Wat hebben we al veel beleefd en het is nog lang niet over. Aan de kust rond Puerto Madryn komen we in een totaal andere wereld terecht met walvissen, pinguïns, zeeolifanten, zeeleeuwen en veel vogels. Het is weer genieten van al dit moois en natuurlijk is het bezoek aan Federico en Teresa het hoogtepunt. De ontvangst is weer hartelijk en we hebben een mooie tijd samen. Veel verhalen over de tijd in Tres Arroyos van het gezin Slebos. Maar ook over de tijd daarna in Buenos Aires met tante Lydia. Natuurlijk mag de politieke situatie niet ontbreken aan tafel bij Federico.

We verlaten Sarmiento om naar de kust te gaan. Maar eerst is het weer tijd om te cashen bij de Western Union, ditmaal bij de Correos Argentinos. De man vertelt Hennie dat het nu even niet gaat lukken, want het meisje dat de transacties doet heeft nu vakantie en is volgende week maandag weer aanwezig. Daarna gaan we voor de koffie en hopen dat deze mevrouw niet samen met het meisje van de correos op vakantie is gegaan. Het wordt een lange dag en dat betekent dat je ook ervoor moet zorgen dat de tank gevuld blijft, want het kan gebeuren dat je honderden kilometers geen tankstation tegenkomt. Onderweg komen we in de regio waar olie gewonnen wordt, het staat er vol met ja-knikkers. Een stuk voor de kust stuurt onze routeplanner ons van route 26, naar route 37. Borden staan er amper om de weg te wijzen. We komen op een gravelweg terecht met grote stenen en vragen ons af of dit wel de juiste weg is. Dat blijkt inderdaad zo te zijn en even later rijden we in een grindbak verder. Soms zijn de randen met grind zo hoog dat het schuurt onder de auto, maar na een uurtje hebben we het gehaald en rijden door op route 3 langs de kust naar het noorden. Hennie checkt nog even de onderzijde van de auto, alles blijkt nog op zijn plaats te zitten. Vlak voor Trelew even een stop bij een YPF tankstation, waar naast benzine ook koffie en wat te eten te krijgen is. De jongens die hier werken hebben zo’n plezier in hun werk dat je er direct vrolijk van wordt. Prachtig om te zien. We hebben een AirBNB bij mensen aan de Chubut rivier, en krijgen een prachtig en groot appartement op de begane grond. Adriel vertelt dat zijn oma, die vorig jaar overleed, hier woonde. Sindsdien blijkt er niets veranderd te zijn en we verwachten dat oma hier elk moment kan binnenlopen. Ze was vast erg gelovig, het huis staat vol met bijbels en aan de muur frequenteert Christus. We worden uitgenodigd voor het avondmaal en aangezien we verder niets aan te bieden hebben, nemen we een fles Malbec mee. Blijken het zevendedagsadventisten te zijn en roken en drinken is uit den boze. Gezien de boekenplank met een grote serie bijbels en de TV waarop mooie natuurfoto’s gelardeerd met Bijbelse teksten voorbijkomen verbaasd het ons niet. Het wordt een mooie avond en we gaan aan tafel met Jesus uit Venezuela en zijn vriendin. We krijgen lekkere pasteitjes en als dessert is er taart ter gelegenheid van de 26th verjaardag van Jesus. Boffen wij vandaag even.

De volgende dag gaan we naar Punta Tombo aan de kust, waar de grootste kolonie Magelhaen Pinguïns te vinden is van Argentinië. Het is een stukje rijden, maar dan krijg je ook waar voor je geld. We bezoeken het museum met informatie over de pinguïns, maar zijn natuurlijk benieuwd naar de levende versie. Een pad van enkele kilometers loopt door de kolonie naar de oceaan. We zien pinguïns lange tijd stilstaan alsof ze iets te overdenken hebben. De pinguïns doen niet veel moeite om hun huis in te richten, het zijn ondiepe gaten in de aarde. Daarin ontdekken we de jongen onder de vleugels van de ouders. Er moet ook voor eten gezorgd worden en er is een constante stroom van pinguïns van en naar de zee. Dan zie je hoe onhandig ze manoeuvreren op het land en hoe sierlijk en snel ze zich in het water voortbewegen. Terug bij het infocentrum hebben we wel zin in een koffie. Dat werd weer een V & D momentje wanneer je tijden staat te wachten in een leeg café/ restaurant terwijl 2 meisjes totaal gefocust zijn op het dekken van de tafels. Dan maar koffie bij de aardige jongens van de YPF.

Het wordt zondag en tijd om verder te gaan. Maar eerst naar Gaiman om een thee te drinken bij de nakomelingen van de eerste immigranten uit Wales. Zij hadden het net als de Nederlandse immigranten heel moeilijk toen ze aankwamen in Argentinië in 1865. Hen was land beloofd, maar bij aankomst was dat niet geregeld. Werken op een Estancia was een optie om geld te verdienen om land te kunnen pachten. Toen ze aankwamen was het enige eten lamsvlees, het dagelijkse dieet van de gaucho’s. Wat trouwens voor de gaucho’s nog steeds het geval is. Na een paar jaar kon men zelf ook groenten verbouwen, waardoor het leven wat aangenamer werd. Maar de beginjaren waren voor alle immigranten heel zwaar. In Gaiman gaan we op zoek naar een plek om iets te drinken, maar ja theedrinken doe je pas aan het einde van de middag. Alles is dicht en uiteindelijk komen we weer bij de YPF terecht. Wel maf om naar Gaiman te gaan om bij een tankstation koffie te drinken. Door naar Trelew waar we het paleontologisch museum bezoeken. Het is een prachtig museum met een grote verzameling dino’s. Dan is het niet ver meer naar Puerto Madryn en Doradillo waar Federico en Teresa ons allerhartelijkst verwelkomen. Het wordt een gezellige avond met “Pastel de Papa’s”, rode wijn en veel, heel veel verhalen. We voelen ons direct weer thuis bij hen.

De volgende dag staan we ontspannen op en staat Federico in de keuken zijn inmiddels befaamde omelet te maken. We zitten aan de eettafel, waar eigenlijk alles gebeurd, nog een tijd te kletsen met koffie. Dan is het tijd om een wandeling over hun land van 1 hectare te maken. We inspecteren de moestuin waar de tomaten hun best doen. Er staan verscheidene bomen, zoals: appel, peer, kweepeer, kersen, amandelen etc. De bomen die door E & H in 2019 zijn geplant doen het goed, hoewel “Hennie” wat extra aandacht nodig heeft. De olijvenoogst voor dit jaar beloofd goed te worden. In de middag naar het project van Teresa. Samen met een groep vrouwen hebben ze een pand in het centrum waar ze hun spullen verkopen. Dat kan kleding zijn, maar ook tassen, zeep etc. Teresa is er erg op haar plek en Evarien koopt van haar een mooie sjaal. Dan is het tijd voor Federico’s werk en rijden we langs de plekken waar hij telkens 5 minuten overlegt met de mannen die er bezig zijn. Federico is architect en begeleidt de bouw van zijn ontwerpen. Dan volgt een autorit naar Punta Lomo, waar onder de hoge kliffen grote aantallen Zeeleeuwen te vinden zijn. Tegen de rots geplakt zitten groepen aalscholvers.

Dan is het tijd om naar de Peninsula Valdez te gaan voor drie dagen. Het eerste stuk tot Puerto Piramides, waar we een appartement hebben gehuurd, is geasfalteerd , maar daarna rest ons alleen maar gravel. Eerst gaan we naar de Golfo de San José, waar we het Isla de Pajaros kunnen zien vanaf het vasteland. Het is bij eb wel heel rustig, maar we spotten met de telescoop toch roodkopgieren, pinguïns en veel meeuwen op het eiland. De volgende ochtend om 10 uur gaan we in de Golfo Nuevo op zoek naar Walvissen. De prijs van de walvistocht staat ter discussie. De trip kost 100.00 pesos, maar betaal je met credit card, dan wordt het 15% meer. Betaal je met “effectivos”, oftewel cash, dan gaan er 15% af. We betalen met dollars. We krijgen een zwemvest om en lopen naar het strand waar de boot op een trailer klaarstaat. Daarna duwt een tractor de boot de zee in en racen we de Golfo Nuevo over, want de walvissen zitten ver weg vandaag. Het is november en de mannetjes bultrug zijn al vertrokken. De vrouwtjes met jongen zijn nog in de baai, die door zijn diepte veel bescherming geeft. We hebben geluk en krijgen heel wat bultruggen te zien, vaak moeder met jong. Telkens komen ze weer naar boven en zien we de koppen met al die witte uitstulpingen, het schijnen er wel 30 tot 60 te zijn. Het zijn een soort wratachtige vergroeiingen die fungeren als haarzakjes en in een symmetrisch patroon zijn gerangschikt. Ze bevatten een korte stijve tasthaar die verbonden is met een dicht netwerk van zenuwen. Ze gebruiken deze tastharen om bewegingen in het water te detecteren en te lokaliseren. Elk dier is te herkennen aan de print van deze witte knobbels. Ze komen vaak even boven om naar ons te kijken en wij naar hen natuurlijk. Wie is nu eigenlijk de voyeur hier in de Golfo Nuevo? Het wordt een spelletje om ze te spotten en te kijken waar ze nu weer zitten en boven zullen komen. Op 11 of op 3 uur gezien vanaf de boot. Vaak zitten ze net onder water en zie je de witte knobbels duidelijk. We maken veel foto’s en later zal blijken dat er vaak alleen maar water te zien is.

Na de verplichte koffiestop is er nog tijd genoeg om naar Punta Norte te gaan, twee uur rijden over een brede gravelweg door alsmaar hetzelfde landschap. Bij Punta Norte leven de zeeolifanten. Ze liggen nu te rusten achter de natuurlijke groene kribben. Af en toe scheppen ze wat zand over zich heen ter afkoeling en soms gaat er even een oog open. De jongen spelen tussen de kribben, waar de jongemannen oefenen in het tweegevecht. Want eens zullen ze die oudere mannen uit gaan dagen om hun harem over te nemen. We zien verder de Mantelmeeuw, Scholeksters, Aalscholvers, Zilverreigers en de Stormvogels die met de wind langs kwamen vliegen. De volgende dag wordt een verplichte rustdag, want het heeft flink geregend en de gravelwegen onbetrouwbaar en zijn afgesloten. Geluk dat we gisteren zo veel hebben kunnen ondernemen. We focussen ons vandaag op koffie met heerlijke cinnemanrolls en een lekkere lunch met fruits-de-mer. De volgende dag is de weg weer vrij en gaan we naar Caleta Valdez, op zoek naar Orca’s. Die zijn er wel geweest, maar alweer vertrokken. De Orca’s hier hebben zich een eigen eetgewoonte aangeleerd. Ze komen met een vaartje aangezwommen, schuiven het strand, grijpen hun prooi en laten zich terugglijden het water in. Best een riskante onderneming voor een beest van 9 meter en 5500 kg. Wanneer hij te ver doorschiet is er geen weg terug.

De volgende dagen zijn we bij Federico en Teresa in Doradillo. Er rest ons nog een project, namelijk fruitbomen namens de familie planten. Eerst naar een vriend van Federico die een kwekerij vlakbij heeft. We zoeken druiven, olijfbomen, appel, kweepeer en een amandel uit. Het is nog een hele klus om ze te planten. In Nederland graaf je een gat, doet er wat bemesting en water bij, de boom erin en groeien maar. Nou hier is de grond zo hard dat een gat graven al een hele klus is en je moet ook nog door een harde kalklaag heen. Maar het lukt dankzij Federico met zijn ervaring en kracht. Door dit samen te doen voel en bevestigen we de verbinding tussen de families in Nederland en Argentinië. Het is een mooie afsluiting van ons verblijf hier. Hoewel in Argentinië is een verblijf bij de familie nooit klaar zonder een “Asado”. De laatste avond gaat er vlees op de gril en genieten we van rund, kip, lam en varken, klaargemaakt door Federico.

Fieke blijft nog een paar dagen in Doradillo en vliegt dan via Buenos Aires naar Nederland. Wij brengen de auto terug naar Bariloche en gaan door naar Chili om met een camper daar rond te gaan trekken. We sluiten het eerste bijzondere deel van onze reis af en kijken uit naar nieuwe avonturen. Wordt snel vervolgd.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag