We hebben niet zo veel haast. Kunnen toch vanmiddag pas weer ergens in ons nieuwe hotel inchecken, dus we hebben de tijd aan onszelf. We halen de auto vast helemaal leeg voor zover dat mogelijk is, vanmiddag leveren we de auto immers in Seattle in. In de stad hebben we die niet meer nodig. En schijnbaar kunnen we heel makkelijk met openbaar vervoer op het vliegveld komen. Dus weg met dat ding. Ontbijten op ons eigen terrasje in het zonnetje is heerlijk. Het wordt nog leuker als de kolibries ons een kort bezoekje komen brengen. Na het ontbijt ruimen we de boel op, proppen in de koffers wat er in kan en gooien weg wat we niet meer gebruiken. Zonde van onze piepschuim koelbox. Nog helemaal zonder scheuren en afgebroken stukken deze reis doorstaan en hij heeft goed dienst gedaan. Bordjes laten we achter en nog wat plastic bestek. En dan nog verzamel je een boel zooi. Ok, alles in de auto, afscheid van de eigenaar van de B&B zonder de tweede B. Een mooie, van alle gemakken voorzien en rustige plek laten we achter ons.
We kunnen via de snelweg naar Seattle rijden. Daar zouden we dan ongeveer twee en een half uur over doen. Maar we kiezen er voor een Ferry te nemen. Laat een ander maar voor ons werken. Daarnaast is het gewoon leuk en mooi. In Canada hebben we heel erg genoten van deze Ferry tochten. We voeren dan tussen de eilandjes door. Heel relaxed en bezienswaardig. We kiezen voor de Ferry van Bremerton naar Seattle. Deze Ferry doet er een uur over. We kunnen geen plek reserveren. Bij aankomst blijkt dat ook niet nodig te zijn. We sluiten aan in de rij en een half uur later rijden we al de Ferry op. We gaan eerst lekker zitten op banken met een heel goed uitzicht op het water. En al snel vertrekken we. We verbazen ons er over hoe snel zo’n boot geladen is en klaar om weer te vertrekken. We varen eerst tussen twee landtongen door. Varen dan langs een of twee eilandjes. En tot onze verbazing zien we aan de horizon ineens wolkenkrabbers tevoorschijn komen. Huh, is dat Seattle al? Ja, dat blijkt zo te zijn. Het duurt natuurlijk nog best een tijdje voor we de stad bereiken, maar we gaan lekker aan dek staan. Het is helemaal niet koud. Vanmorgen was het bij vertrek ongeveer 15 graden, en nu is dat al weer opgelopen tot 24 graden. Lekkerrrr! Staand op het voordek zien we de skyline steeds groter in beeld komen. We zien de Space Needle, het herkenningspunt van Seattle, ook prominent in beeld komen. Leuke binnenkomer zo.
Vanaf dat we van de boot af rijden tot aan het hotel is het 2,2 km rijden. We zitten ergens midden in het centrum in een hotel. Hotel Max, aan de naam te horen kunnen we naar dat hotel racen, zo dichtbij zijn we. Nou…….. mooi niet. Twee straten van de boot af duiken we een enorme file in. En eerst denken we nog dat dat is omdat het zaterdag is, maar niets blijkt minder waar. Er is een parade aan de gang midden door de stad en alle toegangswegen zijn afgesloten. We rijden aan de ene kant van de parade en het hotel zit aan de andere kant van alle afzettingen. Maar iedereen wil over dezelfde weinige wegen die er wel zijn, het is echt puinhoop. Wij hebben geen keus. We móeten naar het hotel en daarna de auto inleveren. We staan regelmatig stil. En niet even, maar echt stil, minutenlang. Op een gegeven moment gaan we aan het overleggen. Zullen we niet maar naar Alamo rijden. Ja maar, zegt een van ons, dan zitten we met alle koffers en losse spullen. Ja, da’s ook niks besluiten we. En op dat moment zien we als we de straat oversteken rechts een stukje verderop Alamo zitten. Maar ja, we gingen eerst naar het hotel. Ok, dus om de afzettingen heen en terugsteken naar het hotel. Nou, denk maar niet dat we ergens voorbij de afzettingen konden komen. En het is zoooooo druk. Op een gegeven moment besluiten we om toch maar eerst Alamo te doen, dan zijn we die auto in ieder geval kwijt. En daarna zien we wel. Maar nu weer terug zien te komen naar die plek. Hans is een superchauffeur, ik was al tien keer gek geworden. (Nu zal Hans zeggen: dat ben je al……… maar dat doet er nu even niet toe :)
Met slalomwerk en tussenproppen en veel geduld komen we bij Alamo in de buurt. Ik stap uit om vast te onderzoeken waar we naar binnen moeten. We willen niet het risico lopen de ingang voorbij te rijden. Ik spot de ingang en sta nog zeker 10 minuten samen met Fieke die ook is gekomen op de hoek van de straat te wachten tot Hans (als tweede in de rij voor het stoplicht) door kan rijden. Garage inrijden, auto parkeren. We zijn er. Het is nu 18.00 uur. Vanaf dat we de boot afreden, dat was kwart voor drie, tot nu zijn we dus voor een ritje van 2,2 km meer dan 3 uur onderweg geweest. We hebben het helemaal gehad. En nu moeten we dus nog met al onze spullen gaan lopen naar het hotel. Parade inmiddels afgelopen, maar alle wegafzettingen staan er nog. Dus lekker omlopen familie! Wanneer we eindelijk het hotel bereiken zoek ik direct de toiletten op. Op de deuren van die toiletten zitten sloten waarvoor je eerst een cijfer moet invoeren. Ook dat nog. Gelukkig ging het inchecken snel en kan ik op de kamer naar het toilet. We zijn in Seattle jongens. Jeetje wat een tocht.

Geschreven door Hmf.gaan.opweg