We kunnen niet al te laat opstaan vandaag. Anders zouden we te laat zijn voor het ontbijt. En aangezien het inclusief was, zaten we netjes op tijd aan een tafel. Weer een nieuwe ervaring vandaag. Er waren papieren bordjes en plastic bestek. Ok…., nou scheelt ze dat lekker een boel afwas. Wat wel weer lekker was: het wafelijzer. We konden onze eigen, superverse wafeltjes bakken. Verder was het ontbijt niet zo veel. Maar dat hoeft ook niet. Wat ook fijn is dat er in bijna ieder hotel koffie en thee te pakken is. Dus gisteravond nadat we terug waren uit Boise hebben we nog lekker heet water getapt. Keuze uit theezakjes was er genoeg. Vanmorgen voor vertrek nam Hans een koffie en Fieke en ik een thee ‘to go’. Ze kunnen van ons niet zeggen dat we niet genoeg drinken, ha ha.
We gaan rijden in de richting van John Day. Dat is een plaatsje dat we aandoen om morgen een aparte plek te bezoeken. We moeten vandaag een route rijden door de middle of nowhere. Vooraf worden we al gewaarschuwd dat er kans zou kunnen zijn op, wat ze hier wildfire noemen. Wij noemen het bosbranden, maar ja in dit gebied waar we nu doorheen gaan is nauwelijks bos. Alleen lage, droge bosjes en geel dor gras. En daar zit natuurlijk wel een probleem. Ook de borden die overal langs de weg staan om aan te geven hoe groot het risico op brand is, staan allemaal op extreme. Helemaal naar rechts met het pijltje.
We gaan rijden met in ons achterhoofd dat we vast gewaarschuwd worden als we niet verder mogen. In het ergste geval moeten we terug en omrijden. We gaan het meemaken. Gisteren had ik nog gezegd dat die leegte gaat vervelen op den duur. Maar waar we nu doorheen rijden is leegte van een andere orde. We komen maar af en toe verkeer tegen en het is hier mooi. Heel kaal, heuvels, bergen op de achtergrond, grasland, van die lage prairiebeplanting, af en toe boerderijen. Het is een mooie ervaring hier doorheen te rijden. Als we een eind op weg zijn zien we het landschap veranderen. Het lijkt wel zwart van brand. En dat blijkt zo te zijn. Hele stukken land afgebrand. Maar ook ineens een stukje waar niets mee aan de hand is. Speling van de wind. We kijken goed om ons heen, maar zien gelukkig nergens om ons heen brandjes. We denken wel dat we dat een keer zien, maar dat blijkt een soort van donkere mini-tornado. Apart om dit landschap zo te zien. En zoals het zwart er ineens was, was het ook weer weg. We komen nu zelfs door een boslandschap met prachtige dennenbomen. En we hebben een ontmoeting met een grote groep wapitiherten die eigenlijk de weg over wilden steken, maar toch besloten even op onze auto te wachten.
Het plaatsje John Day stelt niet veel voor, maar er zit een Best Western Hotel. Onze plek voor de komende twee nachten. Er is een binnenzwembad, dus daar wordt even heerlijk gebruik van gemaakt. Tegen etenstijd lopen we naar een van de weinige restaurantjes die dit plaatsje heeft. Hans had er recensies van gezien. Een restaurantje dat onderdeel is van een winkel. Maar we worden er vriendelijk behandeld en er staan lekkere dingen op de kaart. Dat kan bijna niet anders want het is een heel uitgebreide kaart. Wat ook opvalt zijn de prijzen. Die liggen een stuk lager dan we hiervoor hebben ervaren. En achteraf blijkt dat het eten goed gesmaakt heeft. Morgenvroeg gaan we naar de painted hills. We zijn benieuwd.

Geschreven door Hmf.gaan.opweg