Terwijl het in Nederland regent en hagelt hebben wij hier prachtig fietsweer sinds dat we in Competa aan zijn gekomen. De komende weken komt daar ook geen verandering in. Daar genieten we natuurlijk elke dag van en maakt dat deze vakantie een topper wordt. Maar dit alles heeft voor de Spanjaarden wel een keerzijde. Het regent hier al jaren veel te weinig en het water in de stuwmeren die we onderweg zien staat op een heel laag peil. Noordelijk van Valencia vechten 1500 brandweermannen tegen de eerste bosbrand van het jaar. De landbouw is sterk afhankelijk van water en dat wordt steeds dieper uit de bodem opgepompt. Kortom voor Spanje is dit mooie weer rampzalig, maar voor het toerisme dan weer ideaal.

Na Ronda hebben we het gebied van de witte dorpen en het nationale park van Grazalema bezocht. Het eerste “witte dorpje” is Benaocaz”, waarin we direct verstrikt raken. Al die smalle steegjes lijken op elkaar en ineens staan we buiten het dorp op een landweggetjes. Dan maar terug en de weg vragen. Twee dames die druk bezig zijn de straat te vegen helpen ons graag. Ze wijzen naar een super steil weggetje omhoog en roepen alleen maar: “ariba, todo ariba”. Met de ondersteuning op sport rijden we met gevaar voor lijf en leden het éénrichtingsweggetje in en komen veilig aan op de weg naar Cortes de la Frontera.
In Cortes gaan we langs de DIA-supermarkt en slaan voor een dag eten in. Want 4 kilometer buiten het plaatsje ligt een YH met mooie huisjes midden in het bos van kurkeiken, waar we een paar dagen willen blijven. We worden herkend en hartelijk ontvangen door de mensen van de receptie en krijgen weer, net als vorig jaar huisje 7. Onderweg cirkelen er tientallen gieren boven ons, nog even tijd voor een stop. Een aantal gieren landen midden in een weiland tussen een kudde geiten met jongen. De geiten blijken er niet van onder de indruk en gaan rustig door net grazen.

Rustdagen in Cortes betekent een ritje naar het plaatsje voor een bezoek aan de DIA voor paella en empanada’s en koffie op het terras. In een soort buurthuis met een mooie patio drinken we een biertje. Het is Domino dag, zoals misschien wel elke dag. Aan elke tafel zitten wat oudere mannen te spelen, terwijl de stenen met kracht op de tafel worden aangelegd. Een wandeling voert door een bos met kurkeiken vlakbij de YH. Ongeveer elke 10 jaar wordt de bast van de kurkeiken gepeld en de kurk geoogst. Het bos ziet er dan ook bijzonder uit met al die bomen die tot ongeveer 2 meter hoogte gepeld zijn. Na een klim worden we beloond met een prachtig uitzicht op Cortes beneden en de massieve bergketen ver boven ons.

Vanuit ons huisje zijn er ook verschillende opties voor een fietstocht. Nu zonder bagage en dat maakt het weer een stuk aangenamer. We dalen af naar het “Estacion de Cortes de la Frontera”, dat een paar honderd hoogtemeters lager in het dal ligt. Ah, een cafeetje, dus tijd voor koffie. We zitten net met onze koffie op het terras komt een mevrouw sigaretten halen. Ze zet haar auto met draaiende motor pal voor ons neer en vertrekt enkele minuten later weer. Dan komt de man van de pakketdienst met eenzelfde actie, gevolgd door de man die eieren levert. We hadden even uitzicht, maar de witte bus doet dat uitzicht snel te niet. Wanneer de man de eieren sorteert complimenteert Hennie hem nog met die mooie witte bus. Maar die hint begrijpt hij natuurlijk niet en trouwens die bus zet hij altijd midden voor de deur neer, anders is het veel verder lopen.

Het is zondag 19 maart en blijkbaar is het in Spanje dan een geschikte dag om het Vaderdag te noemen. En dat moet gevierd worden. Volgens ons heeft elke padre hier of een nieuwe motor, of een snelle bolide gekregen bij het ontbijt en die moet je op zo’n dag direct uitproberen. Jullie begrijpen het, het is druk op de weg met niet altijd ongevaarlijke situaties. Soms vindt zo’n mannetje het leuk om in de bocht in te halen. Voor ons in Spanje ongekend. Dan komt ons in Ubrique nog de “Red Bull” race tegemoet. Met een blikje voorop en enkele honderden motorrijders er achteraan. Na Ubrique wordt het rustig en rijden we ontspannen door naar Grazalema. Onderweg in Villa u Eva del Rosario nemen we even pauze op het pleintje voor de kerk waar twee jochies aan het voetballen zijn. Wanneer ze horen dat we uit Nederland komen vragen ze Hennie direct of hij mee wil voetballen. Dan kennen ze Hennie’s kwaliteiten op dat vlak nog niet.

In Grazalema zit het hele plein vol met mensen die nog even borrelen of dineren. Het mooie van Grazalema, dat midden in het Parque de Grazalema ligt, is dat het in de avond rustig is en een goede uitvalsbasis voor fietsen en wandelen is. Wanneer je echter op het plein je fiets tegen de muur van het politiebureau zet heb je natuurlijk wel een probleem. Na een kwartier komt de dienstdoende diender naar buiten, ziet de fietsen tegen zijn mooie witte muur en dan is zijn zondag wel goed verpest. Gedwee zet Hennie de fietsen een stukje verder neer en de vrede is weer hersteld. We ontdekken een nieuw restaurant, verstopt in een steegje, Het bevalt zo goed dat we besluiten dat we hier in ons appartement niet meer gaan koken. Het wordt El Torreon de komende dagen. Woensdag hebben ze “dia de cansado”, dus dan fietsen we verder. Ons appartement “Las Piedras” ligt boven in het dorp aan een natuurlijk smal weggetje dat door de bewoners van het nog hoger gelegen dorp gebruikt wordt. De weg is steil en de Grazalemers zetten de versnelling in een laag verzet en racen dan vol gas omhoog. Alertheid is dus geboden en wanneer we ze aan horen komen duiken we een portiek in. De overlevingstaktiek van de mensen hier.

We maken een wandeling naar de Puerto de las Presillas. Een pittige klim van honderden meters brengt ons bij de pas, waar we worden beloond met een grandioos uitzicht over de bergen van het park. De gieren laten het een beetje afweten, maar daarvoor in de plaats krijgen we een familie steenbok. Veel planten staan al in bloei, de lente is echt volop aanwezig. Terug in Grazalema is het tijd voor een biertje op het plein of koffie met taart in de patisserie. Vanuit Grazalema kun je prachtig een rondje fietsen via El Bosque en Ubrique, één van de mooie dagtochten hier. Het gaat ons goed af, maar de hoogtemeters zorgen ervoor dat onze accu’s snel leeg raken. Een stop bij een Repsol tankstation biedt uitkomst. We mogen de accu’s opladen en bestellen een pizza met cola voor de actie prijs van € 6,59 Lijkt ons een goede deal. De pompbediende neemt ons mee naar een grote vriezer, waar we zelf onze pizza moeten uitzoeken, die hij dan weer opwarmt voor ons. Het resultaat een knapperige pizza in een kartonnen doos en een flesje cola. Voor ons en voor de fietsen is dit een bevredigend resultaat en we rijden volgeladen door naar Grazalema.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag