Weer een reisdag vandaag. We gaan het eiland weer af met de veerboot en reizen naar Rosé Gums, een soort van boomhut-huis in Natuurpark Atherton Tablelands. Dit ligt in wat ze hier tropisch Queensland noemen.
Omdat we al om 10.00 uur de boot moeten halen staan we redelijk op tijd op. We proberen vooraf nog ergens een magneetje van Magnetic Island te scoren voor Fieke, maar dat lukt uiteindelijk niet.
Op de boot komen we weer hetzelfde Nederlandse gezin tegen. Zij vertrekken nu in tegengestelde richting, richting de Whitsunday Islands. We wisselen weer even ervaringen uit en ieder gaat weer zijns weegs. De boot vertrekt op tijd en komt al ver voor elf uur aan in Townsville, het vasteland. Aangezien Fieke toch graag een magneetje wil, proberen we het ook nog even hier in het centrum. Het is heel gezellig in het centrum, maar een magneetje vinden we niet. Er staat iemand, waarschijnlijk een aboriginal, op een didgeridoo te blazen. Leuk om te zien en mooi om te horen. We blijven hier in de stad niet hangen, want we hebben nog een lange rit voor ons.
Het is een heel zonnige dag vandaag. Gelukkig hebben we weer een reisdag op de zondag, het is lekker rustig op de weg. We tuffen lekker langs het steeds weer iets veranderende landschap. We zien weer veel suikerriet plantages en nu ook bananen plantages. In de middag stoppen we in het plaatsje Cardwell. Het ligt vlak aan de kust, de zee ligt op nog geen 50 meter van de weg af. We zoeken weer een bakkerijtje op en gaan met onze lekkernijen en koffie en thee aan zee zitten. We genieten van zon , zee en strand. Wanneer Hans weer uitgerust is gaan we verder.
We rijden door tot aan het plaatsje Malanda. Daar zit een supermarkt, de laatste voor we onze bestemming bereiken. We moeten boodschappen doen. Rose Gums ligt midden in het tropische bos. We krijgen daar voor de eerste ochtend een ontbijt dat al klaar staat in de koelkast, maar verder moeten we onszelf bedruipen, er is hier niets in de omgeving wat restaurantjes betreft. Maar dat geeft niet, Fieke wil al sinds we hier in Australië voet aan de grond hebben gezet een keer bij de accommodatie barbecueën en dit is onze kans. Dus halen we vlees en sla en wat sausjes in de supermarkt en vertrekken weer.
De wegen die we moeten berijden worden steeds smaller, we raken steeds verder van de bewoonde wereld. We rijden ook langs uitgestrekte landbouwvelden, maar we draaien één keer een andere weg in en we zitten plots midden in het bos. Na een paar kilometer onverhard hebben we onze bestemming bereikt.
Wanneer we bij de receptie zijn worden we heel vriendelijk begroet door de eigenaar. Hij geeft ons de sleutel en legt ons vervolgens heel precies het één en ander uit. Hij begint met te vertellen hoe we moeten rijden naar ons treehouse. Dan vertelt hij over de casuaris. De grote gekleurde, en niet totaal ongevaarlijke loopvogel van 1,60 groot. Er lopen er een aantal op het terrein. Bij ieder huisje staan bamboe wandelstokken, die moeten we tijdens wandelingen altijd bij ons hebben. Hiermee kunnen we, mochten we een (nieuwsgierige) casuaris tegenkomen, door op de grond te tikken het beest een beetje wegjagen. Eh, okeeeee 😳.Daarna vertelt hij over een aantal wandeltochten die we kunnen maken, onder andere naar een vijver waar het vogelbekdier zich bevindt.
Vervolgens vertelt hij dat we de auto onder een doek moeten stoppen. Want de casuaris is territoriaal en als hij zichzelf gereflecteerd ziet in de auto valt hij aan. De auto zal flink beschadigd zijn daarna. Oh, okeeeee 😳. We krijgen nog wat info en dan rijden we naar ons onderkomen voor de komende twee nachten. We zijn de bocht nog niet om bij de receptie of ik zie twee aparte vogels zitten. Ze staan doodstil, of eigenlijk, één zit doodstil. Zo van, niet bewegen dan ziet niemand ons. Nou, dat ging dus niet helemaal goed, maar het gaf ons wel de gelegenheid de vogels te bekijken en te fotograferen. Geen idee wat voor een soort vogel dit is.
Het huisje ligt aan de ingang op de begane grond. Aan de andere van het huisje ligt het balkon hoog boven de grond, net alsof je hoog in de bomen zit. We hebben een fenomenaal uitzicht over het bos, de vallei en de bergen op de achtergrond. We brengen de koffers naar binnen. Fieke slaapt onder de nok van het huis en heeft vanuit haar bed ook hetzelfde uitzicht. Wanneer we ons geïnstalleerd hebben besluiten we te gaan eten nu het nog enigszins licht is. Het idee dat er ineens zo’n grote loopvogel achter je kan staan is niet alles.
Hans start de bbq, die eigenlijk gewoon een bakplaat op een gaspit is, maar het gaat om het idee nietwaar? Fieke en ik dekken de tafel en maken de salade en korte tijd later hebben we onze bbq in de bush, heerlijk!
Na het eten zitten Hans en ik nog een tijdje op het dek (of zogezegd het balkon). We horen van alles hier, maar vooral beesten die het geluid van een mitrailleur maken. En omdat het meerdere zijn is het een constant vuurgevecht. We genieten tot het te donker is om nog iets te zien en gaan weer naar binnen.
Harry Potter is hier op de tv. Het beeld valt regelmatig weg of geeft alleen blokjes. Je realiseert je meteen dat je ver van de bewoonde wereld zit. Ook WiFi hebben we hier binnen niet. Om het blog verstuurd te krijgen moeten we morgen naar de receptie.

Geschreven door Hmf.gaan.opweg