Inmiddels haast 2000 km op de teller en we naderen de Spaanse grens al. Nog een paar dagen en we zitten in de Pyreneeën. Vanuit Cluny vervolgden we de route op de voie verte. We zouden de langste fietstunnel van Europa nemen, maar dat was nu even niet mogelijk. Vanaf oktober tot eind april slapen daar de vleermuizen en die willen we niet wekken. Dat betekent voor ons een omweggetje met een pittige klim erin. Maar daar hebben we natuurlijk standje “sport” voor en we zijn snel boven. Hennie is een beetje van slag en merkt op: “ waar zijn de tijden van weleer gebleven toen we nog geregeld op de vangrail zaten”.

Bij Macon ontmoeten we de Saône weer en die blijft ons vergezellen tot in Lyon. We zijn in voor nieuwe wegen en laten ons verleiden tot alternatieve routes. Dat betekent soms doodlopende paden, maar ook mooie gravelpaden langs de Saône, waar we rustig zonder ander verkeer door kunnen fietsen. De stad Lyon passeren we op mooie fietspaden langs de oever van de Rhône. We hebben een chambre d’hotes geboekt een stukje vanaf de Rhône. Dan moet je wel bedenken dat je dan eerst een paar honderd meter moet stijgen om het dal uit te komen. José woont op nummer 181, in een straatje van 5 huizen, wat even zoeken opleverd. Bij nummer 293 keren we maar om en rijden terug. Hij verwelkomt ons hartelijk en even later zitten we met hem aan tafel, met onze salade en zijn wijn en aardappel gratin. Hij vraagt ons de volgende ochtend of we een ei op zijn Frans willen. Even later krijgen we een ei dat minimaal gekookt is en waarvan het wit nog nauwelijks igestold is. Kapje eraf en een reepje kaas erin dopen. Niet echt ons ding. De Fransen houden trouwens erg van dopen, in de koffie, in de thee en zoals al vermeld dus ook in een ei. Bij het ontbijt een grote kom met koffie en daar kun je het brood ook lekker in soppen. Verder langs de Rhône over mooie fietspaden. In het plaatsje Beauregard staan we voor een café nog wat te overleggen. Dan komt de baas naar buiten, geeft ons beiden een hand en nodigt ons binnen voor de koffie. En natuurlijk mogen we ons bij de bakker gekochte “pain au chocolat” hier opeten.

Door naar het mooie stadje Tournon. Bij het hotel Le Chateau gaat Hennie de discussie aan over de prijs met het meisje achter de balie. Want Booking heeft een betere deal dan zij en hij boekt demonstratief de kamer ter plekke. Even later torst ze de vier zwaarste tassen met gemak twee verdiepingen hoog. Misschien toch maar niet zo hoog van de toren blazen? Nu wacht de Ardèche en de volgende dag fietsen we hoog boven het dal van de Doux en genieten van de prachtige uitzichten. Ver onder ons trekt de makkelijke optie, de stoomtrein naar Lamastre, een witte pluim door het dal. In Lamastre nemen we het eerste deel van de voie verte, de “dolce via”. In de Ardèche is men bezig een uitgebreid netwerk aan te leggen van fietspaden over oude spoorlijnen. Het is een genot om daarop te rijden, geen verkeer, niet steil, mooieuitzichten en picknickplaatsen. Daar gaan we eens goed gebruik van maken. We rijden tot Le Cheylard en doen het hele dal van de Eyrieux vanaf de Rhône op nog geen 100 meter tot Agreve op 1000 meter hoogte. De rivier slingert soms rustig door het dal om even later zich kolkend een weg te banen tussen de rotsen door. Tunnels en viaducten wisselen elkaar af.

Het dal van de Eyrieux uit is nog een hele toer. We klimmen tot 1119 meter naar de col de Mezilhac over een slingerende weg en zien dat de lente daarboven nog niet aangekomen is. Alle bomen zijn nog kaal, terwijl beneden in het dal alles frisgroen is. Beneden aangekomen in het dal van de Ardèche bij Aubenas ziet alles er weer anders uit. Bij Het plaatsje Vogue ontdekken we een nieuwe voie verte, die nog maar net geopend is. Even later fietsen we hoog boven het plaatsje op een viaduct over de Ardèche. Hier had zelfs Benjaminse nog niet van gehoord. Het is er druk met fietsers en hele gezinnen ontdekken hier het fietsen. Men is in Frankrijk in hoog tempo bezig van die oude spoorlijnen en jaagpaden fietspaden te maken. Onderweg zien we nog genoeg mogelijkheden, want er ligt hier heel wat oud ijzer te roesten. Dat wordt nog heel wat jaren mooi fietsen in Frankrijk.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag