Inmiddels zijn we al weer even terug in Nederland en na de temperatuurshock van boven de 30°C naar rond de 0°C ook gewend aan de heldere koude dagen. Wandelen met zicht op vulkanen en gletsjers hebben we ingeruild voor onze heide en de bossen in 't Gooi. Jullie hebben nog een laatste verslag van ons te goed en daarmee sluiten we een prachtige en indrukwekkende reis door Patagonië in Argentinië en Chili af.

23 januari is een dag waarop het regent, dus besluiten we om er een reisdag van te maken, aan het einde van deze week moeten we tenslotte in Santiago zijn. Bij Victoria naderen we een spoorwegovergang met knipperend rood licht en een bel die rinkelt. Lijkt ons een duidelijk signaal om te stoppen, maar het verkeer dat ons tegemoetkomt rijdt door en achter ons wordt druk getoeterd. Wat te doen, uiteindelijk rijden we toch maar door en speuren het spoor af, er is in de verste verte geen trein te ontwaren en de spoorbomen blijven gelukkig omhoog. We gaan over de ruta 5 naar het noorden en rijden door over deze niet al te inspirerende weg met veel vrachtauto´s en onvoorspelbare weggebruikers. Op de vluchtstrook wordt gefietst en gewandeld en dan is het ineens niet meer zo gek dat een aantal jaar geleden een groep buitenlandse wielrenners op de A2 aan het trainen was. Verschillende mensen raden ons aan de Salto de Laja te bezoeken, die ligt niet ver van de snelweg. We nemen de afslag en komen direct op een weg waar honderden auto's geparkeerd staan en grote groepen mensen zich richting de waterval begeven. Ons animo voor de waterval en de geplande wandeling neemt snel af en we besluiten door te rijden. In een flits zien we in de verte een mensenmassa en daarachter de waterval. We zijn het eens, deze waterval laten we aan de Chilenen. Een andere tip pakt beter uit en we verlaten de ruta 5 weer voor de Andes in het oosten. In de wintersportplaats Las Trancas zoeken we tevergeefs naar een camping en de meeste cabanas hebben, hoewel ze uitgestorven lijken, geen plek voor ons. Maar Marcello en Carolina hebben wel plek en hoewel Carolina vandaag jarig is wordt snel een huisje in orde gemaakt. We blijken bij een aardig stel terecht te zijn gekomen, die ons voorzien van tips voor wandelingen en restaurantjes. Marcello heeft contact met 6 vrouwen die wel in ons huisje passen en de volgende dag verhuizen we naar de mooie ruime Dome tent met terras in het bos.

De volgende dag wandelen we naar de ruïne van de Refugio Shangri-La. We halen de officiële parkeerplaats niet, want de gravelweg wordt wel heel stenig en we willen heel in Santiago aankomen. Even later lopen we over een mooi pad, dat we moeten delen met de mountain bikers, onder de bomen verder. Daarna voert het pad en het lijntje op onze Komoot-App ons over en door huizenhoge lavavelden, afkomstig van de Volcan Chillan Viejo. De naastgelegen Volcan Chillan Nuevo is nog actief en tijdens een uitbarsting in 2022 kwam een rookpluim van 3500 meter vrij, maar vandaag houdt hij zich koest. In het dorp staan borden met een richting waarnaartoe je moet vluchten bij een uitbarsting. Het pad klimt en daalt tussen de gestolde lava door en we klauteren vlijtig mee. Wat eens een dikke stroom hete rode lava was, is nu een versteende massa zwarte stenen, weer eens een heel andere wandeling. Door de straling van de zon voelt die lava best nog wel heet aan. Het mooie weer zorgt er voor dat we ook prachtige uitzichten krijgen op de vulkanen en de omliggende bergen. Terug naar het dorp voor jugos en dan naar het restaurant Chillin voor het diner op het terras. We verbazen ons weer over de rust hier in het hoogseizoen. Maar misschien gaat iedereen wel naar Pucon en de meren. We genieten van de perfecte visschotels en nemen de halflege fles wijn mee naar het terras voor onze Dome tent onder de sterren. Morgen boeken we hier nog een dagje bij.

Marcello heeft nog meer opties voor wandelingen, dus gaan we de volgende dag weer op pad. maar eerst koffie en dat blijkt in de zomer in dit wintersportplaatsje best lastig te zijn. We slapen uit en na 11 uur lukt het ons koffie te scoren. Vlakbij maken we een korte maar mooie wandeling naar een grot waaroverheen een waterval zijn weg vindt. Dan de wandeling, die eerst mooi door het schaduwrijke bos loopt over een mooi vlak pad. Maar al gauw moeten we klimmen over boomwortels en een zanderig en stoffig pad. Het is eigenlijk veel te steil en na een tijdje, voordat we de waterval bereiken hebben we er genoeg van, we gaan terug. Maar wanneer het omhoog te steil is is het omlaag nog lastiger en dat blijkt. Tijd voor het avondeten, we willen graag vlees en vragen Marcello om advies. Vlees bij Chillin vindt hij maar niets, je krijgt maar hele kleine stukjes in die Franse keuken. Hij weet een betere plek, waar hij enthousiast over is. We gaan op zijn advies naar een ander restaurant, bekend om z’n goede kwaliteit en ook kwantiteit aan vlees. Dat klinkt goed en al snel hebben we allebei een lap van ongeveer 300 gram voor ons liggen. Het smaakt en dat is het wel zo ongeveer. Die 300 gram is wel iets te veel merken we later. Gelukkig hebben we nog een hele avond om uit te buiken voor de tent. Kwantiteit heeft voor een Chilleen als Marcello een hogere prioriteit dan de kwaliteit. Weer wat geleerd.

We verlaten de Dome-tent en nemen afscheid van Carolina en Marcello om door te reizen naar het Noorden. We krijgen nog lekkere empanada’s mee, die ze verkopen in een foodtruck aan de weg. Bij Teno verlaten we de snelweg, doen wat boodschappen in het plaatsje en rijden richting Santa Cruz. Vlak buiten Teno moet er een camping zijn volgens de Overlander-App en dat klopt. Maar het hek zit dicht en er is niemand te zien, bij de buren alleen maar blaffende honden. Een kilometer verder op staan twee jongens met brommers. Even vragen, hier kan dat en ze vinden het leuk om te bellen en regelen dat we een plek krijgen. We rijden terug, het hek staat open en de mevrouw verwelkomt ons. We zijn er alleen en mogen ook het minizwembad gebruiken. Later krijgen we nog een bakje bramen en een pot perziken, wat een schatten, ons dessert is weer geregeld. Een mooi einde van een suffe reisdag.

Onze volgende stop is het stadje Santa Cruz, gelegen middenin de wijnstreek van Chili. Hoewel de ANWB-gids er enthousiast over is kan het ons niet bekoren. Het centrum wordt aangepakt en is een grote bouwput, dan maar verder. Wanneer we het centrum uitrijden ziet Evarien ineens aan een parkje een koffieplek met een terrasje. Dat vinden we wel wat, dus zoeken we een parkeerplek. De rechterkant van de weg staat vol, maar aan de linkerkant van de weg is er op een zandstrook wel plek en er staan ook andere auto’s. Een behulpzame agent weet te vertellen dat parkeren is toegestaan. We gaan koffie drinken met lekkere brownies, maar na een tijdje ziet Hennie aan de overkant van de weg handhavers bonnen uitschrijven en ook achter onze ruitenwisser prijkt onze eerste bon in 3,5 maand. Betalen moeten we bij het gemeentehuis op het opgebroken plein. De mevrouw achter de balie vertelt ons dat we woensdag of donderdag terug moeten komen om te betalen. Nou dat gaat niet lukken zegt Evarien, we vliegen morgen terug naar Nederland. Het argument dat een politieagent het oké vond wordt weggewuifd. De prijs is 50.000 pesos, wat overeen komt met $ 50,-.en dat is heel veel voor een parkeerbon hier in Santa Cruz. Ik heb wel de pest gekregen aan Santa Cruz zegt Hennie haar en dat brengt wel wat te weeg bij haar. We willen betalen, maar dat kan niet, nou dan gaan we maar weer en betalen niet, jammer dan. Hebben jullie familie hier die kunnen betalen deze week vraagt ze nog, maar dat is natuurlijk ook geen optie. Wat is je oplossing vraagt Evarien gevat. Ze komt met het idee om haar betalen en dat zij woensdag betaalt en ons een foto van de afrekening appt. We maken een Whatssappje aan, betalen haar, maken een foto van het geld met de bon en gaan weer op pad, hopende dat dit goed afloopt. Twee dagen later krijgen we een app van het officiële papier met stempel en paraaf.

De volgende stop is het plaatsje Lolol, dat een mooi oud centrum heeft met woningen met een veranda, die aaneengesloten een gaanderij vormen. Heel relaxed plaatsje na Santa Cruz en we wandelen er rond. De caféetjes zijn op deze maandag nog dicht, maar we vinden een restaurantje met een goed lunchmenu. Nog koffie in de patio van het museum en verder onderweg naar het Noorden op zoek naar een kampeerplek. De eerste plek is weer eens niet te vinden en Evarien gaat navragen bij een foodtruck aan de kant van de weg. Een man vertelt dat er in het dorp een camping met zwembad is. Die gaan we zoeken en even later staan we op een prachtige camping met mooie plaatsen en een zwembad. Er is niemand te zien en even later komt een oudere man op krukken aan, die zegt dat de Jeffa niet aanwezig is. Het wordt niet helemaal duidelijk wat hij bedoeld, maar we stellen voor dat we de camper neerzetten en wachten totdat ze terug is van de kapper. Wanneer ze een tijdje later aankomt wandelen zegt Evarien direct: “Wat zit je haar goed”. Natuurlijk mogen we blijven, hoewel maandag een rustdag voor de camping is om op te ruimen en boodschappen te doen. We staan vannacht weer eens alleen op een camping. Het zwembad maakt ze open, nadat ze wel zich er van gewist heeft dat we kunnen zwemmen. Even later liggen we bij deze hitte van boven de 30°C lekker af te koelen in het zwembad. Mooie avond werd het en we zaten in deze zwoele avond onder een mooie sterrenhemel. De hondjes van de "Jeffa" komen natuurlijk kijken en willen geknuffeld worden.

Er rest ons nog een paar honderd kilometer naar Santiago, de hoofdstad van Chili. Niet echt heel interessante route over tweebaanswegen. Er wordt nog hard gewerkt aan de weg hier. We hebben net genoeg geld voor de tolwegen en hopen dat het genoeg is. Tractoren mogen ook op d snelweg voor 200 pesos, 0.2 Euro, dat is nog eens goedkoop voor een boerenprotest. Ineens staat er een politieagent midden op de snelweg en richt iets dat op een wapen lijkt op ons. Blijkt een snelheidsmeter te zijn. Hij wenkt, maar dat is voor de auto achter ons die blijkbaar te hard reed. Gevaarlijk beroep politieagent hier! In Santiago eerst naar de Copec wasstraat, waar we hard aan het werk gaan, schrobben, soppen met de hogedrukreiniger. Zwaar werk, maar het resultaat mag er zijn. Door naar onze AirBNB, wat wel lastig is. Het is een wijk voor welgestelden, waar aan de poort een bewaker je ID checkt, voordat je naar binnen mag. Driemaal hebben we nodig om de juiste plek te vinden, maar dan heb je ook wat. Huisje in een prachtige tuin en natuurlijk weer een hond die aandacht nodig heeft.

De volgende ochtend vroeg op en eerst de tank vol gooien. We vonden het al die 50 dagen ontspannen rijden hier in Chili, maar in Santiago worden we wel op de proef gesteld en zijn blij waanneer we het parkeerterrein van de verhuurder heelhuids oprijden. Mensen rijden rustig een stuk op de linkerbaan om af te kunnen slaan. Een dubbele gele streep betekent waarschijnlijk verplicht inhalen en het bord met 50 erop lijkt de minimum snelheid te zijn. Politie en ambulance hebben altijd het alarmlicht aan. Er is pas paniek wanneer ook nog de sirene klinkt. Mochten jullie nog eens naar Chikli gaan, dan zijn dit alvast een paar weetjes. De camper wordt gecontroleerd en is oké en we worden door de zoon van de baas naar het vliegveld gebracht. Inchecken en bagage afhandeling moeten we van de KLM zelf doen, maar wel met hulp van een rij KLM-personeel. Via Buenos Aires naar Nederland op een stoel met 10 cm meer beenruimte en dat scheelt zeker. We hebben een redelijk goede nacht en gaan met de trein naar huis. Gelukkig staat er net iemand, die zijn dochter naar de trein brengt en terug naar de Orionlaan moet. Dat is heel dichtbij en even later staan we voor ons huis, waar Wilto al klaar staat om ons te ontvangen.

Terug thuis is alles nog een beetje onwerkelijk en kijken we terug op een prachtige reis:

• - met een mooi bezoek met Fieke aan de familie in Argentinië.
• - met bezoek aan de prachtige nationale parken in Argentinië met mooie wandelingen.
• - met al het zeeleven op de Peninsula Valdez, met walvissen, zeehonden, zeeleeuwen en pinguïns.
• - Carlos en zijn vrouw die ons hielpen toen we naast de verlaten weg stonden met twee lekke banden.
• - de mooie grenspassage van Bariloche naar Puerto Varas
• - onze tocht over de indrukwekkende Carretera Austral in onze compacte camper.
• - de natuurschoon van Chili met vulkanen, gletsjers en bergketens.
• - al die mooie kampeerplekken waar we mochten staan en elke ochtend weer uit onze camper kropen.
• - het prachtige weer dat ons in staat stelde hier te genieten.
• - en natuurlijk het feit dat we het dit jaar tweemaal kersentijd is voor ons.

Bedankt voor alle mooie reacties en tot een volgend reisavontuur.

Veel liefs van Evarien en Hennie

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag