Vannacht heb ik geen vogels met het geluid van schreeuwende kinderen gehoord. We slapen hier goed! Wanneer ik wakker word is het huis nog in ruste. Ik sta voorzichtig op en ga met een puzzelboekje in de kamer zitten. Onze slaapkamer ligt achterin het huis, die van Fieke grenst aan de woonkamer. Maar daar kunnen schuifdeuren voor, dus die sluit ik een stukje. Ik installeer me lekker in een hoekje op de bank. Ik geniet van alle vogelgeluiden en puzzel een beetje. Hans wordt pas veel later wakker, die is lekker uitgerust nu en Fieke, ach die ligt gewoon lekker te liggen in bed.
We ontbijten en doen lekker rustig aan. In het huis zit ook een wasmachine. Daar gaan we gebruik van maken. Ergens aan het begin van onze trip werd er zelfs gevraagd aan ons of we nog spullen gewassen wilden hebben, de wasmachine draaide toch. Dat aanbod hebben we toen direct aangenomen. De koffer zat weer vol met schone spullen. Maar nu was het toch wel weer nodig om te wassen. Er is hier zelfs een droger.
Op ons terras staan twee ligstoelen en daar ben ik lekker op gaan liggen. Hans kwam me wat later gezelschap houden. De stoelen staan redelijk in de schaduw, want er staan een paar palmbomen boven. Die palmen hebben rode bessen. Daar komt op een gegeven moment een vogel op af die ik nog niet eerder gezien heb. Nu neem ik meestal de camera mee naar buiten, en nu kon ik de vogel mooi proberen te vangen op beeld. Even later komt er ook nog een miniscuul salamandertje op de muur in de zon zitten, leuk! Vlak voor we weer naar binnen gaan komt er een andere gast op de bessen af, het lijkt net een lijster.
Na de middag gaan we een wandeling maken. De Florence Bay wandeling. Die begint op dezelfde plek als waar we gisteren de Forts Walk hebben gemaakt. De zon staat al niet zo hoog meer en dat is best lekker. Magnetic Island maakt wat ons betreft zijn naam waar. Zo schijnt Magnetic Island zeker 300 zon dagen per jaar te hebben. Wij hebben er in ieder geval twee van gehad.
De wandeling loopt door het bos langs de baaien. We komen eerst langs Arthurs Bay waar we even van het uitzicht genieten. Dan wandelen we weer verder. Het is heerlijk wandelen en het landschap is mooi. Al wandelend staat Fieke ineens stil. En wij dan dus ook, want dat betekent meestal dat iemand iets gezien heeft of denkt gezien te hebben. In dit geval was het dat Fieke iets hoorde en toen beter ging opletten. Ze kijkt nog eens goed, kijkt bijna verrukt omhoog en zegt: hier zit een echidna! En ze is superblij! Dat was één van de beesten die ze heel graag wilde zien in het wild. Een echidna is wat wij misschien een egel zouden noemen, maar dat is het zeker niet. Het is namelijk net als het vogelbekdier een eierleggend zoogdier. Ook heeft dit diertje heeft veel langere stekels die van kleur afwijken van de donkere kleur van het beestje zelf. Dat is al heel opvallend, maar nog leuker is dat dit diertje een lang snuitje heeft. We staan heel stil om het diertje niet te laten schrikken en zien hem lekker tussen de blaadjes scharrelen en lekker rondkruipen. We kijken het beestje na tot hij verdwijnt in het bos. Dit was het prachtige pareltje van de dag. En het humeur van Fieke kan niet meer stuk, ze heeft eindelijk haar echidna gezien.
We besluiten een kleine omleiding te lopen naar een hoog gelegen uitzichtpunt waar we weer ver om ons heen kunnen kijken. Daarna lopen we door naar onze eindbestemming, Florence Bay. Daar lopen we het strand op. Het is laagwater dus we kunnen ver lopen. Er staan hier veel grote ronde rotsen, boulders, om het strand heen. Mooi om te zien.
Omdat het intussen al wat later is geworden wandelen we niet al te veel later weer terug naar het beginpunt. Daar pakken we weer de auto en rijden via de supermarkt terug naar het huis. We willen nog even omkleden, want vanavond gaan we hier vlak bij uit eten. Hans en ik hadden gisteravond dat tentje gespot toen we er langs liepen. Alles buiten onder een groot tentdoek met slingers lampjes. Het zag er heel sfeervol uit. We zijn toen even naar de kaart gaan kijken en terwijl we dat deden zei een serveerster tegen ons dat we wel moesten reserveren, anders was er geen plaats. Dat hebben we vanmorgen dan ook even gedaan. Het restaurantje zit hier om de hoek. Maar als we er arriveren blijkt er een foutje in de reservering. Nu zit het vol, maar een uurtje later is er plaats voor ons. Geen probleem, want we zitten een minuut verderop. Na even lekker thuis te hebben gezeten verplaatsen we ons in het pikkedonker weer naar het restaurant. Omdat we zo makkelijk weer naar huis kunnen lopen willen Hans en ik wel een glaasje wijn drinken. Oh, zegt de serveerster, dat hebben we niet. Het is hier: BYO. Wat betekent: bring your own. We wisten dat niet, en hebben dat ook nog niet eerder zo meegemaakt. Het is namelijk best een goed restaurant. Maar, zo zegt de serveerster, hiernaast zit de liquerstore en daar kan je zo naar toe lopen. Alleen al voor de lol van dit alles ben ik naar de wijnhandel toegelopen en ben een fles rode wijn gaan kopen. Wel een Australische rode wijn, want dat vond ik dan wel passend. Dit moeten we toch ook gewoon doen. De wijnglazen staan voor ons klaar en we hebben lekker uit onze eigen fles Australische wijn zitten pimpelen.
Als we gaan afrekenen vertelt de serveerster ons dat ze een maand voor COVID uitbrak zijn geopend. En ze waren toen net bezig om een licentie te krijgen om sterke drank te mogen schenken. Die schijnt erg duur te zijn en daar moeten ze dan ook weer personeel voor hebben die dat mag schenken. En net als bij ons is er hier overal na COVID een groot gebrek aan personeel. Ze hebben die licentie daarna nooit meer aangevraagd en het werkt eigenlijk prima zo. Vonden wij (achteraf) ook. En we hebben heerlijk en gezellig gegeten.
We zitten nog even lekker op de bank thuis, maken dit blog af, horen de vogel weer moord en brand schreeuwen en bereiden ons voor op een vroeg vertrek. We moeten weer met de veerboot naar het vasteland.

Geschreven door Hmf.gaan.opweg