Gisteren hebben we ons plannetje voor vandaag al gemaakt. We staan daarom niet al te laat op. Wanneer de gordijnen open gaan lacht het zonnetje ons weer tegemoet. We boffen maar weer. De temperatuur is niet zo hoog, maar met het zonnetje erbij kunnen we toch weer heerlijk buiten ontbijten. Geen hertjes vandaag.
Na het ontbijt ruimen we de spullen op en maken ons klaar om te vertrekken. We moeten goed nadenken over onze kleding, we gaan immers op whale watching tour. Nadat er de nodige vestjes, truien en jasjes in de auto zijn gelegd vertrekken we.
We gaan eerst naar Salt Creek. Daar kunnen we namelijk volgens de berichten gaan tide poolen. Tide poolen is bij eb, als het water op zijn laagst staat de achter gebleven poeltjes inspecteren op zeeleven. Met het terugtrekken van het zeewater blijven er overal kleine poeltjes staan. Zeedieren die niet met eb terug in zee zijn gevloeid, moeten hier tot de volgende eb en vloed wissel blijven hangen. E n dat betekent dat je de achtergebleven zeediertjes goed kunt bekijken. Het probleem echter bij dat tide poolen is dat je dus wel afhankelijk bent van dat getij. En tot nu toe was het voor ons meestal net te vroeg of net te laat. En je moet het wel een beetje in de buurt kunnen doen. Dat probleem hadden we al een beetje. Want je hebt rotsachtige kust nodig. Daar blijft genoeg water tussen de rotsen staan tijdens eb. Maar we verbleven vaak bij heel schoon en vlak zandstrand. En dan zie je nog geen sikkepit. En daar waar het wel zou kunnen was dan vaak net te ver weg voor ons. Het beste kon je namelijk een uur voor volledig eb er zijn. Want als eb voorbij is lopen de poeltjes langzaam vol, gaat alles rommelen, wordt het water troebeler en zie je niet veel meer.
Maar vandaag pakt het allemaal gunstig uit. We gaan vandaag walvissen spotten in de middag en voor die tijd kunnen we in een andere plaats gaan tide poolen. Dat sluit allemaal heel mooi op elkaar aan en de plek voor dat water staren zit redelijk in de buurt van de walvistour. Dus karren met die bak maar weer.
De beste toegang tot de rotsen aan het strand bij Salt Creek recreation area liggen bij een camping. Daar parkeren we de auto en wandelen naar de kustlijn. Na een beetje klimmen en klauteren kan het tide poolen beginnen. Alle rotsen zijn bezaaid met mosselen en er plakken ook andere schelpdieren tegen de rotsen aan. In je poeltjes moet je eerst even een tijdje goed kijken, maar het is er een drukte van jewelste. Heremietkreeftjes zijn zo grappig om te volgen. Je ziet soms alleen een schelp met pootjes zijn ding doen. Er zijn visjes en krabbetjes en andere beestjes die ik niet kan benoemen. Ook zien we kleine anemoontjes. En zo loop je een beetje van poeltje naar poeltje en ontdekt iedere keer weer iets anders. We zien een paarse zee-egel, heel mooi. Ondertussen vliegt een bald eagle over en zit een blauwe reiger op een dot kelp in het water te gluren in de hoop op een lekker hapje. Natuur in optima forma! De tijd vliegt voorbij. Net voordat we moeten gaan vertrekken kijk ik in een klein poeltje waar ook een soort plant groeit met heel lange bladeren. Die lange dunne bladeren bedekken een groot gedeelte van het kleine poeltje. Ik ga door de knietjes en zie dat er onder dat bladerdek een grote groene anemoon schuilgaat. Wauw! Hans staat in de buurt, dus die roep ik. Het is altijd leuk je ontdekkingen te delen. We staan ons te vergapen aan één, nee twee van die grote anemonen. We schuiven alle blaadjes even opzij en zien zo vier anemonen. Hans maakt een paar foto’s en we schuiven snel het bladerdek weer op zijn plaats. En dan is het echt tijd om te gaan. We klimmen en klauteren via de rotsen naar de uitgang en wandelen terug naar de auto.
Nu gaan we op weg naar Port Angeles. Daar vertrekt de boot van de Tour die we hebben geboekt. Het is een half uurtje rijden. We zijn netjes op tijd. We krijgen een plaats toegewezen op de boot. Er zijn op deze boot allemaal van die plekjes voor 6 mensen aan een tafel, drie aan iedere kant. De ramen zijn groot en er is rondom de boot genoeg ruimte om te staan, mocht je in de kou willen staan tijdens het varen.
Half drie vertrekt de boot. En dan is het maar weer flink duimen of we iets te zien krijgen. Het liefst zien we natuurlijk orca’s. Maar ja, je kan nog zo veel willen. De zee is groot en er zijn niet zo heel veel orca’s. Het weer is prachtig en de zee is heel kalm. Maar we varen en we varen. De hostess vertelt ons bij gebrek aan beter zou ik bijna zeggen over de vogels die op het water zitten en er wordt melding gemaakt van een zeeleeuw die heerlijk op een boei ligt te zonnen. In het voorbijgaan zien we een glimp van een paar tortoises , maar dat is het. De kapitein vertelt ons dat hij vanmiddag een heel andere kant op moet dan vanmorgen. Hij kan de walvissen niet met apparatuur opsporen. Maar hij staat in contact met andere boten in de omgeving. En zo vertellen ze elkaar of en waar er iets te zien is. Maar we varen en we varen, en zien niets. We speuren de horizon af, maar zien geen enkele blow. Ik begin het langzaam een beetje benauwd te krijgen, het zal toch niet…… . En dan opeens vertelt de kapitein dat ze op de juiste plek zijn en dat we goed moeten kijken. Want we zijn bij een groep: ……………even wachten…………. ORCA’S! Orca’s, Hans en ik kijken elkaar aan: orca’s. YES! Die zouden we zo graag eens zien. Op iedere walvistour die we boekten stonden heel mooie plaatjes van orca’s, maar we zagen ze nooit. En nu we er niet op rekenden, zien we ze. Zo prachtig. Er steekt een vin hoog boven de golven uit die als boter door het water snijdt. En dan zien we ze. Een groep van een stuk of zeven. Ik wil wel een paar foto’s maken, maar ook gewoon alleen maar kijken. Het lukt om het allebei te doen. Wauw wat is dit geweldig. Er wordt verteld dat er regels zijn voor het afstand houden van de dieren. Dus we varen een tijd met ze mee. Soms zijn ze even onder water en ben je ze kwijt. Vervolgens begint het hele schouwspel op een andere plaats weer opnieuw. En dan, opeens duiken de orca’s op een meter van de boot op. Nieuwsgierig. Ze zwemmen in de lengterichting vlak langs de boot. Wat een ongelooflijk fantastisch moment. Als we over de reling van de boot hadden kunnen hangen, hadden we ze aan kunnen raken. De orca’s zwemmen door en verdwijnen langzaam uit ons blikveld. We zijn zo ver gevaren en zo lang met deze orca’s opgetrokken dat we weer de terugweg moeten aanvaarden.
We zitten weer op onze plaatsen en zijn heel tevreden. Hans zegt dat hij graag nog een walvis wil zien, maar als dat niet gebeurt is hij met de orca’ s superblij. Dat kunnen we alleen maar beamen. We stoppen nog even bij de zeeleeuw die nog steeds ligt te zonnen en gaan weer door.
En dan ineens roept iemand: whale! En ja hoor, daar is ‘ie! En hij geeft nog een showtje weg ook. De walvis springt 2 keer uit het water en verdwijnt weer onder water. Maar omdat het schijnbaar een bekende walvis is blijven we even wachten tot hij weer boven komt om te ademen. Dat gebeurt en deze keer gaat de walvis prachtig door het water en maakt zich klaar om te duiken. En we zien zo mooi de staart. Alweer een cadeautje. Het is nu al voorbij de tijd die staat voor het walvis spotten. En als we naar de kust kijken zien we mist hangen. Dit is met recht een mistbank. De kapitein maakt er melding van. En ook van het feit dat hij vanaf nu om de twee minuten de misthoorn moet blazen om te laten weten dat we er aan komen. Het is een beetje een spooky gezicht. We zijn omringd door mist. Zien geen kust, laat staan de haven. Maar de kapitein verstaat zijn kunsten en brengt ons netjes naar de aanlegsteiger.
We stappen zeer voldaan in de auto. Wat een tocht! We rijden rechtstreeks naar het restaurant dat we deze week al eerder hebben bezocht en gaan daar iets eten.
Morgen naar Seattle

Geschreven door Hmf.gaan.opweg