Gelukkig hebben we voor de excursie van vandaag een pick up staan van 08.30 uur. Dat betekent dat we gewoon lekker kunnen aanschuiven voor het ontbijt. Er zijn voor ons vandaag pancakes gebakken. We kunnen zelf nog brood roosteren en er staan schaaltjes met zelfgemaakte yoghurt en met fruit uit eigen tuin op tafel. Lekker! Ook staat er een schaaltje met honingraat op tafel. Je haalt er een stukje van af en kauwt de honing tussen de raatjes uit. Als de honing op is kun je het overblijfsel in de tuin (lees jungle) gooien. Puur natuur. Natuurlijk even proberen. Heerlijk zoet.
Net klaar met ontbijten en de pick up staat voor de deur.
We gaan vandaag met Walkabout Adventures op stap. Dat is een organisatie die eigendom is van de lokale aboriginals. Wij gaan met Aaron de hele dag op stap en hij gaat ons van alles laten zien en vertellen over zijn cultuur en gebruiken die daar mee samenhangen. Het is een gezellige man die aan één stuk door kletst. Hij begint met te vertellen dat vorig jaar al het land (Daintree) is terug gegeven aan zijn tribe. It’s our land now!
We stoppen nog even om ergens lunch op te pikken. Daarna begint hij te rijden. Om vervolgens plotseling op de rem te gaan staan. ‘Ken je die en die plant?’ Hij plukt wat vruchten en geeft ze ons. Nu hebben we al de hele vakantie gehoord dat de meeste planten en vruchten giftig zijn, dus een beetje terughoudend zijn we wel. Maar we proberen het toch. Ik vond de vrucht zuur, Hans vond hem lekker. Zo passeert er regelmatig plant, boom en vrucht. Maar omdat wij de namen nergens aan een kapstokken kunnen ophangen, (we hebben geen aanknopingspunten) gaat wel wat info aan ons verloren. Geeft niets, leuk om alles te proberen. Dan roept hij weer: ik zie dat jullie onder de muggenbultjes zitten. Heb ik iets voor. Hij plukt wat blaadjes, laat iemand er water over sprenkelen en hij maakt zeepsopje. Die moet je op de plekken smeren. Dan stopt het jeuken. Je krijgt er ook een zachte huid van. En dat klopt. We rijden weer verder, hij weer op de rem. “Ik ga de heren geld besparen, geen parfum meer voor de dames nodig. Vervolgens laat hij ons het bouwwerk in de bomen zien van groene mieren. Die mieren hebben een achterkant die lichtgroen van kleur is. Hij loopt naar zo’n bouwwerk toe en steekt zijn hand er in. De mieren bijten hem, maar hij verpulvert de mieren met zijn handen. Wrijft en zegt: ruik maar. En verdraait, een heel zoete geur. Heel apart. Je kunt de mieren ook eten zegt hij. Dat smaakt naar limoen. Nou, dat hebben we niet geprobeerd. Maar hij vertelde dat zo’n bouwwerk als geheel in water werd gekookt en dat het aftreksel gedronken werd. Zou ook helpen tegen slijmhoest. Ok. Zo laat hij nog een aantal planten en gebruiken zien, superinteressant.
Daarna neemt hij ons mee naar een plek waar vrouwen vroeger hun kinderen kregen, een birthplace, een geboortepoeltje. Daarvoor moeten we een aardig stukje klimmen. Mannen mogen dit gebiedje niet betreden, moeten achter het hekwerk blijven wachten. Apart. Op de terugweg laat hij ons een forest dragon, een soort hagedis. Een hoekkopagame. Mooi! Aaron blijft aan één kant van de boom staan, anders blijft de agame zich verstoppen, nu had dat dus geen zin.
Vervolgens zijn we naar Wongabeach gereden voor de lunch. Hij had ook een apart brood bij zich, gebakken door zijn tante. En hij liet ons aparte soorten fruit proeven. Eenmaal weer in de auto stopt hij bij een mangoboom. Hij gooit er een vrucht uit die rijp is. Zo lekker, smaakt vele malen beter dan die thuis. Zo stopt hij ook nog bij een boom die hij bewust beschadigt om het sap te laten vloeien. Het sap smaakte naar Panadol, maar was bedoeld tegen koorts. En hij laat ons een plant zien die heel kleine weerhaakjes heeft. Die moest je op je voorhoofd leggen en er een touwtje omheen doen. Dan gaan lopen en binnen een paar minuten ben je van je migraine af. Dat zou een wondermiddel zijn!
We gaan naar het strand. Coomans beach. Dat is een mangrovestrand en het is laag water. We gaan oefenen met een speer, want het is de bedoeling dat we krab gaan vangen. Dat speerwerpen lukt voor geen meter en we vinden maar één krab. Het is wel een hele grote, zo één die met gemak met de scharen je vinger er af hapt. Aaron wil hem koken, dus stopt hem op een plekje weg voor later om op te pakken. Nu mag iedereen die dat wil op zoek gaan naar krabben in het mangrovebos. Ik vind het toch niet zo’n leuk idee dat spietsen. Maar gelukkig vind niemand een krab. Ook niet meer degene die we verstopt hebben. Die is waarschijnlijk door iemand anders stiekem meegenomen. Maar al met al was het een leuke ervaring zo over het strand en tussen de mangrove door te lopen.
We gaan nu naar Mossmans Gorge. Een mooi natuurpark met ook weer een mooie boardwalk. We wandelen daar en hij zegt: wie is er bang voor spinnen? Vervolgens laat hij ons een gigantische spin zien. Niet giftig. Het is eenzelfde spin als we onder de brug zagen bij het vogelbekdier. En die versie vonden we al zo eng groot. Dat was echter niks vergeleken bij dit exemplaar. We lopen daarna nog langs een paar uitkijkpunten en stoppen uiteindelijk bij een beek met poeltje. Daar gaat Hans even lekker zwemmen. Na een half uur vertrekken we weer en worden we weer netjes thuis voor de deur afgeleverd. Dit was een aparte belevenis.
Aangezien we geen zin meer hebben om uit eten te gaan, rijden we even naar de supermarkt. We gaan met brood en Dorito’s en kaasjes en guacamole op de veranda zitten. Genieten van het uitzicht en vogels. Ik schrijf daarna nog even het blog, maar het versturen zal tot morgen moeten wachten. Internetverbinding is k op het moment, er lukt niets. Och, dan maar lekker slapen en morgen proberen!

Geschreven door Hmf.gaan.opweg