanraden van de eigenaar gaan we eten bij een restaurant dat bij de golfbaan hoort. Het wordt gerund door native Americans. De plaatselijke tribe. We zitten er heerlijk, eten supergoed gebakken steak en nemen nog een lekker toetje om vervolgens flink af te rekenen. Maar het was het waard! Na dit feestmaal rijden we door naar de supermarkt om in ons eigen ontbijt te voorzien morgen.
In het huis vogelt Hans uit wanneer de zon onder gaat. Dat kunnen we namelijk nagenoeg vanuit het huis zien. We besluiten toch om naar de overkant van de straat te lopen. Daar zien we dat de zon achter wolken wegzakt. Zonde. Maar het levert wel mooie luchten op. En we zien een bald eagle (visarend) aan komen vliegen die vlak bij ons in een boom gaat zitten. Wauw.
Na het schouwspel gaan we snel naar binnen, het is koud. Ik ga lekker een kop thee zetten en morgen zien we wel wat we gaan doen, keus genoeg!

Geschreven door Hmf.gaan.opweg