Gezien de weersvoorspelling blijven we vandaag in de stad zelf. Het plan om naar Bondi beach te gaan en een stuk langs de kust te wandelen stellen we uit. De weersvoorspelling zegt veel wind en veel wolken en misschien wat spettertjes uit bewolking. Nu we nog kunnen kiezen, verschuiven we dat idee van wandelen langs de kustlijn een dag.
Vandaag dus nog langs een aantal plekken in de stad en zeker nog een keer door de botanische tuin.
We beginnen met een ontbijt in een leuk tentje dat we tegenkomen. Fieke avocado toast en Hans en ik heerlijke huisgemaakte granola met yoghurt en vers fruit. We kunnen er weer tegen!
Eerste stop: Chinatown. Maar eigenlijk is het woord stop te veel eer. Een boog, een kleine straatje en een boog. Klaar! Niet de moeite waard van het vermelden. Dat is wat me zo positief deed zijn over Chinatown in Singapore. Dit bevestigde dat beeld weer. Dan maar door naar Paddy’s market. Een overdekte markt met honderden kraampjes met van alles. Dat lijkt me leuk om tussendoor te zwerven. Het blijft bij een idee, want de markt is gesloten op dinsdag. Nou, dan niet. Dan gaan we maar direct door naar ons volgende doel: de Sydney Tower. De toren steekt hoog boven de bebouwing uit en je kunt met de lift naar boven. De toren is ruim 300 meter hoog, dus dat geeft een mooi uitzicht over de hele stad en omgeving. Tenminste, dat zou het moeten doen…… dinsdag en woensdag gesloten. Nou, dan niet! Gaat lekker zo. We besluiten op ons gemak verder te lopen. Via George street, de oudste straat van Sydney met een aantal mooie gebouwen. Bijvoorbeeld het Queen Victoria Building. Een prachtig oud gebouw van drie verdiepingen waar nu de duurste winkels zijn gevestigd. Maar het is gewoon mooi de stijl van toen te bewonderen. Glas in lood, mooi hekwerk, groots opgezet, prachtige balustrades. De vergelijking met oude Engelse warenhuizen is snel getrokken. Daarna komen we langs Martin Place. Daar staat het Sydney General Post Office, gebouwd in koloniale tijd, in die stijl ook. Langs de weg zie je veel foto’s hangen van hoe het er vroeger daar uitzag. Een aantal gebouwen heeft de tand des tijds overleefd. Zo ook dit gebouw. En zo lopen we via Macquarie Street weer naar de botanische tuinen. Daar hebben we gisteren van genoten. Alleen zijn we gisteren daar langs de buitenrand gelopen, langs het water. Nu willen we wat meer van de tuinen zelf zien.
Er zijn verschillende tuinen gemaakt. Allen met veel verschillende aanplantingen. Het is veel wandelen, stilstaan, naar beneden kijken naar planten, omhoog kijken naar bomen, niet struikelen over die Australische Ibis, zoeken naar vogels tussen bladerdek van de bomen, genieten van krijsende kaketoes die overvliegen en proberen zo’n groen met rode parkiet op de foto te krijgen. En zittend op een bankje komt de natuur op je af hier, mooi. We komen langs een vijver waar een bord bij staat. Er staat ‘dat er alen in de vijver zwemmen en die zijn niet uitgezet. Zelfs nadat de vijver is schoongemaakt komen die gewoon weer terug. Onderzoek wees uit dat kleine aaltjes in de nacht via het gras naar de vijver glibberen. En dus, als je een eendenkuiken ziet worden opgepeuzeld door een aal, dan is dat gewoon de natuur.’ Het is maar even dat we het weten! Als we langs de rand lopen zien we inderdaad alen zwemmen. Ze zijn best groot, ruim een halve meter.
Al wandelend hebben we weer het operagebouw bereikt. Toch maar weer even de trappen bestijgen. Het gebouw blijft intrigeren, door het lijnenspel lijkt het tot leven te komen. Aan de andere kant van het baaitje, onder der brug, ligt De Rocks, het oudste gedeelte van de stad. Daar wandelen we naar toe en gaan iets eten. We ontdekken een pancake restaurantje waar je een pancake in tig varianten kan bestellen. De foto van Fiekes pancake spreekt voor zich! Ondertussen verglijdt de tijd en we besluiten door de Rocks buurt terug te lopen naar het hotel. De Rocks heet niet voor niets zo. De wijk is min of meer tussen uitgehakte rots gesitueerd, er is dus hoogteverschil. In de wijk is het oudst nog bestaande huisje te vinden. Verder veel gebouwen van baksteen. En door de vele foto’s die er hangen krijg je een beeld van vroeger tijden.
Eenmaal terug in het hotel hebben we later geen zin meer er nog op uit te trekken om te dineren. We gaan even naar buiten om een take-away-restaurantje te vinden. De keus valt op een soort van Japanse soep maaltijd (ramen) die we op de hotelkamer opeten. Veel restaurantjes hebben hier wel plek om buiten te zitten (te koud nu) en binnen zijn het veelal koud aandoende plekken. Veel plastic en koud licht. Te begrijpen in de zomer, maar nu niet zo aantrekkelijk. Dit was een goed en leuk alternatief. Nog even dit blog bijwerken en de dag is om.

Geschreven door Hmf.gaan.opweg